Lord Dunsany - Tavuk

Tavuk
Lord Dunsany

Çiftlikteki saçaklar boyunca sıralanan kırlangıçlar, huzursuz bir biçimde karşılıklı ötüşürken, birçok şeyden bahsederler ama Sonbahar kapıda olduğundan, Kuzey rüzgârıysa yaklaşmakta olduğu için sadece Güney’i ve Yaz mevsimini düşünürlerdi.

Bir gün hepsi aniden gitti. Herkes kırlangıçlardan ve Güney’den bahsediyordu.

“Gelecek yıl ben de Güney’e gitmeyi düşünüyorum,” dedi tavuk.

Mevsimler değişti, kırlangıçlar geri döndüler ve zaman geçip giderken onlar yine saçaklarda oturdular. Tüm kümes hayvanları tavuğun gidiş planından söz ediyordu.

Bir gün çok erken bir vakitte Kuzeyden esen rüzgârla birlikte bütün kırlangıçlar hızla havalanıp rüzgârı kanatlarında hissettiler. Bir güç, tuhaf, kadim bir bilgelik, insancıldan da öte bir itikat onları gafil avladı. Yükseklerden uçarak şehirlerimizin dumanını ve az hatırlanan saçaklarını terk ettiler; sonunda büyük ve açık bir deniz gördüler. Denizin gri akıntılarına göre kendilerine yön belirleyerek rüzgârla Güney’e doğru yol aldılar. Güney’e gidip parıldayan sis yığınlarının yanından geçtiler. Başlarını göğe kaldıran yaşlı adalar gördüler. Gözlerinin aradığı dağ manzaraları ve bildikleri zirveler kendilerini gösterene dek, başıboş dolanan gemilerin avare arayışlarına, inci arayan dalgıçlara ve savaş meydanlarına şahit oldular. Sonra sıcak bir vadiye doğru süzüldüler ve bazen susup bazen şarkı söyleyen Yaz mevsimini gördüler.

“Bence rüzgâr uygun,” dedi tavuk; kanatlarını çırparak kümes bahçesinin dışına attı kendini hızla, yola çıktı ve bir bahçeye varıncaya dek o yoldan aşağı koştu.

Akşama nefes nefese geri döndü.

Bahçede kümes hayvanlarına anayol boyunca nasıl Güney’e gittiğini, kocaman dünyanın trafiğini gördüğünü, patates yerleştirilen tarlalara vardığını, üzerlerinde insanların yaşadığı anızlar gördüğünü ve yolun sonunda içinde güllerin- güzel güllerin!- ve kuşaklı bir bahçıvanın olduğu bir bahçe olduğunu anlattı.

“Ne kadar ilginç” dedi kümestekiler “ve gerçekten ne kadar güzel bir tasvir!”.

Kış ilerledi yavaşça, ayaz aylar geçip gitti. Yılın İlkbahar’ı yüzünü göstermeye başladı ve kırlangıçlar geri döndüler.

“Güney’e ve denizin ötesindeki vadilere gittik.” dediler.

Ama kümestekiler Güney’de bir deniz olduğuna inanmamışlardı.

“Bir de bizim tavuğu dinleyin,” dediler kırlangıçlara.

Çeviri: Sevcan Ekici
"The Hen", Fifty-One Tales

Tavuk
Lord Dunsany

Çiftliği çevreleyen duvar boyunca kırlangıçlar, huzursuz bir biçimde karşılıklı ötüşürken, birçok şeyden bahsederler ama Sonbahar kapıda olduğundan, Kuzey rüzgârıysa yaklaşmakta olduğu için sadece Güney’i ve Yaz mevsimini düşünerek sıralanırlardı.

Bir gün hepsi aniden gitti. Herkes kırlangıçlardan ve Güney’den bahsediyordu.

“Sanırım gelecek yıl kendi başıma Güney’e gideceğim.” dedi içlerinden bir tavuk.

Mevsimler değişti, kırlangıçlar geri döndüler ve zaman geçip giderken onlar yine duvarların üstüne oturuyorlardı ve tüm kümes hayvanları tavuğun gidişi üzerine kara kara düşünüyordu.

Bir gün kuşluk vaktinde kuzey rüzgârı esti. Kırlangıçlar soğuğu kanatlarında hissettikleri an kanatlandılar. İçlerindeki gücü, görmüş geçirmişliğin verdiği o garip bilgeliği, bir insandan daha ağır şekilde sadakati hissettiler. Yükseklerden uçarak şehirlerimizin dumanını ve az hatırlanan saçaklarını terk ettiler; sonunda büyük ve açık bir deniz gördüler. Denizin gri akıntılarına göre kendilerine yön belirleyerek rüzgârla Güney’e doğru yol aldılar. Güney’e gidip parıldayan sis yığınlarının yanından geçtiler. Başlarını göğe kaldıran yaşlı adalar gördüler. Gözlerinin aradığı dağ manzaraları ve bildikleri zirveler kendilerini gösterene dek, başıboş dolanan gemilerin avare arayışlarına, inci arayan dalgıçlara ve savaş meydanlarına şahit oldular. Sonra sıcak bir vadiye doğru süzüldüler ve bazen susup bazen şarkı söyleyen Yaz mevsimini gördüler.

“Bence rüzgâr sağdan esiyor.” dedi tavuk; kanatlarını çırparak kümes bahçesinin dışına attı kendini hızla, yola çıktı ve bir bahçeye varıncaya dek o yoldan aşağı koştu.

Akşama nefes nefese kalmış bir halde geri döndü.

Bahçede kümes hayvanlarına anayol boyunca nasıl Güney’e gittiğini, kocaman dünyanın trafiğini gördüğünü, patates yerleştirilen tarlalara vardığını, üzerlerinde insanların yaşadığı anızlar gördüğünü ve yolun sonunda içinde güllerin- güzel güllerin!- ve kuşaklı bir bahçıvanın olduğu bir bahçe olduğunu anlattı.

“ Ne kadar ilginç” dedi kümestekiler “ ve gerçekten ne kadar güzel bir tasvir!”.

Kış ilerledi yavaşça, ayaz aylar geçip gitti ve yılın İlkbahar’ı yüzünü göstermeye başladı ve kırlangıçlar geri döndüler.

“Güney’e ve denizin ötesindeki vadilere gittik.” dediler.

Ama kümestekiler Güney’de bir deniz olduğuna inanmamışlardı.

“Bir de tavuğumuzu dinlemelisiniz” dediler kırlangıçlara.

"The Hen", Fifty-One Tales