Kerata Ali ile Kerata Veli

Caretta Ali: Antalya Çıralı Sahili’ymiş burası, saat de sabah 6 sularıymış. “Mış” çünkü bunları başımızda toplanan meraklı insanlardan öğreniyorum. Ben kim miyim ? Ben bir caretta caretta kaplumbağasıyım; ismim de Ali. Biraz ilerimdeki kardeşimin ismiyse Veli. Biz yumurtadan çıkabilen ama kumun üstüne kendi kendine çıkamayan yavrularız. Diğer kardeşlerimiz gece çıkıp süratle denize ulaşmış. Bizse Doğa Gönüllüsü bir uzmanın, daha önceden yeri işaretlenmiş, kuluçkayı açmasıyla çıkabildik günışığına; çünkü biz bedenen güçsüz kalmışık. Şimdiyse güneşin altında kavrulmadan, bir an önce denize ulaşmalıyız.

Caretta Veli: Ali kardeşim kumun üzerinde beden hızlı ilerliyor; çünkü benim bacaklarımdan biri gelişimini tamamlayamamış. Ayrıca kabuğumun biçimi de bozuk kalmış. İnsan olsam “sakat” derdiler bana... İnsan olmak çok zor. Bir de bizim işimizi zorlaştırmasalar. Güneşe göre yönümüzü bulduğumuzu bilmiyorlar galiba, güneşin önüne geçiyorlar. Üstüne üstlük flaşlı resim çekiyorlar. İyice şaşırttırdılar yönümü. Zaten ilerlemekte zorlanıyorum. Eyvah, büyük bir taş çıktı önüme ! Aman aman !! Devrildim işte, nasıl doğrulacağım şimdi ?

Caretta Ali: Veli’nin işi zor ama mücadeleyi bırakmayıp denize ulaşmalı. İnsanların denize ulaşma yolumuzda belki de tek yardımı var. Onlardan korkularına, bizi midelerine indirmek için çevremizde uçuşan, martılar yaklaşamıyor. Gerçi bizi denizde de avlayabilirler ama oradaki tek tehlike onlar değil ki ! Balıklar bizi kahvaltıya bekliyor; kahvaltıda yemeye!!. Ama dediğim gibi, mücadeleyi bırakmamalı; çünkü doğada her canlı yaşama uyarlıdır. Her canlı ölümüne yaşamaz, yaşamına ölür. Bizim cinsimizde, yani hayvanlar arasında bir tek insan farklıdır bu konuda. Ona yaşamda kalmak yetmez oldu son yüzyıllarda. Kendi yarattığı paranın kölesi oldu. Daha çok para kazanmak için sahilleri betonlaştırıp bize yaşam alanı bırakmayabilir kolaylıkla. Dahası savaşlar çıkarıp kendi türünü bile kırabilir, bu hayvan türü.

Caretta Veli: Sonunda doğruldum yine. Ama bir insan yardım etti bana. Bunu yapmamalıydı; çünkü kendimin öğrenmediği hiçbir şeyin yararı yok bana. Herşeyi kendi başıma öğrenmeliyim ki, bir başıma kalacağım denizde, yaşamda kalabileyim. Bir insanın dediğine göre 1,5 ay yetecek besin saklıymış bedenimde. Bu durumda hemen plankton bulmaya çalışmalıyım, beslenmek için. Sonra avcılığı öğreneceğim. Yıllar sürecek belki bu.

Caretta Ali: Veli’nin kendine güveni geldi sanki, hızını arttırdı... Ama bir insan yardım etti ona. Bu yardımın bize çok kötü bir zararı var. Bu sahilde kuluçkadan çıkan dişi kaplumbağanın içinde sanki bir kilometre saati vardır. Nereye giderse gitsin bu saat çalışır ve buraya yeniden yumurtalarını bırakmak için bu saati ölçü alır. Uzun sözün kısası herhangi bir insan müdahalesi bu saatin çalışmasını bozar ve dişi kaplumbağa bu sahile geri dönemeyebilir... Daha önce belirttiğim gibi, yaşamda en basit canlılar bile canlı kalmak ve dahası türünü yaşamda tutmak için savaşım verir. Peki bizimle, doğayla birlikte yaşayacağı yerde, doğaya karşı durup, onu yok etme yolundaki insan ne için savaşır ?

Caretta Veli: Sonunda denize ulaştım. Akdeniz bir ana gibi kucakladı beni, sarıp sarmaladı. Bu kucakta başkaları da var elbette ve bunların bazılarıyla yaşam savaşımına girişeceğim. Ama buna rağmen yaşamda kalmalıyım. Yeniden dönünceye kadar güle güle sahil, güle güle insan.

Caretta Ali: Veli benden önce ulaştı denize ama sonunda ben de ulaştım mavi ana’ya. Bizim için yeni bir savaşım alanı açıldı. Bizi uğurlayan insanlar arasında iyi, güzel insanlar da var. Para, kâr hırsının doğayı yok ettiğinden ve bu hırsın üzerinde yükselen dünya, yerin dibine batmazsa insanlığın sonunun geleceğine dem vuranlar; birbirlerine “deniz”, “güneş” diye seslenen, doğayla barışık, aşıklar... gibi. Unutmayacağız onları ve birlikte yüzeceğiz güzel geleceğe...

Mustafa Tabak