Yağmurlu Hikâye

Kapının kolunu sıkıca tutup kendime çektim. Kapalıydı. Cam, buğulanmış; yarı saydam. Bulanık yansımamı seçiyorum; büyükçe bir surat, saç sakal birbirine karışmış, biçimsiz kıvrımlar, dev gibi bir kütle. Parmaklarımın ucuyla anlamsız çizgiler çekiyorum cama; yüzümde derin yarıklar açılıyor sanki. İnadına hepsini aynı noktada kesiştiriyorum; daha derine doğru her biri aynı adımı atıyor; buğu, tamamen silinene kadar.

Bunaldım. Yavaşça birkaç adım ötedeki bakkala yanaşıp kepenklerin arasından duvardaki saate bakıyorum. Erken henüz, en aşağı yarım saat. Sıkkınca duraklıyorum sonra. Ne yapacağım? Yağmur çiselemeye başlıyor. Hafif bir rüzgâr filan. Ansızın turuncu bir şey kıvrılıyor bakkalın camında; iyice sokuluyorum: bir akvaryum, iki cam var aramızda, iki farklı kesinti. Balık, usul usul süzülüyor. Farkında mı? Olmasın. Olmasın daha iyi. Hiç ürkmesin. Bir ân, avcumun içine alıp çırpınışlarını seyretmek ve onu patlatana kadar sıkmayı düşlüyorum. Adice! Alçakça! Tekrar kapıya yöneliyorum.

Yüreğim sancıyor. Düşünmemek gerek. Düşünmemek. Ellerimi gözlerime siper edip burnumun ucunu yapıştırıyorum cama. Konuşmak istiyorum sadece; şu içimdeki kiri dökmek, ferahlamak biraz olsun. Ama yok! Yok! Loş bir ışık, ahşap görünümlü merdivenleri aydınlatıyor. Oysa yeterince konuşmuş olmam gerek. Eylem! Artık eylem! Kalkın, yakıp yıkalım dört yanı!

Bak, yukarısı ışıklı. Kapı açılacak, gireceksin, merdivenleri adımlayıp çıkacaksın. Ya sonra? Onu görene dek birkaç el revolver içime. Korku. Korku değil bu, korkuyu seçmek. Bilinçsizliğin içinde acı bir deneyim açlık. Geri çekiliyorum. Onu görecek miyim? Yahut kısık bir ses, günaydın. Günaydın! Kaçar gibi ineceğim merdivenleri; süratli bir yok oluş. Mümkün olabilecek en tatlı döngü. İnsana var olduğunu hissettiren.

Şimdi ne yapacağım? Salına salına karşı kaldırıma geçip yokuşu tırmanmaya başlıyorum; ellerim ceplerimde, burnumda tozlu, kekremsi bir koku. Ağır aksak aydınlanan caddeden tek tük otomobiller geçmeye başlıyor. Birbiri ardınca sıralanan bir örnek binalara sürtünerek sırtımdaki ağırlığı hafifletmeye çabalıyorum. Kulaklarımda keskin bir uğultu. Yanaklarımı ısıran rüzgârın peşisıra koşuyorum; yapraklarını dökmüş, kirece boyanmış ağaçların sıralandığı küçük bir parka dar atıyorum kendimi.

Salıncakların ve kaydırakların tam karşısında duvarları çatlamış bir binanın önünde bir bank seçip kamburum çıkmış gibi banka çöküveriyorum; en adisinden bir baş ağrısıyla.

Bir çocuk var parkta. Salıncaklardan birinin üstüne çıkmış, öylece duruyor. Bacaklarımı uzatıyorum. Gözlerini yüzüme dikiyor. Taş gibi. Bir süre sonra, iki yana kaldırıyor kollarını; bostan korkulukları gibi kaskatı kesiliyor. Avuçlarımın karıncalandığını hissediyorum.

Serinliyorum.