Henüz Yazılmamış Bir Öykü İçin Girizgâhlar

Ben, o olabilirim.
O, ben olabilir.

Bu ihtimaller çoğaltılabilir ama bu, onun karanlık bir sokakta, omzunu duvara vermiş sessizce durduğu ve hemen karşısındaki ışıltılı apartmanın penceresine gözlerini diktiği gerçeğini değiştirmez; ötesi, olsa olsa kurgudur.

Sözgelimi, birisinin canlı mı ölü mü olduğunu sorgulamak; dur biraz, hadi, başka bir konuma çekelim sorumuzu; bir başkasını tanımak, bir başkasının içini olduğu gibi görebilmek, -bu daha güzel- kimi, ne kadar ilgilendirebilir?

Hele ki şu ana kadar bir insan bile kendisi olamamışsa, kendini tanımak bu kadar güçleşmişse bir başkasına dönmek isteği nasıl mümkün olabilir?

Ben, olsa olsa kendimi anlatabilirim. Kendi düşlerimi, ümitlerimi. Ancak bunu okurların tam anlamıyla kavraması, bana pek mümkün görünmüyor çünkü benim içimdekiler sizde değil (siz, ben olamazsınız; ben, siz olamam) ve bu, asla ortak bir topraktan olmadığımız, ortak bir rahimden doğmadığımız anlamına gelir.

...

Bir duvar vardı, evet. Bir pencere ve o pencerenin ışığı suratına vurmuş birisi vardı. Bir meczup, sokağın hemen başındaki kaldırıma oturmuş, gözlerini ona dikmişti.

Turgut, bu iki giriş birbirinden bağımsız sanırım değil mi?

Koku
Koklamanın ne olduğunu asla öğrenemedim. Fakat inancım var. Bir zaman gelecek ve ben, bir çaresini bulup senin kokunu -ama senin kokunu, o herkesin süründüğü parfümlerin kokusunu değil- alacağım; başaracağım bunu.

Yalnız şimdi, senden bir hususta izin almam lazım, sevgilim. Bir hikâye yazmak istiyorum. Sen, henüz sabah mahmurluğundan sıyrılmadan nasıl gizli gizli saçlarını kokladığımı anlatmak; saçlarının ne kadar da güzel, şey gibi, gül gibi, değil, türlü türlü çiçeklerle donatılmış bir bahçe gibi koktuğunu karalamak istiyorum. Yalan mı? Evet, yalan söylemiş olacağım. Olsun be sevgilim! Bir yalan da benden olsun, ne çıkar? Sokaklar, çimenler, ağaçlar bilmem nasıl kokuyorlarmış. Bilmiyorum işte ulan! Hiçbirinin kokusunu alamıyorum! Hiçbirinin zevkine ortak olamıyorum! Bana senin kokun gerek sadece, ötekiler umrumda bile değil!

Başını ağrıttım, değil mi? Söz, birazdan susacağım.

Sızan
Yağmur, pencerelere sarılmış. Çürümüş ağaçlar kupkuru, sönük, ölüm sarısına bürünmüş ve Lazarus hâlâ dirilecek, hâlâ küçük bir sızı kalacak içimde -küçük bir sıkıntı. Yokluktan korkup boşluğa sığınmak, bir çözüm mü?

Yerle bir edilsin Babil ve biz bu çökük duvarlara koşalım ki, şu Babil’e dar atalım ki kendimizi, tanrı, o çok sevdiği çocuklarının peşisıra bizi de gömsün o çorak topraklara. Yok, efendi! Yok! Artık izin veremem. Kimsenin beni alıp başıma vura vura bir yerlere iteklemesine müsaade edemem.

Bakın şu çocuğa. Baksanıza ulan şu sahnenin ötesindeki çocuğa; o çocuk korkak, o çocuk bitkin, o çocuk bilgisiz ve evet, hepsinden önemlisi o çocuk umutsuz -işte şu acı klarnet, işte şu kadın gibi. Şu güzel kadın gibi.

Persona
Piyes başlar başlamaz akşamın biraz boğucu geçeceğini tahmin etmiştim çünkü sürekli sahnenin bir başka yanına yüzlerinde kıpırtısız mimiklerle atılıp bu trajediyi alkışlamak için ellerini boşluğa uzatmış seyircileri selamlayan, artık bu yüzyıla ait olmayan ıstırap dolu sone parçaları ve konçertolarla sevgililerine ağıtlar yakan bu insanlar, o düşsel, efsanelerden fırlamış gibi duran maskelerinin altında her akşam yinelenen bir oyunun sancısıyla kıvranıyorlardı ve ben, bu sancının etkisiyle oturduğum koltuğa iyice gömülmüş, bekliyor; boş gözlerle sahneyi izliyordum.

Soluk gri bir ikindi sonrası, kırlangıçların gökyüzüne, hiç bitmeyen bir dikişin, ipsiz iğneleri gibi daldığı, dönüş yoluna dilsiz gölgeler gibi düştüğümüz, daha derin susmaların başlangıcı olan o günü hatırlıyorum.

Yağmurun, rüzgârın, keçi tırnaklarının damar damar oyduğu ağılı, ince, kararmış bir borudan kesik bir suyun döküldüğü çeşmeyi, meşe kütüğü kurnasında dalgalanan yosunları, dibindeki çürümüş yaprakları hatırlıyorum.

Uzaklaşan çan seslerini dinleyen, giden sürünün ardındaki donan boşluğu sırtlarında terleyen, su sızdıran bir testi gibi taşıyan, bazı şeyleri artık sonsuza kadar yitiren o üç adamı hatırlıyorum.

Sabah, usulca saçlarımı karıştıran anamın parmaklarının uyandıran dokunuşunu, babamın ardında soluk soluğa tırmandığım sarp, kıvrımlı keçiyolunu, yol boyundaki dizlerime, yırtık pantolon paçalarıma sıvanan, ıp ıslak eden çiğ tanelerini, ormanın en kuytusunda ağaçların arasındaki sisin zerreciklerinde uzayan baykuşun sesini, ayağımın altında ezilen eğrelti otlarının kokusunu, cebimdeki yeni bilenmiş çakının dokunuşunu, arada bir kulağımın dibinde bitiveren sivrisineklerin ısrarlı, anlaşılmaz vınıltılarını, daha dünmüş gibi hatırlıyorum.

Sonra, sokakların tozlu, örümcek ağları bürümüş taşlarına, sokaklara, kuytu samanlık aralarına sıvanıp, geçmek, gitmek bilmeyen, sessizliğin bile avaz avaz bağırdığı, gölgelerin varlıklardan kaçtığı zamanlar geldi.

Nazım Ünal Yılmaz dolayısıyla olan, ancak Nazım hakkında olmayan bu yazı bir sanatçı üzerinden çağdaş sanata dair içinden geçtiğimiz döneme dair ruh halini anlama denemesi olarak okunabilir. Bu sebeple yazım sanatçının neden barbarları beklediğine odaklanacak; bunu anlamayı deneyecek, anladığını aktarmaya çalışacak. “Hakkında” değil de “dolayısıyla” olduğu için -özlerle değil ilineklerle hareket ettiğinden-, doğal olarak, politik bir yazı olacak.

“Yavaş! Yavaş ol biraz, Hamit!” diye haykırıyorum ansızın.