Yazma Havası

Yazma bir uğraş. Zaman zaman “yazma havasına” girip, çeşitli nedenlerle bunu kaybediyorum. Bu genelde bir zorunluluktan, farklı bir işe yöneldiğimde oluyor.

Burada “yazma havası” olarak tanımladığım duruma, her ne kadar kişilere göre erişimi farklı araç ve yollarla ulaşıldığı düşünülse de, herkesçe uygulanabilecek yöntemlerinin olması gerekmiyor mu?

Sorun şu; bundan bir ay önce öyle çok, çeşit “yazma hava”ları çalıyordu ki içimde, anlatması kolay değil. Köye gittim. Çalıştım, toprakla, zeytinle uğraştım, yoruldum. Bitti. Döndüm. Oturdum eski, “yazma havaları”mın resitallerini çaldıkları yere, ara ki bulasın. Yok.

Onların bende, bir yerlerde olduklarını biliyorum. Neredeyseler bulmam gerek. Gelmelerini beklemenin bir yol olduğunu sanmıyorum. Önce ne aranıyorsa, bulunabileceği yere gidip orada aramam gerektiğini biliyorum. Yazdıklarımı okuyorum. Üzerlerinde düşünüyorum. Onlarla cebelleşirken hangi kitapları okumuşsam onlara bakıp, tınılarına uygun müzikler dinlemeye çalışıyorum.

Olmuyor. Ya yanlış yerde arıyorum, ya da üzerine çöken katman(bir ay içinde yaşadığım) onları çok fazla örttü. O zaman bu katmanla uğraşmam, yaşadıklarımın etkisini inceltmem gerekiyor.

Bunu değişik şekillerde yapabilirim. En iyi bildiğim yolu uyguluyorum, unutmaya çalışıyorum. Yok. Zaten “unut” tuşu yok yaşamda. Olsa da basmadan önce düşünmem gerekmez mi, Bir şeyler sıvanmış üzerime, bunlar bir şeylere dönüştürülemez mi? Ufak ufak didikleyip, neler çıkabileceği üzerinde düşünüyorum. Doğa ile insanın cebelleşmesinin tanıklığı, soğuk, koşuşturan, çalışan insanlar, verilen emek, yorgunluk. Küçük küçük şeyler karalıyorum. Çektiğim fotoğraflara bakıyorum. Sazları rüzgardan dağılmış, brandası çürümüş bir çardağın fotoğrafına bakarken bir terkedilmişlik, bir hüzün havası alıyorum, bunu yıkıyorum birkaç sözcüğün üzerine. Kahvede, tarlada, zeytin toplarken, çalışan insanların arasında, bir şeyler karalamışım küçük defterime, onları okuyorum. Her gün konuşulan sözcükler var; lodos, poyraz, yağmur, soğuk, zeytin, onları düşünüyorum.

Birkaç sözcük ilişiyor gözüme, “istakoz seven kunduz”, köy kahvesi, kahvedeki yaşlı balıkçıyı anımsıyorum. Bir saate yakın anlattığı, istakozlarına dadanan kunduzla kavgasını yarım yamalak dinlerken, bu üç sözcüğün içimde sözcük sözcük cümle cümle açtığı tünellerde ilerlediğimi anımsıyorum. Notlarıma yeni bir başlık atıyorum; “istakoz seven kunduz”, iyi bir ökü adı olabilir mi?

Beni sıradan, günlük “mod”dan çıkaran yazarlarım var. Onları okuyorum. Bazen de bambaşka, uzak, kafa dağıtıcı şeyler yapmayı deniyorum; saçma, beş para etmez bir film izliyorum. Filmi izlemeye zaman ayırdığım için kızıyorum kendime. Ama olsun. İzliyorum yine de.

Günlük yaşamımı olabildiğince düzlemeye çaba gösteriyorum. Pazarda iki saat en ucuz portakalı, marulu aramıyorum. Alıyorum bir şeyler. Elektrik, gaz, su faturasını, Amma da çok harcamışım, bunu azaltmak için ne yapsam, sapaklarına dolanmadan ödüyorum. Günler geçiyor.

Kitaplara, sözcüklere dalıyorum. Olabildiğince de kedimle, mağramda kalmaya çalışıyorum. Bir şeyler incelirken, ben de bir yerlerde kalmıyorum.

Sonuçta her şeyin bir(çok) diğer kapısı var.