Kahvehane

Ömer, mekteplerden birinde edebiyat muallimiydi.
Merhumu yakından tanımış olanlar pek iyi bilirler; bazen bir şeyi diline dolar, günlerce onu tekrar ederdi. O zaman da bir şey tutturmuştu: "İlim başka, irfan başka... Arif başka, alim başka diyordu.
Derin bilgisi ve çok okumasıyla şöhret almış bir muallim arkadaşı bir gün Ömer'e takılmak istedi: "Ömer Bey, 'ilim başka irfan başka' diyorsunuz. Ben buna pek akıl erdiremiyorum. Lütfedin de bana bunu bir anlatın" dedi.
Ömer, "Başkadır cancağızım, dedi, kızmazsanız bir misalle anlatayım. Mesela siz çok okumuşsunuz, alimsiniz, fakat arif değilsiniz. Bizim ser-hademe okumamıştır. Binaenaleyh alim değildir, fakat ariftir"
Muallim arkadaşı biraz bozuldu. Fakat Ömer darılacak bir insan olmadığı için renk vermedi; herkesle beraber güldü, geçti.
Sekiz, on gün kadar sonraydı. Ömer, bir gün muallimler odasına sevinçli bir havadisle geldi; 'Müjde', diyordu. Avusturya'dan iki yüz vagon şeker geliyormuş... Şeker, dehşetli ucuzlayacak'
Ömer, sık sık İttihat ve Terakki Merkez-i Umumisi’ne gidip geldiği için diğer bazı arkadaşlarla beraber alim dediğimiz arkadaş da havadise inandı ve memnuniyet gösterdi.
Bir, iki dakika sonra odaya giren ser-hademeye Ömer, aynı havadisi tekrar etti. Fakat o, pek seviniyor gibi görünmedi, terbiyeli bir tavırla: 'İnanma beyim; yem borusudur bu. Avustrya şekeri bulsa kendisi yer' dedi.
Ömer çocuk gibi ellerini çırparak zıplamağa başladı. Alim arkadaşa; 'Yalan mı söylemişim cancağızım, dedi, bak, siz bütün ilminize rağmen bu havadise inandınız. Fakat o, yutmadı cancağızım. Çünkü onda ilim yok amma irfan var.