Yokuş

Sabah.
Ortalık daha aydınlanmamış ama. Havada karanlık bulutlar var; hemen, bulutları görünce karar verdim. Bu gün kötü bir gün olacak. Ben bugün ne yapacağım? Her gün ne yapıyorsam onu. Diğer insanlar da her gün ne yapıyorlarsa onu yapacaklar. Ben, eskiden hergün işe giderdim. Kovuldum. Niye kovuldum bilmiyorum. Patron kovarken çok katı, sertti. Korktum patrondan soramadım. Sanki ertesi gün orada çalışacak mıydım; patronu bir daha görecek miydim? Sorabilirdim. Şimdi niye kovulduğumu asla bilemeyeceğim. Zaten bilsem ne olacak ki? Geçen gün annem sordu, neden kovuldun yine, dedi. Ona iş yeri battı, herkes kovuldu dedim. Serdar sordu, arkadaşım, ona kızdım patrona, kafam da güzeldi, bastım istifayı, kovulmadım, dedim. Niye kovulduğumu bilseydim, herkese aynı şeyi ezberden söyleyecek, o kötü anı bir daha, bir daha, bir daha yaşayacaktım. Sıkıcı. Şimdi ne güzel, canım nasıl kovulmak isterse öyle kovuluyorum.
Şimdi de çıktım hergün ne yapıyorsam onu yapacağım. Aslında artık yürümekten başka bir şey yapmıyorum. Evden çıkıp mahallenin yokuşunu iniyorum, nasıl dik yokuş, zaten bir saat yokuşu inmekle geçiyor. Bir saat, altmış dakika. Yokuşu inerken bir kedi severim, iki dakika, sonra çok yavaş yürür, sanki yere bir şey düşürmüş gibi bakınırım. Tam bu sırada Bülent iner yokuşun başından. Bülent, iyi çocuk. O yokuşu çok hızlı iner her gün. Evi benim evin de üstünde, yokuşun çok, çok başında. Bülent benden dakikalar sonra çıkar, bana yetişir. Laflarız hergün. O konuşurken yürür bir yandan, hep arkasından seslenmek zorunda kalırım. Bugünlerde Bülent’i biraz daha lafa tutmalıyım. Bülent gidince ben de hızlanırım. İki dakika sürmez bu, yavaşlarım.
Yine hızlandım ve ardından yavaşladım. Yol çalışması olsa.... Bizim yokuşu baştan sona kazısalar ya. Bunun için gerekli yerleri uyarmaya karar veriyorum hemen. Kaç yıl oldu, bizim asfalt değişmeli. Çocuklar her gün düşüyor buradan. Ben de bir türlü inemiyorum. Kayacağım yokuştan, düşüp bir yerimi kıracağım. Yolu yapsınlar. Yol bakım çalışması... Bu aklımda bulunsun.
Ben inerken insanlar yukarı çıkıyor. Yeni güne başlayacaklar. Yeni gün... Böyle bir şiir vardı Hayat Bilgisi kitabımda.
Yeni gün umut verir
Neşe verir insana
Haydi durma yorulma
Sen de güne uyansana
Uyanıyorum. Uyuyorum. Günler değişiyor. Ben bebekliğimi bile hatırlıyorum, otuz beş yaşımda mıyım sahi? Otuz beş yaşımda olmama inanasım gelmiyor, çok da genç gösteriyorum. Olsa olsa yirmi beş. Çünkü mahalleden arkadaşlar da hep yirmi beşlerinde. Otuz beşlik olan arkadaşlar şimdi evli. Çocuk çoluk... Yokuşu yarıladım. Ne kaldı şurada bitmesine... Bacağım mı aksıyor? Aksıyorum hay aksi! Bu yol dik, bak ne oldu! Böyle olacağı belliydi. Aksıyorum. Aksaya aksaya nasıl devam ederim yola. Bir de ortadayım. Ev de uzak yokuşun sonu da. Her yer çok uzak, her yer çok yakın. Aslında uygun bir noktadayım. Karar noktası. Bir yol seçmeli. Bir yol! Çıkış yolu neresidir... Annem, senin yaşında bir erkek için tek çıkış yolu evlenmek, diyor. Evlenmeli. En iyisi. Evlenmek deyince eskiden beri gülerim. Evlenmek, dedim, yine güldüm işte kendi kendime. Ah! Bacağım... Bacağım, çok, çok ağrıyor. Gerçekten. Yürüyemiyorum. Şimdi artık kötürüm bir insanım da hiçbir çıkış yolu yok benim için. Kötürümüm... Kötürümüm. Filmler geliyor aklıma. Eski filmlerden bilirdim kötürümlüğün ne demek olduğunu. İzlerdim, geçerdim. Ama artık ben de kötürümüm. O filmlerde kötürüm olanlar tekerlekli sandalyelerinde, üstlerine vişne çürüğü bir battaniye örterek otururlar. Acı bir bakış vardır yüzlerinde. Bir şey yapamayacaklar artık. Ondan bu bakış.
Saatler geçti.
Belki günler.
Aylar da olabilir... Ben sadece duruyor; işte tam bu yokuşta bekliyorum...