Lord Dunsany - Sürgünden Dönüş

Sürgünden Dönüş
Lord Dunsany

Tepeye çıktığımda, elinde çekiç olan yaşlı adam ve elinde mızrak olan tek gözlü adam yol kenarında oturmuş konuşuyorlardı.

“Bizi çağırmamışa benzemiyorlar, ” dedi elinde çekiç olan.

“Tanrı bilir yirmiden fazlası yoktur,” dedi öbürü.

“Yirmi yirmidir,” dedi birincisi.

“Bunca seneden sonra,” dedi elinde mızrak olan tek gözlü adam, “Bunca seneden sonra... Ancak bir sefer geri dönebilirdik.”

“Elbette öyle,” dedi öbürü.

Kıyafetleri, işçilerin bile giymeyeceği denli eskiydi. Elinde çekiç olan; her yanı deliklerle dolu, kararmış, deri bir önlük giyiyordu ve elleri köseleden farksızdı. Fakat nasıl olurlarsa olsunlar, onlar İngilizdi. Melez veya belirsiz milliyetten olanlarınki gibi bir yük taşıyan, o gün yanımdan geçen bütün otomobillerden sonra, bunu görmek güzeldi.

Beni gördüklerinde, elinde çekiç olan, yağlanmış başlığına dokundu.

“Stonehenge’e giden yolu...” dedi, “...size sorma cüretinde bulunabilir miyiz, efendim?”

“Katiyen gitmemeliyiz,” diye mırıldandı öbürü ağlamaklı ağlamaklı. “Tanrı bilir, yirmiden fazlası yoktur; oysa…”

Orayı görmek için, bisikletle yola çıkmıştım; bu sebeple yolu işaret ettim ve vakit kaybetmeden oraya sürdüm tekerlekleri. O ikisinde, son derece aşağılık bir şey olduğundan, yolda bana refakat etmelerini pek umursamadım. Sefil suratlarıyla, görünümlerine bakılırsa uzun senelerce zulmedilmiş veya bütünüyle ihmal edilmişlerdi. Büyük ihtimalle ceza olarak uzun müddet kölelik yapmış olduklarını düşündüm.

Stonehenge’e vardığımda, taşlar arasında dikilen yaklaşık yirmi kişilik bir grup gözüme ilişti. Ağırbaşlı bir edayla bana, birini bekleyip beklemediğimi sordular; hayır dedikten sonra da bir daha konuşmadılar benimle. O tuhaf yaşlı adamlar üç mil gerimde kalmıştı. Fakat çok büyük adımlarla yol boyunca ilerleyerek ortaya çıktıklarında, ben taş meydanda duralı uzun bir zaman olmuş değildi. Onları gördüklerinde, bütün insanlar şapkalarını çıkardı ve çok tuhaf davrandı. Bu esnada, eski mihrap taşına götürdükleri bir keçi gözüme çarptı.

İki yaşlı adam çekiç ve mızrakları ellerinde geldiler; ağlamaklı halde, oraya gelerek faydalandıkları özgürlük için özür dilemeye koyuldular. Bütün insanlarsa önlerinde otlar üzerine diz çöktü.

Diz çökmüş vaziyette mihraptaki keçiyi öldürdüler; iki yaşlı adam bunu gördüklerinde bin bir özürlerini sundular; şevkle kan kokusunu içlerine çektiler. İlkin bu onları memnun etti. Fakat çok geçmeden elinde mızrak olan, sızlanmaya koyuldu. “İnsanoğluydu zamanında,” diye ah çekti. “İnsanoğluydu zamanında...”

Yirmi adam huzursuzca bakışmaya başladı. Tek gözlü adam o ağlamaklı sesiyle sızlanıp duruyordu. Ansızın bütün gözler üzerime dikildi. Yaşlı adamların kim olduğu veya birinden birinin ne yaptığı hakkında bir fikrim yok. Ama öyle anlar vardır ki gitmenin açık seçik tam zamanıdır. Onları o şekilde bırakarak ayrıldım oradan. Bisikletime henüz binmiştim ki elinde çekiç olanın, sızlanan sesiyle, Stonehenge’e gelerek faydalandıkları özgürlük için özür dilediğini işittim.

“Oysa bunca seneden sonra,” diye ağlayışı çalındı kulağıma, “Bunca seneden sonra…”

Ve elinde mızrak olan şöyle dedi: “Evet, üç bin yıl aradan sonra…”

Çeviren: Zeynep Nur Ayanoğlu
"The Return of the Exiles", Fifty-One Tales

Sürgünden Dönüş
Lord Dunsany

Tepeye çıktığımda, elinde çekiç olan yaşlı adam ve elinde mızrak olan tek gözlü adam yol kenarında oturmuş konuşuyorlardı.

“Bizi çağırmamışa benzemiyorlar, ” dedi elinde çekiç olan.

“Tanrı bilir yirmiden fazlası yoktur,” dedi öbürü.

“Yirmi yirmidir,” dedi birincisi.

“Bunca seneden sonra,” dedi elinde mızrak olan tek gözlü adam, “Bunca seneden sonra. Ancak bir sefer geri dönebilirdik.”

“Elbette öyle,” dedi öbürü.

Kıyafetleri, işçilerin bile giymeyeceği denli eskiydi. Elinde çekiç olan; her yanı deliklerle dolu, kararmış, deri bir önlük giyiyordu ve elleri köseleden farksızdı. Fakat nasıl olurlarsa olsunlar, onlar İngilizdi. Melez veya belirsiz milliyetten olanlar yükünü taşıyan, o gün yanımdan geçen bütün otomobillerden sonra, bunu görmek güzeldi.

Beni gördüklerinde, elinde çekiç olan, yağlanmış başlığına dokundu.

“Stonehenge’e giden yolu...” dedi, “...size sorma cüretinde bulunabilir miyiz, efendim?”

“Katiyen gitmemeliyiz,” diye mırıldandı öbürü ağlamaklı ağlamaklı. “Tanrı bilir, yirmiden fazlası yoktur; oysa…”

Orayı görmek için, bisikletle yola çıkmıştım; bu münasebetle yolu işaret ettim ve vakit kaybetmeden oraya sürdüm tekerlekleri. O ikisinde, son derece aşağılık bir şey olduğundan, refakatlerini pek umursamadım. Sefil suratlarıyla, uzun senelerce zulmedilmiş veya bütünüyle ihmal edilmiş görünümündelerdi. Büyük ihtimalle uzun müddet cezai kölelik yapmış olduklarını düşündüm.

Stonehenge’e vardığımda, taşlar arasında dikilen yaklaşık yirmi kişilik bir grup gözüme ilişti. Ağırbaşlı bir edayla bana, birini bekleyip beklemediğimi sordular; hayır dedikten sonra da bir daha konuşmadılar benimle. O tuhaf yaşlı adamlar üç mil gerideydi. Fakat çok büyük adımlarla yol boyunca ilerleyerek ortaya çıktıklarında, ben taş meydanda duralı beri uzun bir zaman olmamıştı. Onları gördüklerinde, bütün insanlar şapkalarını çıkardı ve çok tuhaf davrandı. Bu esnada, eski mihrap taşına götürdükleri bir keçi gözüme çarptı.

İki yaşlı adam çekiç ve mızrakları ellerinde geldiler; ağlamaklı halde, oraya gelerek faydalandıkları özgürlük için özür dilemeye koyuldular. Bütün insanlarsa önlerinde otlar üzerine diz çöktü.

Diz çökmüş vaziyette mihraptaki keçiyi öldürdüler; iki yaşlı adam bunu gördüklerinde bin bir özürlerini sundular; şevkle kan kokusunu içlerine çektiler. İlkin bu onları memnun etti. Fakat çok geçmeden elinde mızrak olan, sızlanmaya koyuldu. “İnsanoğluydu zamanında,” diye ah çekti. “İnsanoğluydu zamanında.”

Yirmi adam huzursuzca bakışmaya başladı. Tek gözlü adam o ağlamaklı sesiyle sızlanıp duruyordu. Ansızın bütün gözler üzerime dikildi. Yaşlı adamların kim olduğu veya birinden birinin ne yaptığı hakkında bir fikrim yok. Ama öyle anlar vardır ki gitmenin açık seçik tam zamanıdır. Onları o şekilde bırakarak ayrıldım oradan. Bisikletime henüz binmiştim ki elinde çekiç olanın, sızlanan sesiyle, Stonehenge’e gelerek faydalandıkları özgürlük için özür dilediğini işittim.

“Oysa bunca seneden sonra,” diye ağlayışı çalındı kulağıma, “Bunca seneden sonra…”

Ve elinde mızrak olan şöyle dedi: “Evet, üç bin yıl aradan sonra…”

Çeviren: Zeynep Nur Ayanoğlu
"The Return of the Exiles", Fifty-One Tales