Ne Güzel Çağ

İnsanlar , yarışı kazanıp dünyaya geldiklerinde kendilerini şanslı sananlar…Bir akşamüstü irkildi hepsi birdenbire.”Beni dünyaya getirenin günahını çekmiyor muyum?” diye düşündüler ve karar verdiler “Ben bu acıyı kimseye çektirmeyeceğim.”

Anladı hepsi bir gecede yarıştıklarının aslında çok daha şanslı olduğunu…Bardaktan boşanırcasına yağdı yağmur.Tüm insanlar sokaklara döküldü.İşte mutluluk…Bundan sonra yapılacak tek ibadet gülmek olacak.Ve insanlar terk ederken dünyayı birer ikişer her yere şu yazılacak “Ne mutlu dünyaya hiç gelmemiş olana!”

Tüm bu olanları izlerken dünya koca bir oh çekti , göz kırptı ay , gökyüzündeki bütün yıldızlar hiç parlamadıkları kadar çok parladılar o gece…Kuşlar on bin yıldır söyleyemedikleri şarkılar söylediler.Ayçiçeği başını hiç eğmemek üzere kaldırdı , bir penguen eşine sıkıca sarıldı , bir kelebek çırptı kanatlarını , bir kaplumbağa kafasını korkusuzca çıkardı kabuğundan ve bir çınar daha derine kök saldı.

Nihayet son insan da silindi yeryüzünden…

Tüm umutlar , kederler , hayal kırıklıkları , iktidar duygusu , binlerce müritleri olan dinler , savaşlar , tüm şeref ve zaferler , kurnazlıklar , egolar , yerine getirilmeyen sorumluluklar , bitmek bilmeyen yakınmalar , kıskançlıklar , aldatılmalar aldanmalar , ikiyüzlülükler , her şeyden değerli töreler , hırs ve açgözlülük , her gün takılan maskeler , yasaklar , kanıtlar , kör inançlar ve en önemlisi evrende ayrıcalıklı bir yere sahip olduğumuz yanılgısı hepsi silinip gitti dünyadan….

Dünya mı?Güneş ışığında asılı toz zerresi , o artık koskoca evrendeki en mutlu şey.