Kurgu Odası

Yüzlerine açılmış yaralardan kokularına dek ezbere bildiği kadim direkler arasında, sanki bir çocuk oyunu oynar gibi zik zaklar çizerek, peşi sıra sürüklediği bir ipi gövdelerine dolayıp yüzyıllar öncesinden kalma bir labirenti çözerek dolanıyor.

üzlerine açılmış yaralardan kokularına dek ezbere bildiği kadim direkler arasında,

sanki bir çocuk oyunu oynar gibi zik zaklar çizerek, peşi sıra sürüklediği bir ipi gövdelerine

yüzyıllar öncesinden kalma bir labirenti çözerek dolanıyor

Birden mıh gibi çakalıyor bulunduğu yere. Kafasının içinde, beyninde yeni yeni beliriveren bir düşünce durduruyor onu. Karşısına birden çıkıveren bir düşmanın söylediklerini dinler gibi, bir yabancının düşüncelerini anlamaya çalışır gibi durup dinliyor aklından geçenleri. Dinlediklerinden çıkardığı anlam hesaplarını karıştırıyor. Az öncekinden daha hızlı yürüyor ahşap direklerin arasında. Kaybettiği o yeri, o şeyi hemen, şimdi bulmalı karşısına dikilen düşünceyi yerle bir etmek için. Adımları hızlandıkça, sıklaştıkça ayakları birbirine dolaşıyor. İçeri sızan sokak lambasının solgun, titrek ışığı görünmez oluyor. Kopkoyu bir karanlığa düşüyor, kapaklanıyor, ahşap zemine.

Birden, düştüğü yerde beklenmedik bir duygu şimşek aydınlığıyla beliriveriyor. İçten içe yaşadığı bütün bu kahredici savaşımlara karşın ahşabın kokusu soluğuna karışıyor ve o kapkara, yıldırıcı düşüncelerin ağırlığı biraz hafifliyor sanki. Keder, baskı, çaresizlik ne kadar gerçek ise, işte hayat, o koku ve çağrışımlarıyla o derece gerçekliğini teslim ediyor. Kısa bir kararsızlık anı. Hemen kalkmak istemiyor kapaklandığı yerden. Ahşap kokusundan ayrılamadığından mı, yoksa bedenini koynuna teslim edeceği toprağa kendini alıştırmasından mı? Bilemiyor.

Halının desenlerine dalıyor bakışları. Evdeki herkesin yer sorfasında, aynı kaptan yemek yediği bir zamanı anımsıyor birden. Ölgün bir lambayla aydınlanan odada, tıpkı şimdi kendisinin oturduğu gibi oturan dedesinin sofradan kalkarken bükülü kalmaktan uyuşan bacaklarının sızısıyla uzun bir of çekişini, uyuşukluğu açmak için parmaklarını kımıldatışını anımsıyor. Dedesinin, çorabındaki minik pıtırcıkları, topak topak yün toplamış dikenleri, saman parçacıklarını yoluşunu anımsıyor. Şaşıyor, yıllarca öncesine, çocukluğuna dair bu önemsiz ayrıntıları şu halının renkleri kadar net görebildiğine. Dedesinin uzun uzun öksürüp balgam söktükten sonra, "hadi bakalım, karnını doyurduysan, küçük testiyle aşağı pınardan su getir bana." deyişini anımsıyor. Çocukluğuna ait bu anıları düşünmekle sanki o anılara haksızlık ediyormuş gibi bir duyguya kapılıyor, sanki hiçbir şeye dokunmaması gerekirmiş, sanki elleri kirliymiş, düşündüğü, dokunduğu her şeyi kirletiyormuş gibi bir duyguya kapılıyor. Omuzları şiddetle sarsılıyor önce, sonra ağlamaya başlıyor. Az önce desenlerine baktıığı halıya yüzünü bastırıp hıçkırığını durdurmaya çalışıyor. Secde eder gibi iki dizinin üzerinde yüzü halıda öylece kalıyor. Gücü tükenince bütün bedenini bırakıyor halıya. "Ne yaptın lan sen?" diye fısıldıyor. "Sen ne yaptın?"

Gündelik yaşamdan alınmış olaylar üzerine kurgular yapabilir miyiz? Gerçek onu yeniden kurgulamamıza ne kadar izin verir? Her gerçek birinin gerçeği, her dilselleştirme, anlama ve aktarma çabası aynı zamanda bir kurgu da olduğuna göre bu teşebbüse "caizdir" diyebilir miyiz?

Bu öyküyü beraber yazabilir miyiz?

Gerçekten çok merak ediyorum: İmam ne yapacak? Caminin girişindeki ilk büyük direğin (onun adı direk mi) arkasındayım. Yazılanlar kadar değerlendirmeler de ilgi çekici. Teşekkürler arkadaşlar.

Olayı direklerin arkasından izleyenler! İmamın n'apacağı hiç belli olmaz.

Alnında iz olanı, yumruklarını hırsla sıktığında, sağ avucuna batan sert ve pürüzlü urganı fark ediyor. Yorgun bedeni korkuyu tetikleyen bir uyanışın şaşkınlığıyla irkiliyor. Olabildiğince yakınına gelip, sert bir hareketle uzatıyor urganı karşısındaki bedenine. Keskin bir fısıltı, sağır sessizliği ürpertiyor:
" İşte çare! Var mısın kurtuluşa!"

Bu sözlerin muhatabı, söylenenleri huzursuz bir sessizlikle karşılıyor. Gözleri yarı ölü bir yılan gibi az ötesinde kıvrılmış ipe ilişiyor. Bir ürperti uyanınca teninde, kaçırıyor bakışlarını. Ne kadar istemese de gözleri yine karşısındaki bedene çevrili şimdi. Ama bu kez görebildiği, yer yer sırları dökülmüş bir aynanın gösterebileceği kadar. Öylesine eksik, parçalara bölünmüş, köhne bir çerçeveye hapsolmuş kırık dökük bir silüet var karşısında.

Sokulabileceği bir sığınağının olmadığını duyumsuyor; içine girip kaybolabileceği şuncacık bir oyuğun olmadığını. Gözlerinden akan yaşların sıcaklığını hissediyor. Ne karısının, ne annesinin, hiç kimsenin, hiçbir şeyin onu sarıp sarmalayamayacağını, hiçbir yerde huzur bulamayacağını bütün benliğiyle duyumsuyor. Mihraba doğru yürüyor.