Sarmal

Çatılar unutmuştu gökyüzünü. Karanlık, pencerelerin üzerini örtüp, koridorların birbirinden habersiz odalarında yankılanan fısıltılarına uzanmıştı.
Beton yapılar içinde dikey uzanan demir damarlarda pasın kızıl kılcal tozları her bir zerresinden başını kaldırıp da bakan gözler gibi parıldadı. Dipten gelen o nemli soluğu sadece duvarların sarmaladığı küçük çakıl kırıntıları ve deniz kabuklarının kırılmış sedef parçacıkları taşıdı resmin asıldığı gömütlük çivisine. Odanın balkon kapısından esen rüzgarla titredi cam çerçevesi içinde.
Bulutlar geçti bu titreyişin içinden. Kırılsa cam, neredeyse zemini kaplayacaktı gölgeler.
Gece hızla griye akıyordu rüzgarla. Bulutlar savrulan kum tepecekleri gibi boz mavi bir karanlıkla yıkanıyordu.
Bir salıncağın kaçabileceği en üst noktadan düşer gibi hızla, beyaz bir damar gökyüzünün boynunu yararak patladı sonra. Aydınlığın anlık bir göz kırpması gibi yeri, göğü görüşü ardından devrilen çığlığı duyuldu bulutların. Neredeyse bir dağın söküldüğünü sanırdınız toprağından.
/Boşluğun zamanı yoktur.
Ve sokaklar yüzüstü sarıldığında göğüne, zamanı yoktur.
Zamansızlığında konuşan,
alabildiğine bir gürültüdür ki “sessizlik”; duyulamayan. /

Çatılar aydınlık ışıkla uyanır gibi, tüm pencerelerinden savurur gibi perdelerde; uzattı saçlarını dörtbir yana. Gökyüzünde yüzlerce anlam sanki bir yüzün üzerinde saniyeler içinde asırlarca yaşanmış hayatlardan, yaşanmışlıklarınca ifadelere bürünüp, kocaman bir ağız gibi gerilip titreyerek , koyu lacivert gölgelerle karartılmış bahçeye baktı.
Sallandı çiviye asılı resim.
Kadın balkondaydı.
/duygulara isim veren nedir ki? Rengi mi, kokusu mu ya da çizgileri mi yönlerinde bizi sarmalayan? Bedensizliğin kaderi mi yoksa duygunun tanımlanamaz oluşu? Bu yokluğu kanıtlar mı peki ya?
Şiddetin şefkatle sarmalanıp, öfkeden neşeyi kahkahalar içinde yudumlaması mıydı yoksa duyumsanan?/

Ardı sıra beliren üç damar daha yarıldı gökyüzünde. Karanlığı tutan kolların yangısı olmalıydı direngen şimşekler ki, “su” yu tutmak gökyüzünün dahi haddi olmadı. Adeta avuçlarından aktı damlacıklar bulutların. Toprak sükuneti içinde, göğün yüzünde beliren tüm halleri kucakladı.
İzledi kadın balkonda karanlık gölgelerin bir uzantısı olarak sokakların sessizliği içindeyken olan biteni.
…
Geniş caddeye bakan bahçenin etrafında yükselen balkonlardan birinde devinimsiz oturmakta olan kadın rüzgarın serinliğinden hoşnut gülümsedi. Bulutların karmaşası ne kadarda güzel diye, geçirdi içinden. Balkon pervazına dayalı kollarına düşen damlacıklar gitgide daha fazla ıslatırken tenini, su parmaklarının ucuna değin indi ve damlayarak döküldüler.
Toprak kokuyor, dedi.
Sevdi kokuyu.
/Karanlık büyütür bakışı. Büyüdü bahçe sanki, hızla düşen damlacıklar küçük göletleri içinde ağaçları yıkayarak parıldattı gövdelerini ağaç kabuklarının./
Toprak kokuyor…
Duvarların içinde sızlayan demir damarlarının nemi anımsayışı gibi ayak parmaklarını bastırarak balkonun taş zemininde, doğruldu yerinden.
Toprağa basmalı…
Her adım bir sonrakinin çağısıdır.
Her düşünce yeni bir duygunun yaşantısı.
Bir yağmur taneciğinin gökyüzünden yere düşerken ki arzusu denli, onu bahçeye çağıran koku ve karanlık, toprağın kucağında anısı olunmayan bir zaman kesidinde, sessizliğin o büyük cümlesi ile bir damlayı içişi denli sükutla indi merdivenlerini beton yapının.
Merdivenlerin dibinde kırmızı terliklerini çıkarıp kenarına bıraktı ilk basamağın.
Yürüdü bahçeye yalınayak.
Toprağın içine dolan adımları bir kadife kadar yumuşak, sarıldı ayak parmaklarına. Derin derin nefes aldı içer gibi kokuyu. Birkaç adım daha ilerledi.Her adımında toprak daha bir sarıldı bacaklarına, neredeyse dizlerine değin yükseldi yumuşak dokunuş. Sonra bahçenin tam ortasına geldiğinde başını gökyüzüne kaldırıp, yüzünü göğe döndü .
Büyük bir karmaşanın tam da altında defalarca aydınlanıp içine burkulan göğün hiddetinden kaçan tüm damlacıklara sarılır gibi. Sarıldı kadına toprak.
Sevdi bu anı kadın.
Sevdi bu sevgiyi toprak.
Sarıldılar.
Derin bir sessizlik oldu.
…
Gün ışıdığında apartmanın önünde toplanan kalabalığa bir anlam veremedi belediye işçileri. Yılgın omuzlarını eğip kaldırım kenarlarını süpürmeye devam ettiler.
Esmer zayıfça olan temizlik işçisi kırmızı terlikleri alıp çöp arabasına attığında, kapı önündeki kalabalığın önünde elindeki deftere not alan polis memuruna dehşetle gördüklerini anlatan orta yaşlı kapı görevlisinin şu sözlerini duydu son olarak.
“ Nasıl oldu anlayamadık memur bey, gece fırtına çıkmıştı zaten, çok geç bir saatti, uyumuştuk. Biz uyuyorduk. Duymadık biz, bir şey duymadık. Yani nasıl olmuş, nasıl öyle…Niye, bilemiyorum. Bir de saçları… Otlar gibi… Saçları toprağın dışında bırakılacak şekilde gömülmüş! Ayakta yani! Nasıl gömebilmişler öyle? Anlamadık bunu. Evet, evet ben gördüm sabah. Gazeteleri almaya çıkmıştım. Saçlarını gördüm bahçede, rüzgarda o uzun saçlar uçuşuyordu çiçeklerin arasında.Bu da ne, diye oraya gittim,toprağı eşeledim, yüzünü gördüm!Gülümsüyordu...
Çok korktum memur bey! Sonra polisi aradık işte. Nasıl oldu anlayamadık, duymadık biz, hiçbir şey, bir şey duymadık…”

Zeynep-haziran2010