Lord Dunsany - Yalnız Ölümsüzler

Yalnız Ölümsüzler
Lord Dunsany

Buralardan çok uzaklarda, Cathay çöllerinin tersine kalan ve kışa adanmış bir ülkede ölü yılların olduğunu söylediğini duydum. Söylentilere göre oradaki bir vadi onları içeri kilitleyip aydan ya da ay ışığında hülyalara dalanlardan değil; dünyadan saklıyor.

Dedim ki: “Rüyalar yardımıyla buraya gideceğim ve o vadiye varacağım. Vadiden içeri girip ölü olan güzel yılların yasını tutacağım.” Sonra devam ettim: “Bir çelenk alacağım, bir yas çelengi. O çelengi kara bahtlarından duyduğum hüznün bir sembolü olarak onların ayakuçlarına sereceğim.”

Çiçekleri, yas çelengim için topladığım çiçekleri karıştırırken zambak çok büyük ve defne ise çok soğuk göründü gözüme. Ölü yıllara sunabileceğim narinlik ve hassaslıkta hiçbir şey bulamadım. Sonunda ölü olan yılların birinde yapılışlarını gördüğüm şekilde narin bir papatya çelengi yaptım.

“Bu,” dedim “ölü hassas yılların birinden güç bela daha az kırılgan ya da güçsüz.” Çelengimi elime aldım ve terk ettim buraları. Söylentilere göre vadinin dağlık Ay’a yakınlarda bulunduğu o fantastik diyara gizemin yollarından geçerek vardığımda, kendilerine hüznümü, çelengimi getirdiğim o zavallı zayıf yılları aradım kırlarda. Bir şey bulamayınca, “Zaman onları paramparça etti ve sürükleyip götürdü. Onlardan geriye küçücük bir parça bile bırakmadı,” dedim.

Başımı kaldırıp yukarı Ay’ın parıltısına bakınca, yıldızların yanında dikilip arada bir yükselerek onları gizleyen ve geceyi karanlığa gömen devi gördüm. O putların ayaklarında, önlerinde eğilip dua eden kralları gördüm; var olan tüm günleri, tüm zamanları, tüm şehirleri, tüm ulusları ve hepsinin tanrılarını gördüm. Ne tütsülerin ne de yanan kurbanların dumanı ulaşıyordu o devasa başlara. Onlar orada kimseyle kıyaslanmamak, terk edilmemek ve yıpratılmamak için oturuyorlardı.

“Kim bunlar?” dedim.

Biri cevapladı: “Yalnız Ölümsüzler.”

Hüzünlü bir şekilde, “Dehşet verici tanrıları görmeye değil; ölmüş ve belki de bir daha geri gelemeyecek bazı küçük yılların ayaklarına çiçekler sermek ve gözyaşlarımı akıtmak için geldim,” dedim.

“Bunlar, bu Yalnız Ölümsüzler, ölü olan yılların kendisidir; gelecek tüm yıllar ise onların çocuklarıdır. Onların gülümsemelerine ve kahkahalarına şekil verdiler. Dünyadaki tüm kralları onlar taçlandırdılar, tüm tanrıları onlar yarattılar. Tüm olaylar onların adımlarının izinde bir nehir gibi akar. Bütün cihanlar onların çoktan fırlatmış oldukları çakılları savuruyor. Zaman ve arkasındaki tüm asırlar, belleri bükük bir halde onların kudretli ayakları önünde kulluklarının bir göstergesi olarak diz çökerler,” dedi bana.

Bunu duyduğumda çelengimle birlikte arkamı döndüm ve bir avuntuyla kendi memleketime doğru yol aldım.

Çeviren: Sevcan Ekici
"Alone The Immortals", The Fifty-One Tales