Eleştirim şu: Ses uyumu gözetildiği belli ama gereksiz bir açıklama mı demeli ilk dizenin bende yarattığı düşünceye.
'kendi' sözcüğüne takıldım. kendisinin gizlendiğinin ya da başka bir şeyin onu gizlediğinin önemini vurgular gibi. Kendi kendini gizlediği için mi mis gibi koku, kokudan belli olan kendi kendini kendisinin gizlemiş olması mı?
elif cinar tarafından May 27th, 2010 günü 0:21 sularında gönderildi.
Ses uyumuyla uğraştığım doğru. Ama, asıl olarak, 7 hecelik ikinci dizedeki ses uyumu benim ilgimi çeken. "Mis gibi hanımeli"deki derin bir nefes alır gibi yuvarlanan hecelerin vurgusunu seviyorum. 5'er hecelik ilk ve son dizelerde ise sesten çok ölçü sorunuyla boğuştum. Başta, "Gizlemiş kendini" şeklinde düşündüğüm ilk dize ne yapsam hece ölçüsüne oturmadı. Son çare olarak edilgen çatıyla çözmek zorunda kaldım problemi - asıl sorunu yaratanın bu olduğunu düşünüyorum. Yoksa "kendi"lik meselesinin hep bir heyecan kattığını düşünmüşümdür girdiği cümleye. Son dizedeki sorun ise çözülecek gibi değil. Geniş seslilerden dar seslilere geçmeme neden olan ilk sözcük -kullanmam zorunlu olduğu halde- içimde bir huzursuzluk sebebi. İkinci sözcüğün son harfinin uyak yaratması da haikuda ses öğesinin abartıldığını düşündürüyor bana. Yine de koydum işte haikuyu foruma; belki eleştirilerle adama benzer diye.
Barış Acar tarafından May 27th, 2010 günü 8:48 sularında gönderildi.
Re: Hanımeli
Eleştirim şu: Ses uyumu gözetildiği belli ama gereksiz bir açıklama mı demeli ilk dizenin bende yarattığı düşünceye.
'kendi' sözcüğüne takıldım. kendisinin gizlendiğinin ya da başka bir şeyin onu gizlediğinin önemini vurgular gibi. Kendi kendini gizlediği için mi mis gibi koku, kokudan belli olan kendi kendini kendisinin gizlemiş olması mı?
Re: Hanımeli
Ses uyumuyla uğraştığım doğru. Ama, asıl olarak, 7 hecelik ikinci dizedeki ses uyumu benim ilgimi çeken. "Mis gibi hanımeli"deki derin bir nefes alır gibi yuvarlanan hecelerin vurgusunu seviyorum. 5'er hecelik ilk ve son dizelerde ise sesten çok ölçü sorunuyla boğuştum. Başta, "Gizlemiş kendini" şeklinde düşündüğüm ilk dize ne yapsam hece ölçüsüne oturmadı. Son çare olarak edilgen çatıyla çözmek zorunda kaldım problemi - asıl sorunu yaratanın bu olduğunu düşünüyorum. Yoksa "kendi"lik meselesinin hep bir heyecan kattığını düşünmüşümdür girdiği cümleye. Son dizedeki sorun ise çözülecek gibi değil. Geniş seslilerden dar seslilere geçmeme neden olan ilk sözcük -kullanmam zorunlu olduğu halde- içimde bir huzursuzluk sebebi. İkinci sözcüğün son harfinin uyak yaratması da haikuda ses öğesinin abartıldığını düşündürüyor bana. Yine de koydum işte haikuyu foruma; belki eleştirilerle adama benzer diye.
Re: Hanımeli
Haikunun üzerine çalıştığım ilk örneğini de buraya not düşeyim iyisi mi:
Re: Hanımeli
İlk dize için yine: 'Gizlemiş kendini' anlamı vermiyor. Haşmet mehapları, kendileri... gibi resmiyet içeren bir söyleşiş hissediyorum. Ne yapayım!