Komik Olmaya Çalışınca Komik Duruma Düşüyorsun

Daha önce iki film vesilesiyle "bir filmden koptuğum anlar" diye adlandırabileceğim video alıntıları yapmıştım. Biri Swing Kids filminin son sahnesi, diğeri ise The Reader filminde protagonistlerin aşk duyguları içinde kırlarda bisikletle gezdikleri sahneydi. Benim izlemekten bıktığım ama Hollywood'un çekmekten bıkmadığı sahneler.

Barış, özellikle ikincisi bağlamında Hollywood'un "hayalgücünün kurgu masasında yapılmış yerinde bir çözümlemeyle manipüle edici yönde kullanılması"nı "başarıyla" gerçekleştirdiğini düşündüğünü söylemişti ("buna başarı denebilirse" diye de ekleyerek). Dilerseniz o sahneyi hatırlayalım:

İster inanın ister inanmayın, böyle sahnelerle karşılaştığımda filmi durdurmak zorunda kalıyorum. Vücudumun manipülasyona verdiği yoğun tepkiyi ancak bu manipülasyon çabasını keserek ve bir düzine küfür ederek dindirebiliyorum. Böyle sahnelerle karşılaştığım filmler üzerine konuşurken de o sahnenin bana yapmaya yeltendiği şey aklımdan bir türlü çıkmıyor. O nedenle, film ne hakkında olursa olsun, ne kadar ilginç şeyler söylerse söylesin, o sahne filmi yutuyor.

Bu konuyu tekrar gündeme getirmemin nedeni bir başka film. Barış'ın paylaştığı "Kısa ve Faydalı Bir Sivil İtaatsizlik Rehberi" bana ne zamandır Woody Allen filmi izlemediğimi hatırlattı. Ben de izlemediğim ne kadar Allen filmi varsa sıraya koyup zaman buldukça izlemeye başladım. Sıra Hollywood Ending'e geldiğinde, yalnızca ismine bakarak biraz kuşkulanmış mıydım, yoksa bunu şimdi mi uyduruyorum, emin değilim.

Film uzun süredir işsiz olan uyumsuz sinema yönetmeni Val'in (Woody Allen) eski eşi tarafından yeni çekilecek bir filme önerilmesiyle başlıyor. Eski eşinin müstakbel eşi olan yapımcı bu fikirden hoşlanmasa da kabul ediyor. Derken olaylar gelişiyor.

Hastalık hastası olan Val'in içinde bulunduğu zor duruma bir de filmin senaryosunun kendi hayatıyla olan benzerlikleri eklenince "kahraman"ımızda psikosomatik körlük başlıyor. Bana daha önce alıntıladığım sahneleri hatırlatan da Val'in körlüğünün başrolde olduğu bir sahne. İzleyelim...

Bu sahnede Val (Woody Allen) kör, fakat bunu filmin -hiçbir şeyden haberi olmayan- yapımcısına belli etmemeye çalışıyor. Ama yapımcıyı göremediği için sürekli yanlış yere bakarak konuşuyor. Önce onun da kanepede oturduğunu düşünüp o tarafa anlatıyor kafasındakileri, sonra da yerini değiştirdiğini fark edip başka tarafa. Her iki durumda da yapımcıyı ıskalıyor. Bu sahne de izlerken durdurduğum sahnelerden biriydi. Yapımcı hiç konuşmuyor olsa, Val'in onun yerini tahmin etmesinin kolay olmadığını savunabiliriz belki. Ama durum öyle değil, yapımcı da sürekli konuşuyor. Yani Val sesin geldiği yönü kestirebilir. O zaman Val neden sürekli başka taraflara bakıp duruyor? Çünkü durumun ne kadar komik olduğunu, böyle saçmasapan şeylerin olabileceğini, hatta olmakta olduğunu seyircinin gözüne sokmak istiyor. Bu farsı komik bulmadığım gibi Woody Allen'a sinirlenmeden edemiyorum. Açıkçası bu sahneyi komik bulacak birilerinin varlığına da inanmak istemiyorum.

Sinirle bunları düşünürken bir yandan da soruyorum kendime: acaba burada benim göremediğim bir şey mi yapıyor Woody Allen, diye. Böyle sahneleri gözümüze sokup duran filmlerle dalga geçmeyi düşünüyor olabilir mi? Ne yazık ki bu düşüncemi doğrulayan hiçbir şey görmedim filmde. Basit bir senaryonun basit bir filme dönüşmesinden ibaret göründü izlediğim bana. Üstelik komik de değildi.

Bu kadar yakınmadan sonra iyi bir şey söyleyerek bitirmeyi çok istiyorum. Ama konuyu değiştirmeden bunu yapabilmem hayli zor. O nedenle eğlenceli bir film önererek kapatayım bu notu: Schultze Gets The Blues (2003). Komik olmaya çalışmadan komik olabilen bir film izlemek isteyenler için...