Hep Ayaklarıyla mı Yürür Bu İnsanlar?

Eren'in yorumunu okuyunca, benimle dalga geçtiğini düşündüm. Sevgili Eren şunu bilmelisin ki... şaka şaka.
Ben, Eren yazdıktan sonra fark ettim ki, bu ayrıntı üzerinde hiç düşünmeden yazmışım. Boyu uzun olup bacaklarını kımıldatamayanların gözünden kaçmayacak bir ayrıntı. Sayın forum üyeleri hepiciğinize birden soruyorum, öyküdeki kişilerin boylarının uzunlukları hakkında bir bilgi vereyim mi?
Yazım yanlışı vardı metinde: Tuna Caddesine demişim hemen düzelttim.

İki yanda sayısız pencereleri olan upuzun iki bina. Sonra onları kesen uçlarını göremediğim upuzun iki bina. Ortadayım. Dört büyük binanın çevirdiği bu uzun alan, bir fabrika bahçesinden çok hapishane avlusuna benziyor. Sekiz yıldır buradan servise binip iniyorum. Günün her vakti geldim buraya: sabah geldim, akşam geldim, gece geldim ; ama daha önce buranın bu kadar büyük olduğunu hiç farketmemiştim. Şimdi ayağımın kaydığı pürüzsüz, parlak mermerleri de ilk kez görüyorum. Perdesiz, insansız sayısız pencereyi de. Neredeyse yaklaşık yarım saat önce durduğum noktada dönüp duruyorum. Onca insan nereye kayboldu birden? Soru soracak bir Allah'ın kulu olmaz mı? Benim giriş kartım niye çalışmıyor diye soramaycak mıyım kimseye? İşten çıkartılmışsam böyle mi söyleyecekler? Ya gerçek değilse, bir arıza olduysa, güvenlik doğruyu söylemediyse? Bu defa da dün işe gelmedin ya da geç geldin diye çıkarmazlar mı? Ya, şimdi ne olacak?

-Şuna bak ya ay deli olcam ne çekiyon sen? Kimden izin aldın olummmm...
-Bana bak sen kim oluyorsun da çekiyorsun bizi, deminden beri peşimizdesin görmedik sanma, hangi mağazaya girdiysek girdin, sapık mısın nesin?
- Kadın çamaşırcısına da girdiğine göre kesin sapık...
- Baksana sen versene bakim o makinayı. Silceksin o resimleri,görcez hemen.
- Aman buna güvenilir mi , ver bana sen şunu ben bir sileyim.
- Konuşsana be cevap versene. Neden ayaklarımızı çekiyon manyak mısın olum sen feminist misin nesin, tövbe tövbe...
- Fetişisit kız uydurma.
- Neyse ne be hırsımı senden almim gıcıklık yapma. Adamla uğraşacağına beni düzeltiyor.
- Linguistikçiyim anam huyum kurusun alışkanlık.
- Sen önce Türkçe öğren ne o lingggguuuistikçiyim anam....
- Ben ağzımı yaymadım. Sen kendine bak modacısın sözde senin yüzünden bu mor ayakkabıları aldık "morart beni anam" diye laf atanlar Sakarya da peşimize takılanlar, O nasıl renk kızım diyen teyzeler, ayakkabını ters giymişin bağcıkları arkasında diyenler, al şimdi de eline makina almış bu manyak.
-Seni polise veririz valla, kızız diye dövemeyiz sanma, elimiz armut toplamıyor çantamı kafana bir kodum mu...
- Ver oğlum şu makinayı kaçma be gel buraya ...
- Acaip korkuttuk çocuğu süperiz çakkk kızım çak.
Elleri havada şakladı, duvarın üstünde omzunda kamera çekim yapan dana yalamış saçlı çocuk, usulca indi duvardan kamerayı duvara koydu bir bacağıyla da destekledi.
- Hiç doğal değildiniz kızlar.Kamera mı kasıyor, sizi sahnede seyrettim acaip bir enerjiniz vardı. Karakterler kafanızda oturmamış gibi.
- Karakteri bilmem de şu ayakkabılar beni çok sıktı çorap gibi baksana, terledi ayaklarım. Kaçıncıya çekiyoruz bu sahneyi pes mi etsek ne dersin?
- Yok son bir defa daha çekelim. Hadi ayaklarınızı çekiyorum başlıyoruz, dedikodu yapan iki yurt arkadaşı gibi samimi yan yana hızlı adımlarla .... Bir iki üç ...

Dün gibi değil, ne münasebet, bugün gibi hatırlıyorum, az önceymiş gibi. Meclis parkındaydım. Üzerimde kırmızı yağmurluk, ayağımda devetüyü ponponlu yarım çizmeler, bacağımda siyah pantolon. Beyaz fırfırlı bir gömlek giymiştim, o yıl pek modaydı. Boynumda mavi, mor, erguvan karışımı bir ipek fular.Hâlâ duruyor, saklarım. O parka ilk kez, o satte gidip oturmuştum, hep geçerdim de, dinlenmek için bile olsa,oturmamıştım. O gün çok oturdum. Tam iki buçuk saat. Önce gelip geçenleri seyrettim, içimde bir heyecan vardı, herkese sevgiyle bakıyordum, bana bakan olursa günaydın der gibi bakıyordum. Bekleme sürem uzadıkça, coşkum azaldı, etrafa ilgisizi hatta sevgisiz bakmaya başladım. Sonlarına doğru kimseyle gözgöze gelmemeye çalıştım, kalkıp gitmek istiyor; ama yapamıyordum. Ya ben kalkınca hemen arkamdan gelirse... Ya beş dakika sonra gelirse... Olur ya bir aksilik olur, bir şey olur da beni arayamaz, aramadığına göre... Oturdum. Bu hâlâ burada mı, diyecekler çıkar diye de, bana bakarak geçen birini gördüğümde kendime meşgul süsü verdim. Ne bileyim çantamı karıştırdım, telefonla konuşuyormuş gibi yaptım, sık sık saatime baktım vesaire... Bir yandan da, onu gördüğüm vakit nasıl davransam diye düşünüyordum. Geldğinde ayağa mı kalksam? Ya da yanıma gelinceye dek görmemiş gibi yapıp sonra, "Aa, göremedim, ne taraftan geldin sen!" gibi bir şey söyleyip şaşkın, mesafeli ama sıcak bir kucaklamayla mı karşılasam? Yoksa görür görmez kalkıp ona mı koşsam? Bir yanım mesafeli, bir yanım çok yakındı; bir yanım heyecanla, bir yanım sıradan karşıla diyordu. Öyle mücadele ettim kendimle o kadar saat. Gelen olmadı.Halbuki, onca şeyi düşüneceğime, bir arasaydım... Arayıp sorsaydım, " Niye geciktin, gelmiyor musun?" deseydim...

Ne olmuş, niye gelmemiş, arasaymış ne duyacakmış? Anlatsana n'olur.

Bu betim çok güzel; ama o parktaki tipin belgesel izlediğini ve kualayı bildiğini sanmıyorum.
Nurten, ben de parktaki tipten pek huylandım. Dur bakalım...