"Sözcük"ten "Öykü"ye...

Nurten, ayakkabılara ne oldu?

Hazır mıydım?

Bir fırsatını bulup sordum Egemen'e, sordum; ama Egemen'in ağzını bıçak açmıyordu. Uzun zaman bekledim: Günlerce. Öyle bekledim. Olası yeni sorulardan kaçarak, sürekli konudan konuya atlayarak, gereksiz sohbetler açarak, hem kendimi hem onu oyalıyor, Egemen'den gelecek yanıta her gün biraz daha fazla umut bağlıyordum. Öte yandan,bir türlü yanıt gelmemişti. Neden acaba? Onun da bir yanıtı olmayabilirdi, zor bir görevi ona yüklemiş olabailirdim. Belki de o da benim gibi kaçmayı, olanlarla olabildiğince geç yüzleşmeyi istiyordu. O zaman benim yaptığım tembellik miydi, haksızlık mı? Tanrım ne zor bir süreç oldu! Bunu kendi içimde halletmeli, ya da durumu akışına bırakmalıyım. Öyle ya, yaşamdan bağı koparmamalı. Şimdilik dikkati dağıtmalı bu konudan, birazcık yaşamın sıcak yüzüne dönmeli.

Geri döndüğümde hiç tanımadığım birinin, masama oturup yazdıklarımı okumuş, bir de bazı yerlerini karalamış olduğunu görünce kan beynime sıçradı. Üstüne atlamamk için kendimi zor tuttum aslında; gene de öyle bir konuştum ki ağlattım onu, hırsımı öyle aldım. Nasıl davranmalıydım ki? Kendimle konuşmak dertleşmek için yazdığım yazıyı okuduğu yetmiyor bir de eleştiriyor. Sevinç yazmışım karalamış üstünü; senin Sevinç'le bir işin olmaz, sevinçli olmaya hakkın yok, der gibi. Ne ilgisi varsa karaladığı yerin altına da grafit yazmış. Sevinç, grafit! Kendisinin benimle ne kadar ilgisi varsa, iki kelime de birbiriyle o kadar ilgili; yoksa ikisi aynı anlama geliyor da benim haberim mi yok. Öte yandan, sanki kompozisyon yarışmasına katılacağım da, ağzında dilini gereksiz yere dolandırarak,iki de bir: "Çay lekeleriyle, yazım yanlışlarıyla dolu kağıdınız zaten, neden bu kadar mesele ettiniz ki?" diyor bana. Ben nerdeyim, o nerde! Ben, günlerdir köpek gibi sürünüyorum, acı çekiyorum; acaba' larla belki'lerle boğuşuyorum, telefonumla yatıp telefonumla kalkıyorum, geceleri ağlayarak uyanıyorum; o, gelmiş bana, çay lekesi, yazım yanlışı, diyor. Hayatımda doğru olan, yolunda giden bir şey varmış gibi. Yazım yanlışından bana ne, bütün isteğim bir yere oturup kızlar gibi hüngür hüngür ağlamak. Ve, her şeyi itiraf etmek:Onsuz yapamıyorum, demek, kardeşim bana Sevinç'i bulun, ben onu özledim, demek. Ama, önce bunu yapabileceğim bir yer ve beni dinleyebilecek insanlar bulmam gerek. Her neyse, olay bu.

hüngüre hüngüre ağlamak

nurtenöztürk:

hüngüre hüngüre ağlamak

Böyle bir kullanım daha önce hiç duymadım, nasıl yazmışım?.. Bir tuhaflık olduğunu gördüm; ama farketmem zaman aldı. Düzeltiyorum.

Yeni sözcük: Grafiti

Ben de merak ediyorum, sözcüğe n'olduğunu.

Sanki dilinin ucundaymış da aklına bir türlü gelmiyormuş gibi... Şöyle böyle biliyormuş da nasıl toparlayacağına karar veremiyormuş gibi kendi kendine bir şeyler söylüyor, zihni meşgul bir bakışla, uzaklara, öğretmene, tavana, yere bakıyordu.
-Söylesene çocuğum! Mırıldanıp durma, hadi!
O gene aynı, bazen duyulur duyulmaz bir sesle müncer, müncer diyor, dudaklarını kıpırdatıp etrafına, öğretmene bakıyordu. Öğretmen:
Yavrum, konuşacaksan, konuş öyle bakıp durma yüzüme, sınıf seni bekliyor.
- Şey, hocam, birden ş'apamadım da...
Öğretmenin kaşları kartal kanadı.
- Niye ş'apamadın? On kere söyledim, cümle içinde kullandım. Defterine yazdırdım.
- ...
- Sürekli etrafınla ilgilenirsen, her tarafa laf yetiştirirsen olacağı bu.
- Yok ondan değil hocam.Şey …ımm şey..
- ...
- Başka ş'apsanız bilirdim aslında.
- …
- Hocam, grafiti’yi sorun, onu bilir.
- ...
- iyi, söyle, grafitiyi söyle!
- Grafiti, şey hocam… grafiti graf…
- ...
-... grafiti... graf...graf..
- Cümle içinde kullan.
- …
Tortop olmuş kağıdı sıranın altında tek eliyle açmaya çalışırken, öğretmen:
- Grafiti ile ilgili bir şey gördün mü, duydun mu?
- Görmüştüm.
- Elinde açmaya çalıştığın kağıtta ne yazıyor? Ver bakayım. Hımm! Müncer: Bir yana doğru sürüklenen. Cümle: Okulun duvarında grafiti vardı, müdür sildirdi. Aferin Nurten! O zaman sen haftaya müncer ile ilgili bir kompozisyon yaz getir, böylece sınıfı da kurtarmış olursun.

Uyandığımda annem kuzineyi yakıyordu. Yataktan kalkmak için odanın iyice ısınmasını bekliyordum. İçerden babamın öksürük sesini duydum. Annem şaşırdığımı görünce, “Kar yağıyor, inşaat yok bugün,” dedi.

Babamın evde olmasına üzülmüştüm. Şimdi üstümü mutfakta değiştirmek zorunda kalacaktım. İçerde babam uyuduğuna göre burada, annemin yanında giyinmekten başka çarem kalmamıştı. Ne yapacağımı bilmez bir durumda yatağı toparlamaya giriştim. Annemim tezgâhın üzerindeki bulaşıkları toparladığını görünce çöp dökmeye dışarı çıkacağını umarak, çarşafı gelişigüzel dürüp katladım. Hakikaten annem çöple dolu naylon torbaları iç içe geçirip kapıya yöneldi. Dışarının soğuğundan kapı önünde oyalanmadan geri döneceğini bildiğim için elimi çabuk tutmalıydım. Pijamalarımı aceleyle çıkarıp külotlu çorabımı giymeye davrandım. Sağ dizime kadar çorabın bir kolunu geçirmiş tek ayaküstünde sekerken, boşta kalan diğer kola ayağımla basıp dengemi kaybettim. Yere düşmemek için kolumu sağa sola döndürüp bir destek aradım; kuzinenin üzerindeki güğümü de kucaklayıp yere kapaklandım. Çıkan gürültüye annemin koşup gelmesi yetmezmiş gibi babam da gözlerini ovuşturarak odanın kapısında belirdi. Biri tamamen, diğeri yarıya kadar çıplak olan bacaklarımı ve elbette baldırlarımdaki morlukları ikisi de aynı anda gördü; ya da ben öyle hissettim.

Annem, “Şükürler olsun, güğümü yeni koydum ateşe,” babam, “Hadi güzel yavrum kalk da giyin, dedi. Ben içimden derin bir oh çekerek doğruldum ve giyindim. O arada annem kahvaltı için bir şeyler hazırlamıştı. Birkaç lokma atıştırıp kalmak istedim. Annem eteğimden çekip sofraya geri oturturken “Bir bardak daha çay iç,” dedi. Babam bir bardak çay içip sigarasını da alıp tuvalete gidince, yeniden doğruldum sofradan. Annem bu kez elimi sertçe tutarak, “O bacağındaki morluklar ne hele?” dedi. Ben kekeler gibi “Fatma, Fatma!” dedim. “Fatma sınavda kopya vereyim diye çimdikleyip duruyor beni.”