"Sözcük"ten "Öykü"ye...

Otobüs durağında beklerken durağın tam karşısına düşen büfenin önünde durmuş bana baktığını gördüm. Tanıdık biri mi diye şöyle bir süzdüm. Tanıdık gelmedi. Başımı başka tarafa çevirip gelen geçen kalabalığı seyretmeye başladım. Saatime baktım. Bir şey arıyormuş gibi çantamı karıştırdım. Cep telefonumu kurcaladım. Onun hâlâ bana baktığını hissediyor, bu nedenle doğal davranamıyordum. O tarafa bakmamak için nasıl oyalanayım, şimdi neyle meşgul olayım diye düşünürken, hemen arkamda sıra bekleyen genç bir adam omzuma hafifçe dokunup "pardon, biri size işaret ediyor herhalde." dedi. Genç adamın başıyla işaret ettiği yöne, karşıdaki büfeye baktım. Gelen geçen kalabalığın çarpıp sarsmasına aldırmadan orada duruyor, gülümsüyordu. "Ne var?" anlamında başımı salladım. Sol kolunu öne doğru uzatıp burnunun hizasına getirdiği elini yumup işaret parmağını ileri geri hareket ettirerek beni çağırıyordu. Deli midir, nedir, diye mırıldandım. Arkamdaki genç adam da benim bu fikrime katıldı, "Yaz ortasında, hem de bir kadın mantosuyla dolaştığına bakılırsa deli olmalı." dedi Önümde bekleyen sakallı bir bey karıştı lafa. Bizi azarlar gibi, "Belki de deli değildir, belki bir öykü kahramanıdır, bilinmez ki..." diye mırıldandı. Otobüs beklemekten vazgeçip sıradan çıktım. Tedirgin, geldiğim yöne, Güvenpark'a doğru yürümeye başladım. Parkın içine girince dönüp arkama baktım. Mantolu adam gülümseyerek, bana yetişmek için acele etmeden, mantosunun eteklerini havalandıra havalandıra peşim sıra yürüyordu.

Balkonda oturuyoruz. Dört kişiyiz. Yanık tenli olanı Datça'yı anlatıyor. Müthiş güzeldi diyor, fırsat bulursan mutlaka git. Kaldığı otelin hem ne kadar ucuz, hem ne kadar temiz, hem ne kadar denize yakın, hem ne kadar sivrisineksiz olduğunu anlatıyor.
Ah, ben insanları izlemeyi ne çok seviyorum. Seviyor olmalıyım. Yoksa bakışlarım gidip gidip ne demeye onların devinimlerine yapışsın. Sigaramın tüten dumanını izleyip kendimi Datça'nın ince kumlarına uzanmış kitap okurken hayal etmek dururken üstelik bakışlarımı kaçırmak elimdeyken ne demeye ne demeye iki sandalye ötemde oturan yine yanık tenli, yine Datça'dan gelen şortlu adamın işaret parmağını sol ayağının aşık kemiğinin hemen altına bastırışını, oradaki deriyi bastıra bastıra ovuşunu, ovup ovup çıkardığı kirleri iki parmağıyla balkondan aşağı atışını izleyeyim ki!

“Kapı çalıyor kızım baksana. Ben mi bakayım ayıp yaa”

“ Tamam, anne ellerimi kurulayıp bakıyorum hemen ” zayıf uzun vücutlu kadın ellerini eski bir elbezine kurulayarak kapıya doğru yürüdü.

“ Hoş geldin Fatma teyze. Geç içerde annem..”

Ev sahibi arkadaşının sesini duyar duymaz canlandı girişe doğru genç ve canlı adımlarla yürüdü.

“ Hoş geldin Fatma. Ne iyi ettin. Ne var ne yok? Oğlan nasıl? Gelin ?”

“ Adı yere batsın o gelinin ” Fatma Hanım’ın boynundaki damarlar gerilmiş yüzü kızarmaya başlamıştı. Ellerini sinirli sallaya sallaya başladı anlatmaya:

“ O gelin yok mu o gelin…. Büyü yaptı oğluma büyü .. Aldı avucunun içine.. Ne isterse yaptırıyor… Merdaneli çamaşır makinesi dedi ertesi gün geldi. Televizyon isterim dedi ertesi gün geldi… Şimdi de tutturmuş apartman dairesi isterim!!”

“ Aaa ne diyorsun Sen Fatma… Serhat oğlum ne diyor peki ?”

“Ne desin kafasını sallayıp bakarız diyor.”

“ Aaa olur mu hiç öyle şey. Kaç yıldır oturuyorsunuz bu evde. Serhat , Selvi , Nazlı hep bu evde doğdu büyüdü.. ”

“ Değil mi ama .. Hem ben bahçesiz evde nasıl otururum. Bahçeye çıkıyorum , güllerimi,menekşelerimi suluyorum..Ne yapacağım o beton evde duvarlarımı sulayıp koklayacağım”

“ Değil mi bacılığım değil mi.. Biz bahçeli evde doğup büyüdük rahat edemeyiz öyle apartman dairesinde”

“ Hem beslediğim tavukların yumurtasını yemeyi biliyor taze taze..”

“ Doğru ya. Apartmanda nasıl beslersiniz tavuk filan ”

“ Yaz gelince nasıl güzel oluyor benim bahçem. Güller bir tarafta kırmızı, sarı ,beyaz Meyve ağaçları bir tafta rengarenk..Arkadaşlarını çaya çağırmayı , güzelim çardağım altında oturmayı biliyor..”

“ Yok bacılığım yok ben yaşayamam öyle bahçesiz evde söyleyeceğim Serhat’a laf anlatsın karısına..Hep onun dediği mi olacak hem.Azıcık da anacığını dinlesin. Dokuz ay karnımda taşıdım bu boya getirdim bir de benim istediğimi yapsın.”

“Değil mi ama hiç mi hatırı yok emeklerinin.. Ama büyü yaptırdıysa gelin dinlemez seni .”

“Yaptırmıştır o cadı..”

“Bozdururuz biz de üzme tatlı canını..Kimse seni bahçenden de , mahallenden de koparamaz”

İki kadın konuşurken evin büyük kızı bulaşıkları yıkamayı bitirmiş yanlarına gelmişti..Fatma Hanım sinirlenip kızdıkça gizli gizli gülüyordu. En sonunda dayanamadı:

“ Fatma Hanım teyze belki gelinin ayrı eve çıkacaktır. Seni götürmek istemez apartman dairesine. Sen de ayrılmak zorunda kalmazsın çok sevdiğin bahçenden.”

Fatma Hanım renkten renge girdi..İyice sinirlendi…Boynundaki damarlar şişti şişti ve bağırmaya başladı:

“Olur, mu öyle şey. Serhat’ım beni almadan bir yere gitmez. Annesini bir başına bırakır mı hiç. Hem ben olmazsam ne yemek pişer bu evde ne de temizlik olur. Ağzına kurt düşer bizim gelinin..Olmaz beni bırakıp gitmez Serhat…Kesin büyü yaptırdı o kadın kesin….”

Birlikte yürüdüler. Neşeliydiler. Yeni tanışmanın verdiği bir tutukluk olsa da, belki de bu tutukluğu örtbas etmek için, adam durmadan konuştu. Konuşurken sesi titredi, bir iki kez dili sürçtü. Yoldan geçen kadınların baştan aşağı kendini süzdüğünü fark etti kadın. Bugün güzelim demek, diye düşünüp sevindi. O sevinip gülümseyerek yürüdükçe adam neşelendi. Yol ayrımına varıp durdular. Adam, sen ne tarafa?, diye sordu. Kadın, anında cevap verdi, bulvardan aşağı yürüyeceğini söyledi. Tokalaşıp ayrıldılar. Adam, benimle bir çay içer misin diye sorsaydı belki bu neşeli yürüyüşler tekrar edecekti.

Dolmuş, durağa varmadan, yerinden kalkıp kapı önünde bekledi. Öndeki arabaların hareket etmesini bekleyen şoföre dönüp birader kapıyı açsana, dedi. Şöför dikiz aynasından bu diklenerek konuşan adama tek kaşını kaldırarak baktı. Elini vitesten boşluğa düşürüp aheste aheste düğmeye bastı. Beriki gözlerini dikiz aynasında fazla uzun tutamadı inmek için arkasında bekleyen yolcuların dırdırından. Dolmuştan inip ceplerini karıştırarak parkın merdivenlerine doğru yürüdü. Sigara paketini ağzına götürüp dişleriyle paketin içinden bir sigara çekti. Ceplerini karıştırıp çakmağını aradı. Çakmağı yanına almadığını anlayınca sigarayı ağzından alıp etrafına bakındı. İşporta tezgâhının önünde sigara içen adamı görünce ona yöneldi. Konuşmadan adamın sigarasını işaret etti. Adam, ateş mi istiyon gardeşim dedi. He, ateş istiyom dedi. Ne işaret ediyon, doğru dürüst istesene dedi, işportacı. Lan veriyosan ver vermiyosan çek git işine, diye bağırdı beriki. Sen çek git lan, burası benim mekânım ibne, kime çek git diyon, sen siktir git, dedi. Berikinin mahmur gözleri birden canlandı, büyüdü büyüdü, kocaman oldu. İbne sensin lan, diye bağırmaya kalmadı, başı bir anda adamın ağzının üzerine kapandı. Etraftan başka işportacılar koşturup geldi. Kavga büyüyecek diye düşünürken, arkamdan bir ses duydum. Hadi hanım hadi, yolu kapama, seyredeceksen şöyle kenarda bir yerde seyret. Yolun ortasında durmuş tiyatro seyrediyor, millet işine gücüne gidecek, diyordu bir adam. Ağzımı açtım, bir süre öylece kaldım. Adam, çoktan yanımdan uzaklaşmış, bulvar tarafına koşturuyordu. Ağzımı kapatıp hızla yoluma devam ettim.

hımm, aslında anlamalıydım

"ben anlatıcının" öykünün başında da olayları aktarabilmesi için dolmuştaki yolculardan biri olması gerekir diye düşündüm. Ama bununla ilgili bir ipucu da yok.

- Oğlum aval aval bakma suratıma. Oku cümleleri, ünlemi hangi cümlenin sonuna koyman gerekiyor bak bakalım.
-"Pardon, eski terminal ne tarafta" öğretmenim.
- Benim salak oğlum niye buna konsun, bu cümle soru cümlesi değil mi?
-Evet, öğretmenim.
- Oku.
-"Defol git başımdan"
- Bu ne cümlesi?
- ...
- Kızgınlık var değil mi?
- Bilmiyorum, öğretmenim.
- Çocuğum, biz n'apınca defol git diye bağırırız.
- ...
- Geçen ders anlatmadım mı, koca kafalı! Kızınca, üzülünce, sevinince, şaşırınca, korkunca... demedim mi?
- Abim balkonda sigara içerken ben yanına gidince, hiç kızmadan, sinirlenmeden söylüyor, defol git lan başımdan diye. Ama eski terminali soran orayı bulamayacağım diye korkuyorsa belki öğretmenim ünlem oray...
- Otur yerine sersem, otur yerine!

Betimleme sözü verenlere birşeycikler demiyorum ben artık hıhhhhhhh