Bodur Minarenin Ötesinden

Taş Duvarın Berisinde
İki aya yakındır evdeydi kocam. Şef olarak çalıştığı şantiyede kaza geçirmiş, bacağını kırmıştı. Sol bacağı alçıdaydı. Bütün gün eve hapsolmaktan sıkıldığını, benim işten dönüş saatimi iple çektiğini söylüyordu. Onunla ilgilenmemi istiyordu. Yastığımı düzelt, koltuk değneğimi ver, su getir türünden şeyler değildi istedikleri. İstiyordu ki, oturup onunla eskilerden konuşayım, ona nasıl aşık olduğumu anlatayım, anımsamaktan ve anlatmaktan büyük keyif aldığımız ortak anılarımızdan söz edeyim. Sırf, bana anlattırmak için sanki kendisi hatırlamıyormuş gibi, falanca olay ne zaman olmuştu, filanca da mı o zaman olmuştu diye soruyordu. Bahsettiği olayları dün gibi hatırlıyordum. Oyununa gelmemek için hatırlamıyorum, diyordum. Anlatınca ya da dinleyince o duyguları yeniden yaşayabileceğimizi umuyordu. Bunu neden yapıyordu, anlamıyordum. Zira, artık onun eskisi gibi beni aşkla sevmediğini biliyordum. Başka bir kadının adını fısıldamıştı kulağıma sevişirken. Benden önceki ilişkilerini anlatmıştı bana. Yepyeni bir addı fısıldadığı. Kim bu kadın, sevgilin mi? Sen bana n’apıyorsun, benim bedenimi kullanıp başka biriyle seviştiğini mi hayal ediyorsun, diyordum. Kaskatı kesiliyordu. İlk kez görüyormuş gibi bakıyordu yüzüme. Öyle korkuyordum ki! İnkâr etmeye kalkışıyordu. Ben öyle birini tanımıyorum, ben öyle bir şey fısıldamadım, diyordu. Yine de, başka bir kadının adını andığı o geceden sonra onunla yatmadım.
Uğursuz kaza, diyordu. Bacağını kullanamaması bir yana, çalıştığı şirketin uygulamasına öfkeleniyordu. Kazadan sonra ücretinde kesinti olmuştu. Bu nedenle çalışıyordum ben. Kocamın bir arkadaşının dükkânında çalışıyordum. İşe geç kalışlarıma surat asan, kocamın hatrını sayan bir patronum vardı. Kocam için üzülüyordum ama beri yandan şöyle düşünüyordum. Eğer o kaza olmasaydı ben çalışamayacaktım. Arada bir alış-veriş yapmak için çıktığım günleri saymazsam, bütün gün evde olacaktım. Belki o pasajın önünden bile geçmeyecektim. Onunla karşılaşmayacaktım.
Çalıştığım pasajın girişinde fark etmiştim onu ilk. Sabah saatleriydi. Motosikletinin üzerinde oturmuş, başını öne eğmiş sigara içiyordu. Arkası dönüktü. Beni görmesi imkânsızdı. Tanıyordum onu. Evet, orada, motosikletinin üzerinde öylece oturup sigara içen, yüzünü görmediğim bu adamı tanıyordum. Sanki orada olduğumu, baktığımı biliyormuş gibi başını geriye çevirip doğrudan bana, gözlerimin içine içine gülümseyerek baktı. Kalbimin durduğunu sandım. Serseri ruhlu bu adamın, bir gün izimi süreceğini, beni bulacağını hayal bile edemezdim. Yılmaz’dı adı.
İlk o gün çıkardım alyansımı. Çıkarıp çantama attım. Akşam iş çıkışı küçük bir kamyonet park etmişti onun motosikletiyle durduğu yere. Ertesi sabah gelmedi, daha ertesi sabah da. Günlerce, iştahsız, isteksiz gidip geldim işten eve, evden işe. Tırnaklarını düzelttiğim, nasırlarını temizlediğim, kıllarını yolduğum kadınların daha önce beni güldüren gevezelikleri şimdi çekilmez geliyordu. Gözümün önünden gitmiyordu Yılmazın gülüşü. Nasıl da ısrarlı, nasıl da kararlıydı bakışları. Sürekli onu düşünüyordum. Onunla konuşmayı öyle istiyordum ki… Üzerinde o blucin pantolonun, gömleğin, motosikletine oturmuş pasajın önünde beni bekliyor ol, n’olur, n’olur, n’olur diyordum. Müşterilerimin, ah, çok acıttın! çığlıklarıyla kendime geliyordum.
Kocam hastaydı. Son yedi aydır tedavi görüyordu ama aslında birkaç yıl önce başlamıştı sorunları. Kendine ait bir dünya kurmuştu kafasında ve kurduğu bu dünyayı bana da dayatıyordu. Neyi nasıl düşüneceğime bile o karar vermek istiyordu. Olup biten her şeyi şüpheyle karşılıyor, hangi konudan söz edersek edelim, söylediğim her şeyi didik didik kurcalıyor, neden öyle değil de böyle düşündüğümü soruyor, beni kendi düşüncelerinin doğruluğuna inanmam için ikna etmeye çalıyordu, hatta buna zorluyordu. Aklımdan geçen her şeyi bilmek istiyor; her davranışımı, yaptığım, söylediğim her şeyi sorguluyordu. Kimi zaman kanepeye çöküyor, başını ellerinin arasına alıp çocuk gibi hıçkırarak ağlıyordu. Böyle anlarda öyle acıyordum ki ona. Önüne çömeliyor, sımsıkı kenetlenmiş parmaklarını saçlarını yolmadan birbirinden ayırmaya çalışıyordum. Parmakları çözülünce, cansız elleri omuzlarıma düşüyordu. Kendi kendine konuşur gibi, para bulmalıyım bir yerlerden diye mırıldanıyordu. Affet beni, diyordu, bacağımı kırdığım için beni affet… Yavaş yavaş kendine çekip sımsıkı sarılıyordu bana. Hıçkırıklarımız birbirine karışıyordu. Kafamın içi allak bullak oluyordu o zaman. Ayrılmamız olanaksızmış gibi geliyordu. Annemin söyledikleri geliyordu aklıma. Aranızdaki yaş farkı n’olacak, deyişi, ileride sorun olacak bu, deyişi. Her şey düzelecek, diyordu o, her şey yoluna girecek. İşimin başına döner dönmez tedaviye yeniden başlayacağız, n’olur biraz daha sabret bi tanem, diyordu, beni terk etme. Terapi ücreti, ilaçlar… durum böyleyken karşılayamıyorum. Sonra, başa dönüyorduk, yeniden zırvalamaya başlıyordu. Soru bombardımanına tutuyordu beni. Niye geç geldin, nereye uğradın, ne konuştun, ne zaman gördün, sonra bir daha gördün mü, siz konuşurken yanınızda biri var mıydı… Bu gereksiz sorulara nasıl cevap verilir, diyordum. Verdiğim cevaplara da inanmıyordu.
İlaç kullandığı dönemde, kendisine verilen o ağır ilaçları bana da içirmeye, kendisi uyuşup yaşamdan koparken, benim ruhumu, bedenimi de uyuşturmaya, evde onun isteklerini yerine getiren bir makineye dönüştürmeye çalışıyordu beni. Bu ilaçların ancak kendisi için faydalı olacağını söylediğimde annemin ölümünde aldığım haplardan bir farkı olmadığını söylüyordu. Evet, diyordum, o ilaçlar yüzünden annem için ağlayamadım bile ben. Uyuşmuş gövdemi gezdirdim evin içine sana yemek pişirmeye devam etmek için. Hapları, çayımın, kahvemin içine atarken yakalamıştım onu. İstediğin kadar uğraş, diyordum, beni bu evde tutamayacaksın.
Artık dayanamıyordum. Onunla cebelleşmek, bu sorunlarla boğuşmak istemiyordum. Huzur istiyordum ben. Bunu ona da söylüyordum, iyileşmek için kendisinin de biraz çaba harcaması gerektiğini, hasta olduğu için onu yüzüstü bırakıp gidemediğimi, ama bunun böyle sürmeyeceğini, ilişkimizde artık aşka dair hiçbir şey kalmadığını, birbirimizin yanında huzur bulamadığımızı, yollarımızı ayırmamız gerektiğini… Israrla reddediyordu. Çileden çıkıyordum. Tartışmamızın sonunda, neye yarayacaksa bu, alyansımı çıkarıyor, fırlatıp atıyordum bir tarafa. Dizlerinin üstünde gezinerek arayıp buluyor, ağlayarak dizlerime kapanıyor, ellerimi öpüyor, alyansı parmağıma yeniden geçiriyordu. Çok üsteledim, biliyorum, diyordu, seni kaybetmekten korkuyorum, ne yapacağımı bilmiyorum, diyordu. Bazen, hasta olmadığını, onu bırakıp gitmemi engellemek için böyle davrandığını düşünüyordum.
Öğretmenimdi. Öğrencisiyle duygusal bir ilişki yaşadığı gerekçesiyle mesleğinden uzaklaştırılmıştı. Liseyi bitirmeme bir ay kala konuşup karar vermiştik. Bu bir iki ay içinde olup bitmişti her şey. Evlenmiştik. Annem karşı çıkmıştı ama bileklerimi kesmeyi göze almıştım ben. Annem bir yüksek okul bitirmemi istiyordu. Sürekli aynı şeyi söylüyordu, okumalısın. Ablam, Ankara’da okuyordu. Vazgeçmemi, okumamı öğütleyen mektuplar yolluyordu bana, bölümde tanıştığı erkek arkadaşının kasklı fotoğraflarının yanında.
Yine yoktu. İşten çıkıp keyifsiz keyifsiz iskeleye yürüdüm. Artık, işin de, yürümenin de, vapurun da, köpüklü dalgaları izlemenin de tadı kalmamıştı. Yine de bir simit aldım. Vapur kalabalık değildi. Korkuluğa yaslanıp martılar için simit attım denize. Öyle sıkıcı geldi ki bu bana, parçaları büyük büyük koparıp çabucak bitirdim simidi. Arkamı dönüp boş sıra bakındım. Aynı saatlerde bindiğimiz için hemen her yolculukta karşılaşıp lafladığımız bir iki kişi olurdu vapurda. Yine vardı. Beni görünce yanlarına çağırdılar. Gitmedim. Kimseyle konuşmak istemiyordum. Kimsenin anlattıklarını duymak istemiyordum. Tamamen boş bir sıra gördüm, oraya oturdum. Çığlık atmamak için zor tuttum kendimi! Oradaydı! Vapurun parmaklıklarına yaslanmış sigara içiyordu. Daha önce yaptığı gibi, başını geriye çevirip gözlerimin içine içine gülümsedi. Kalbim duracak sandım. Ona olan aşkımdan şüphe duymadığı nasıl da yansıyordu bakışlarına. Öyle emindi ki kendinden. Rüzgâr hızlandıkça oradan oraya savrulan, gözlerinin önüne düşen saçlarını geri atmaya çalışıyordu. Belli ki saçlarını yıkamayalı çok olmuştu, iplik ipliktiler, mattılar. Suyu akmayan, odalarına küçük bidonların yerleştirildiği üçüncü sınıf bir otelde kaldığını düşündüm. Öğrenmek istediğim öyle çok şey vardı ki… İzimi nasıl bulduğunu, bugüne kadar nerede olduğunu… Yanıma gelir, oturur diye umuyordum. Bir tedirginliği vardı. Gülümsese de bakışlarından anlayabiliyordum bunu. Bakışlarından, şimdi değil, şimdi gelemem, dediğini anlıyordum. İki insanın konuşarak anlatamadığı pek çok şeyi biz, onca zamandan sonra bile, bakışlarımızla anlatmayı becerebiliyorduk. İçinden geçenleri hiç konuşmadan da anlatabildiği bir iletişim kurabiliyordu insan. Yılmaz’ın biraz uzağında bir adamın durduğunu, Yılmaz’a kaçamak bakışlar attığını fark ettim. O da ayaktaydı. Kimi yerlerinde belirgin lekeler olan bej bir pardösü vardı üzerinde. Rüzgâr pardösünün eteklerini kaldırınca belindeki tabancayı gördüm. Korkudan kaskatı kesildim. Bu yüzden gelmemişti yanıma demek. Vapur iskeleye yanaşırken Yılmaz, gülümsüyordu. Başıyla, inmemi işaret ediyordu. yerimden kalkıp herkesle birlikte ben de kapıya doğru ilerledim. Yılmaz, gözleriyle izliyordu beni. Korkma, her şey yolunda, yarın yine burada olacağım, diyordu.
Hemen eve gitmek istemedim. Demir yolunu geçtikten sonra eve değil, arkadaşımın oturduğu sokağa yöneldim. O, benden sonraki vapura kalıyordu. Henüz eve gelmediğini bildiğimden, İş Bankası deposunun köşesinde bekledim. İçim kıpır kıpırdı. Yıllardır kendime bile itiraf edemediğim gizli sevdam çıkagelmişti.
Eve döndüm. Kapıdan girmeden önce alyansımı taktım. İçeri girdiğimde kocam koltuk değneğine dayanmış, boşta kalan eliyle yemek masasının üzerini siliyordu. Yine sorular sormaya başladı. Saatin kaç olduğunu, niye geç kaldığımı… Elimdeki küçük poşeti ona doğru uzattım. Eteklerimi almaya gittim dedim. Yalan değildi. Arkadaşımın terzi olduğunu o da biliyordu. Sipariş ettiğim iki eteği dikmiş, gelmişken eteklerini de al demişti.
İkisi erkek, biri kız, tanımadığım üç arkadaş benim arkamdan çıkmışlardı vapura. Yanımda yürüyor, konuşup gülüşüyorlardı. Üçer şişe bira içtiklerini anlatıyorlardı bana. Vapura yetişeceğim diye koştururken denize düşen kadını görüp görmediğimi soruyor, kadınla ilgili şakalar yapıyorlardı. Ben, çoğunca onları dinlemiyor, Yılmaz’ı arıyordum. Söz verdiği gibi, vapurdaydı. Hem de aynı yerde korkuluğa yaslanmış duruyordu. Bu defa arkası dönük değildi, yürüdüğüm yol boyunca tepeden tırnağa süzerek, gülümseyerek beni izledi. Bakışlarındaki kararlığı görebiliyordum. Hazır olduğunda seni buradan götüreceğim, diyordu. Sevinçle gülümseyip başımı eğdim. Pardösülü adam da oradaydı. Göz göze gelmemiştik onunla hiç, ama bakışlarındaki o korkunç, o tehditkâr anlamı sezebiliyordum. Boş sıralardan birine doğru bu neşeli arkadaşlarla sürüklendim. Yılmaz, oturduğumuz sıranın arkasında kalmıştı. Onu göremiyordum. Yanımdakiler gülüşerek bir şeyler anlatıyor, ben de, başımı eğmiş, çaresiz, onları dinliyordum. İşte tam o an fark ettim onu. Karşı sırada oturan bir adam, belli belirsiz gülümseyerek bana bakıyordu. Gözlerimi kaçırdım. Yanımdakilerle konuşup az sonra yeniden baktım. Gözlerini hiç ayırmıyordu benden. Bakışında, belli belirsiz gülümsemesinde bir sinsilik vardı. Bak, nasıl da yakaladım seni, der gibiydi. Yanımdakilerle vedalaşıp inmek için kapıya doğru yürürken, Yılmaz’ı aradı gözlerim. Arkamdaki kalabalık engel oluyordu onu görmeme.
Taşlı sokağa girdiğimde fark ettim, peşimden geliyordu. Sokak boyunca hızlı hızlı yürüdüm. Yanından geçtiğim vitrin camlarında görüyordum onu. Kocam mı taktı bu adamı peşime diye geçirdim içimden. Arabalarla dolu alanı, demir yolunu geçtim. Hâlâ peşimde miydi bilmiyordum, dönüp bakamıyordum. Ya kocam izlettirmiyorsa, ya başka bir maksatla geliyorsa peşimden diye düşündüm. Adımlarım hızlandıkça bir birine dolaşıyordu. Sakin ol, diyordum kendi kendime, korktuğunu belli edersen bu ona cesaret verir. Sokağı dönüp eski minareyi geçince yavaşladım. Olduğu yere mıhlanmış, hiçbir yere kıpırdayamayan bu eski minareyi kendime benzetirdim. Yanımda tanıdık biri varmış gibi güç aldım ondan. İyice yavaşladım. Artık, bana yetişsin istiyordum. Yaklaştığı an birden dönüp önüne dikilecektim. Ne istiyorsun, niye izliyorsun beni, diyecektim, kocam mı istiyor, o mu söylüyor beni takip etmeni… Top oynayan çocukların arasından geçerken toptan sakınıyormuş gibi yapıp başımı geriye çevirdim, yoktu. Çocukların top oynadıkları arsayı geçip yokuşu tırmandım. Gecekonduların bittiği yerde hem toprak yol, hem yokuş bitiyordu. Düzlüğe çıkınca aşağı yola baktım. Elleri ceplerinde, sağa sola bakmadan, yavaş yavaş yürüyordu. Sonraki akşam, daha sonraki akşam, günlerce vapurdan minareye kadar izledi beni. Arkadaşımın evine giderken de geliyordu peşimden. Taş duvarın bitimindeki sokağın köşesinde durup ben içeri girene kadar bekliyordu. Üzerinde aynı kıyafetlerle, aynı yerde, aynı sinsi gülümseyişle bana bakıyordu. Bunu arkadaşıma anlattığımda inanmamıştı ama adamı gösterinde korkudan dili tutuldu.
Demek kocam buralara kadar vardırdı işi diyordum. Peşime adam taktığını, beni izlettirdiğini düşündükçe ondan nefret ediyordum. Bir şeyler yapmalıydım. Nerede buluşuyorlardı, gündüz ben işteyken eve geliyordu belki de. Belki de koltuk değneklerine ihtiyacı kalmamıştı kocamın, onlarsız yürüyebiliyordu artık. Belki dışarıda bir yerde buluşuyorlardı. İşten çıktıktan sonra ne yapıyorum, nereye gidiyorum, kiminle konuşuyorum sinsi gülüşlü adamla buluşup hepsini öğreniyor, diyordum. Ben de onu izleyip kocamla buluştukları an suçüstü yakalayacaktım ikisini. Tedavin için gereken ilaç paranı bu muhbirlere mi veriyorsun. Daha başka adamın var mı, kimleri taktın peşime, bakkalda, manavda da var mı adamların. Yoksa iskeledeki kırmızı burunlu, solak adam da muhbirin mi diye haykıracaktım yüzüne.
Günlerdir yaptığı gibi, yine, vapurdan minareye kadar izledi beni. Anlaşmaları böyle herhalde, diyordum. Minarenin önüne gelince fazladan bir tek adım bile atmıyor, geri dönüyordu. Çocukların top oynadığı arsada, kenarda bekledim biraz. Geri dönüp uzak bir mesafeden onu izlemeye başladım. Mahalleden çıktık. Tren yolu boyunca yirmi dakika yürüdü. Sonra içeriye, Yenişehir Hastanesi tarafına doğru yürümeye başladı. Hava kararmıştı. Geri dönmekle peşinden gitmek arasında kararsız kaldım. Kocamla buluştuklarını görmek istiyordum. Devam ettim. Sokak lambaları olmayan, dar bir yolda yürüdük. Yolun sonunda büyük binaların arasında bodur kalmış sarı badanalı, tek katlı, bahçesiz bir evin önünde durdu. Ayağıyla yeri eşeledi bir süre. Kocamı bekliyor, diye düşündüm. Buluşmak için niye burayı seçmişler ki, diye geçirdim içimden. Başını havaya kaldırıp gökyüzünü seyretti. Ben de baktım gökyüzüne. Bir sigara yaktı. Yeniden yeri eşelemeye başladı. Sigarasını bitirince atıp eve doğru yürüdü. Yokuşun başında durup minareden geri dönüşünü izlerken gördüğüm adam değildi sanki bu. Kapıdan içeri girerken kamburu çıkmış, büzüşmüş, küçülmüştü. Kapı gıcırdayarak kapandı. Etrafa baktım. Bu sokağı, bu evi aklımda tutmaya yarayacak bir görüntü aradım. Büyük binaların arasında tek başına kalmış bu evin kendisinden başka işaret yoktu. Geri dönerken otobüse bindim.
Gitmeyeceksin, diyordu kocam, dün neden geç geldiğini söylemedin, bu tatil gününde nereye gideceksin… Sorularını cevaplamadım. Sadece, yakında göreceksin, dedim. Peşime taktığın adamın peşine düştüm dememek için zor tuttum kendimi. Beni engellemek için sayıp döktüklerine aldırmadan sabah erkenden çıktım evden. Adamın yaşadığı evin epeyce uzağında bir binanın bahçe duvarını siper edip onun çıkmasını uzun bir süre bekledim. On bire doğru, başka bir adam çıktı önce. Ondan hemen sonra sinsi gülüşlü göründü kapıda. Yolun sonuna kadar yürümesini bekleyip peşine düştüm. İskele meydanına çıktı. Bir yerlere yetişme telaşı olmadan, başı yerde, etrafına bakınmadan yürüyordu. Bir ara, durup ayakkabılarını boyattı. Bir çay bahçesine oturup çay içti. Yanına bir çocuk yaklaştı. Koltuğunun altındaki tomardan bir gazete çekip adama uzattı. İstemedi. Kocamla bu çay bahçesinde buluşacaklar diyordum ki, adam oradan da kalktı. Deniz kıyısında oturup balık tutanları izlemeye koyuldu. Avareydi bu adam. Onu orada bırakıp eve döndüm. Aynı akşam, arkadaşıma giderken yine bekliyordu beni sıvasız taş duvarın önünde.
Ertesi sabah aynı bahçe duvarının arkasında bekledim. Yine, aynı adam sinsi gülüşlüden önce çıktı kapıdan, sonra da o. Sağına soluna bakmadan başı önde yürüyordu. Çok geriden izliyordum ama öyle çok yol yürümüştük ki, öyle yorulmuştum ki istesem de yetişemezdim. Bulvarı geçtik. Benim gücüm kalmamıştı ama o, sokakları, caddeleri aynı hızla kat ediyordu. Alsancak Gar’ına geldik. Otobüsle en fazla on, on beş dakika sürecek bu yolu niye yürüyordu bu adam, diyordum. Gardan içeri girdi. Kapıda biraz bekleyip kalabalık bir grubun arasına karıştım, grupla birlikte içeri girdim. Birini arıyor gibiydi. Bilet gişesinin bulunduğu yere gidip sırada bekleyenlerin arasına girdim. Boş boş geziniyor, birini arıyormuş gibi etrafına bakınmaya devam ediyordu. Kocamla burada buluşuyorlar diye düşündüm. Ama hayır. Elinde bavuluyla çıkış kapısına yürüyen bir adamın yanına gidip onunla bir şeyler konuştu. Sonra valizi alıp adamın ardı sıra yürümeye başladı. Gözlerime inanamıyordum. Şehri terk edip etmeyeceğimi öğrenmek için adamı gara yolluyor olabilir miydi kocam. Nasıl bu kadar aptal olabilir, diyordum. Şehirden çıkmanın tek yolu bu gar değildi ki! Sonra, o, bavul taşırken ben çoktan yola çıkmış olmaz mıydım… Kocam, bu kadar ahmakça bir şey yapmış olamaz, yoksa ben de mi deliriyorum, diyordum. Çünkü, eğer bu adamı buraya kocam gönderdiyse, bu aptallığı yaptıysa daha başka şeyler de yapabilirdi. Kocamın Yılmaz’ı öldürdüğü bir senaryo yazıyordum kafamda ve durmadan aynı görüntüleri izleyip duruyordum. Bunları, bu saçmalıkları düşündüğüme göre ben de aklımı oynatıyor olmalıyım diyordum. Başım dönüyordu. Nerede olduğumu, ne yöne gideceğimi bilmiyordum.
Kendimi cendereye sıkıştırılmış gibi hissediyordum. Yılmaz’la konuşmanın bir yolunu bulmalıyım, diyordum. Sinsi gülüşlü bu adam peşimdeyken nasıl olacak bu, diyordum. Sonra, Yılmaz da izleniyordu. Sinsi bakışlı adam beni onunla yan yana hiç görmedi ki, diyordum. Yılmaz’dan bahsetmiş olamaz kocama. O adamı kocam takmış olamaz Yılmaz’ın peşine. Yılmaz’ın kendisiyle ilgili bir mesele olmalı, diyordum. Belki polistir o adam. Dilenci, şarapçı, satıcı kılığına girdikleri çokça söylenirdi. Yılmaz bir örgüt üyesidir belki de, diyordum. Geceleri uyuyamıyordum. Aynı şeyleri yeniden yeniden düşünüyordum. Ylmaz’a bir şey olmasından öyle korkuyordum ki. Sinsi gülüşlü adamın yaşadığı ev, saatlerce onun peşinde dolaştığım yerler… Kabuslar görüyordum, sinsi gülüşlü adamın girdiği saatçiyi, kocamın Yılmaz’ı bıçakladığını, gardaki kalabalığın Yılmaz’la beni çepeçevre kuşattıklarını, gittikçe daralan çemberin içinden kurtulmak için oradan oraya koşturup durduğumuzu, Yılmaz’ın peşindeki silahlı adamın kocamı vurduğunu, annemi… Kan ter içinde uyanıyordum. Çoktan odama gelmiş bana su içirmeye çalışan kocamın kolları arasında buluyordum kendimi. Birileri ölecekmiş gibi dehşete kapılıyordum. Annem yaşasaydı ne düşünürdü, diye soruyordum kendime. Ah, onun vereceği yanıtı biliyordum, sen, okumalısın. Ylmaz’la gidemezdim. Onu tehlikeye atamazdım. Kocamın ona zarar vermesine göz yumamazdım. Yılmaz’a bir not yazmaya karar verdim: Pazar akşamüzeri taş duvarın önün gel.
13.15 vapurundaydım. Yanımda yine vapurdan tanıdığım birileri vardı. Onlarla konuşursam Yılmaz’a bakmam, Yılmaz’ın da orada olduğunu sinsi gülüşlü adama hissettirmem diye düşünüyordum. Oradaydı! Pardösülü adam da… Bu defa sigara içmiyordu. Canı sıkkın gibiydi. Sanki yanıma gelip bana bir şey söylemek istiyordu da buna cesaret edemiyor gibiydi. Etmesin, diyordum. Kocama haber ulaştıran bu adam peşimdeyken gelmesin. Sinsi gülüşlü adamla göz göze geldik. Elime bakıyordu. Sanki alyansımı parmağımdan çıkarmayı unutmuşum da o da buna bakıyormuş gibi birden irkildim. Bu mümkün değildi. Yine de elimi yanağımdan çekip kucağıma koydum ve diğer elimle parmağımı kontrol ettim. Yüzük parmağımda değildi. Her gün sabah evden çıkar çıkmaz alyansımı çantama atıyor, akşam eve girmeden az önce takıyordum. Yılmaz’ın bu alyansı görmesini istemiyordum. Ona evli olduğumu ben anlatacaktım.
Ona bütün hikâyemi anlatacaktım. Küçük bir şehirde yaşıyorduk biz. Kocamın tedavisi için geldik bu şehre. O da beni sevmiyor aslında artık. Suçluluk duygusu onunkisi. Bana, evlendikten sonra üniversite okuyabileceğim vaadinde bulunmuştu. Ekonomik koşullar ve daha başka pek çok şey buna izin vermedi. Ve işte evliliğimizin dördüncü yılında bitiverdi aşk. Hâlâ evli oluşumun, ondan ayrılmayışımın tek nedeni şu anda bunu kaldıramayacak kadar hasta olmasıdır. Başka ne bilmek istersin, her şeyi her şeyi anlatayım sana. Birileri sana zarar verecek diye nasıl kaygılandığımı, gözlerimin içine böyle gülümseyerek bakmakla bana nasıl büyük bir mutluluk verdiğini, gelmediğin, seni vapurda görmediğim zamanlar nasıl kahrolduğumu… Sana senin nasıl uyuduğunu anlatayım istersen, seninle ilgili öyle çok şey düşlüyorum ki, nasıl öfkelendiğini, nasıl kahkaha attığını, nasıl yalan söylediğini, tanık olmuşum gibi, bütün bu hallerini gözümün önüne getirebiliyorum, diyecektim.
Yazdığım notu avucumda tutuyordum. Sinsi gülüşlü adam bana bakmaya devam ediyordu. Ben de ona baktım. Boşuna ümitlenme, istediği bilgileri kocama asla götüremeyeceksin diye söylendim içimden. İskeleye yanaştığımızda, kalabalıkla birlikte ben de ilerlemeye başladım. Yılmaz’ın arkamdan geldiğini biliyordum. Yılmaz’ı ve beni izleyen o iki adamı kollarken bir elimi arkama götürüp notu Yılmaz’ın avucuna tutuşturmaya hazırlanıyordum. Sinsi gülüşlü adam gelip sağ yanıma durdu. Öyle yakınıma gelmişti ki, korkudan kâğıdı düşürdüm. Kağıdı görüp görmediğini anlamak için dönüp adama baktım. Anlamamıştı. Sonra Yılmaz’a kaçamak bir bakış attım. Düşen kağıdı görmüş, kendisine ait olduğunu anlamıştı. Gülümsüyordu. Vapurdan inmeye çalışan yüzlerce insan ayağı onu ezip sürüklemeden Yılmaz kağıdı yerden alır diye umdum.
Pazar sabahı kocamla büyük bir kavga etmiştim. Her şeyi haykırmıştım yüzüne. Hasta olmadığı halde, salt ben onu bırakmayayım diye hastaymış gibi numara yaptığını, koltuk değneklerini de mahsus kullandığını, peşime taktığı adamdan haberdar olduğumu… Kapıyı kilitlemiş neredeyse bütün gün odadan dışarı çıkmamıştım. Akşamüzeriydi. Vapurda verdiğim notu okuduysa gelmiş olmalı, diye düşündüm. Bitkindim. Bir not daha yazıp gecekonduların arasından aşağıya indim. Orada, sıvasız taş duvara yaslanmış, beni beklediğini biliyordum. Çocukların top oynadıkları arsaya varınca, kenardan kenardan yürüdüm. Minarenin önüne gelince durdum. Başımı uzatıp yola baktım. Oradaydı! Üzerinde blucin pantolonu, gömleği, motosikletine oturmuş beni bekliyordu. Silahlı adamda oradaydı, onun biraz uzağında. Sinsi gülüşlü adam da oradaydı onların en sağında. Hemen çektim kendimi. Arsada oynayan küçük bir çocuğa seslenip yanıma çağırdım. Ne dediğimi iyice anlasın diye yavaş yavaş, tane tane konuştum. Yolun karşısındaki taş duvarın önündeki adamları görüyor musun, dedim. Bak, solda motosikletli biri var, gördün mü, bu kâğıdı o motosikletli ağabeye vereceksin. Öteki iki adam sana bir şey soracak olursa onlarla sakın konuşma. Kâğıdı ver ve hemen geri dön, dedim. Çocuk tarif ettiğim yere baktı. Sonra bana dönüp ama abla, orada bir tane adam var, dedi. Başka kimse yok. İstersen yine de kağıdı götürürüm. Kağıt elimden düşerken hemen arkamda kocamın sesini işittim. Hadi bir tanem, diyordu, hadi gel, evimize gidelim. Bir eliyle koltuk değneğine tutunuyor, diğer eliyle kolumu okşuyordu.

Zira, artık onun eskisi gibi beni aşkla sevmediğini biliyordum.

Gözümün önünden gitmiyordu Yılmazın gülüşü.

Uyuşmuş gövdemi gezdirdim evin içine sana yemek pişirmeye devam etmek için.

yerimden kalkıp herkesle birlikte ben de kapıya doğru ilerledim.

Silahlı adamda oradaydı, onun biraz uzağında.

Eren sağ olsun, hemen okumuş öyküyü de eleştiri bileM yazmış. Yazım yanlışlarıyla ilgili eleştirilerini dosyadaki metinde düzelttim. Tekrar teşekkürler Eren'e. Yeğenime okutmuştum. O okurken güldü, onun eleştirisi doğrultusunda düzelte yapmıştım, Eren'in eleştirilerinden anlaşılan o ki, biraz fazla düzeltmişim.
Bi de, Bodur Minareden Öte'deki mektup bu öykünün sonunda da olacaktı. Taş Duvarın Ötesinde öyküsü için önemliydi. Eklemeyi unutmuşum. Siz okurken mektupda yazılanlar öykünün sonunda varmış gibi düşünün istedim. Artık, mektubu kendi dosyama eklerim.

Eren, metin hakkındaki ilk akla gelen düşücelerini yazmış, diye düzelteyim o zaman.

Ben eren'in öyküsünü okudum ancak. Onunla ilgili eleştirilerimi de (ilk aklıma gelenleri mi yoksa) yarın yazacağım. Olur mu?

"Sekeri tuttugu eliyle vapuru gosterirmis gibi iskele tarafini isaret ediyordu. Dinleyenlerden aradaki duvarlari, binalari asip, iskeleyi gormelerini isteyen bir hali vardi."

"Gozleriyle odada iki cift laflayacak konu ariyordu."

Gozlerim bazen ayaklarina kayiyordu, ayakkabilarina. Ayakkabilar beni huzunlendirirdi. Bana bakiyor, bir sey soylemek istiyorlarmis gibi gelirdi. Onun ayakkabilari da bakiyorlardi. Yeni boyanmislardi ve bakiyorlardi iste. Benim soylemek istediklerini anlayamamam miydi onlari bu kadar uzen?

"Usul usul, oldugum yerin seklini aliyordum. Icindeki ayaga alisan, zamanla onun seklini alan ayakkabilar gibi."

"Sonra o cumartesi gunu vapurdan inerken yaklasti bana. Vapurun kiyiya yanasmasini beklerken onu yanimda buldum. Belki vapur soyle bir sallasa eli elime degecekti. Orada elini tutuvermek istedim. Elini tutup gogsume bastiracak, bastiracaktim. Sonra? Sonrasi bosluktu. Sonrasi kapinin onunde duran iki cift ayakkabiydi.Sonra iki adim yana cekildim. Yoksa her sey bozulacakti. O gunun aksaminda kesin karar verdim gitmeye."

"Ama ben ne dusundum biliyor musun?"
"Ne dusundun?"
"Acaba, diyorum, bir yuksek okula mi gitsem? Yasim da fazla gecmeden birinin sinavina girsem." Sinavsiz alan bolumler bile varmis. Birinden birine girerim herhalde."
"Tamam da bunun adamla ne ilgisi var?"
"Haa... Yok... Yok adamla bir ilgisi. Yani bunu da gecen hafta dusundum. Ondan soyleyeyim dedim."
"Masallah sende haber cok!"
"Ne dersin?"
"Hangi bolume gideceksin?"
"Bilmem. Hukuga girmek zormus, diyorlar. Daha mutevazı bir yerler vardir elbet."

Babamin yeni aldigi ayakkabilari ayagima gecirip sokaga indim.

Bacağını kullanamaması bir yana, çalıştığı şirketin uygulamasına öfkeleniyordu. Kazadan sonra ücretinde kesinti olmuştu.

Günlerce, iştahsız, isteksiz gidip geldim işten eve, evden işe.

Kocam hastaydı. Son yedi aydır tedavi görüyordu ama aslında birkaç yıl önce başlamıştı sorunları.

Korkuluğa yaslanıp martılar için simit attım denize.

Yolun sonunda büyük binaların arasında bodur kalmış sarı badanalı, tek katlı, bahçesiz bir evin önünde durdu.

Büyük binaların arasında tek başına kalmış bu evin kendisinden başka işaret yoktu.