Gülpaşa!

Kumsaldakiler evlerine dönmeye başlayınca iki katlı, büyük teraslı yazlık evlerin bahçelerinden terlik, duş, silkelenen havlu sesleri duyuldu bir süre. Sonra masa sandalye, çatal bıçak sesleri... Sonra top oynayan, havuza atlayan çocukların bağırış çağırışları, asflta çarpan top, havuzdan sıçrayan su sesleri, dizilen, karıştırılan okey taşlarının sesi… Fısıtılı sohbetler, arada bir yükselen kahkahalar. Gece ilerledikçe sesler azaldı, azaldıkça alçaldı. Sonunda sessizliğin içinde cırcır böceklerinin “cırt cırt”ları ile fıskıyelerin “pııss, pııss” diye dönen, dönerken gene birbirini kesen “pıs pıs”ları kaldı.
Ta, Nuriye hanımın çığlıkları bütün siteyi kuşatana dek.
“Ayol yetişin! Yetişin ayol! Bu ne!.. Bu ne ayol!..”
Komşuları çıplak ayaklarla, pijamalarla, uykulu gözlerle, Nuriye hanımın yanına koşarlarken o bağırmaya devam etti:
“İnanamıyorum, inanmıyorum!” ”İnanmıyorum”un tonu yükseldikçe ayaklar daha da hızlandı;parmak ucunda koşanlar, tam ayak koştular.
“Ayol bu Servet’in Gülpaşa’sı”.
“N’olmuş” dedi, komşulardan biri, ıslak çimenlerde ısrarla parmaklarının ucunda koşmaya çalışırken, bir eliyle paçasını yukarı çekiyor bir elini de rahatça koşabilmek için iri memelerine bastırıyordu. Gülpaşa adını duyunca yavaşladı, etrafa bakınırken:
“N’olmuş, tuvalete bıraktıydı az önce…”
“Tuvalete bırakmış ama anlaşılan bunun derdi başkaymış! Servet görürse, öldürür valla!”
Bir iki dakika içinde site sakinleri büyük bir halka oluşturdu. Gülpaşa halkanın ortasındaydı. Bembeyaz tüyleriyle yarı karanlıkta kolayca seçiliyordu. Kıpırdamadan, aldırmaz bir sakinlikle “Ne oldu?” der gibi bakıyordu yüzüne tutulan ışığa.
Halkadakilerin uykulu, şaşkın gözleri, konuştuğunda Nuriye Hanım’a, o, sustuğunda da Gülpaşa’ya dönüyordu.
“ Servet nerde, duymuyor mu bu kadın sesimi! Ay, balkonları yaksanız, Mediha hanım sizin balkon daha yakın.”
Servet Hanım, “Geldim geldim” dedi endişeli alçak sesle, “N’oldu , kötü bi’şey mi oldu?.” Soruları sıralarken, halkada kendine yer açıyordu.
“ Vallaha orasını bilemem, iyi mi, kötü mü gel kendin karar ver!”
Gülpaşa’yı ortada görünce çığlığı bastı Servet:” Ayy!.. Bi’şeyler yapın, durmayın öyle”
Halka sanki bu sözü bekliyormuş gibi birden hareketlendi:
“Hoşşşt, hoşt, defol, tıt, pıst, aloo!..”
“Bak hiç oralı oluyor mu? Hoşt!..”
“ Hoşşşt, tıt, pıst!”lar birbirine karıştı, halkadakiler de. Çocuklardan biri, “ Gel Karabaş Karabaş”
“Karabaş mı, sen tanıyor musun yavrum?”
“Yok ya, ne alakası var o sokak köpeği.”
Orta yaşlı, etine dolgun, biraz göbeklice bir beyefendi bedeninin ağırlığınca bir ses tonu ve üslupla ilk kez konuştu: “Hortum sıkalım, hanımefendi” dedi, “Başka türlü olmayacak gibi.” Birkaç kişi hemen fıskiyeye koştu, hortuma sarıldı. Hortum kısa geldi. “Hemen”, dedi kalabalıktan sigara yanığı kalın sesli bir hanım, “ Gençlerden biri Celil Efendiyi bulsun, hortumu yakına bağlatalım! ” İki genç isteksizce Celil Efendi’ye koştu.
“ Koş yavrum kapının arkasında uzun bir sopa var, onu alıver “ dedi yanındaki çocuğa, Servet hanım. Bir iki kişi servet hanımın evine doğru koştu. Bir başkası, “Celil Efendi gelene kadar idare etmek üzere patlak uzun bir hortum getirdi. O da yetişmedi, üstelik patlak hortumdan fışkıran sular oradakilerin çoğu sırılsıklam etti. Ortalık bir yangın yeriydi. Islananların bir kısmı evine döndü. Başka bir hortum daha bulundu, Servet Hanım hortumu kaptığı gibi, hemen yandaki evin bahçe çeşmesine koştu. Olanca gücüyle hortumu sıkarak köpeklere doğrulttu. Biraz uzak kaldığından çok tazyikli ulaşmıyordu su;ama gene de güçlüydü. Köpekler kıpırdamadan durdular. Onların sakinliği kızdırdı halkayı.
Nuriye hanım, “ Bak, bak seninki bırakmıyor ki gitsin öteki”
“Yok canım “ dedi Servet Hanım, “ korkuyor hayvancağız baksana, kocaman bir sokak köpeği öteki ”
“ Bak bak!.. Yok güzelim, seninki de az değil, dolamış bacaklarını ona bırakmıyor baksana, vay seni zilli!” Servet Hanım bir şey söyleyecekken vazgeçti, hortumu yere bıraktı. Hortum tutmaktan yorulmuş kollarını gevşetmek için biraz salladı, hortumu daha sıkı kavrarken, ” Küçücük köpek kocaman hayvanı nasıl bırakmıyormuş, korkuyor; baksana korkusundan kımıldamıyor bile ” “Yok “dedi öteki komşusu “ Yok, canım benim, seninki bırakmıyor, torun gelecek sana, çaresi yok.” “Kısırlaştırsaydın bari”
“Kısır, kısır” dedi hortuma yeniden sarılırken “Aşıları tam.”.
“Bi’şeycik olmaz öyleyse, bırak ne hali varsa görsün.” dedi bir diğeri.
…
”Nerde kaldı bu Celil Efendi!.. ”
“ Oğlum, vur o fırçayla ötekinin kafasına kafasına, hah öyle, it it… “
“ İttir iyice, hah o sivri yerini çevir… ittir…ver bana, şöyle güçlü, sertçe…”
“ Bak hiç tınıyo mu! Hoşt…hoşt…”
Adnan görse bunu eve almaz, öldürür vallaha” dedi Servet Hanım, dövünür gibi çömeldi dizlerinin üzerinde, sonra vazgeçti kalktı, son bir gayretle hortuma sarılırken, “Böyle seyredecek miyiz ayol!”
Celil Efendi’yi çağırmaya gidenler aynı şekilde koşarak döndü, “ Celil amca yokmuş, köye inmiş, yarın erkenden gelecekmiş.”
“O da köye gidecek zamanı bulmuş!”
Yavaş yavaş dağıldı halka, Servet Hanım ve birkaç yakın arkadaşı biraz daha kaldı, hişt, hoşt, deyip su sıktılar bir süre daha. Sonra onlar da gitti.
Karabaş ve Gülpaşa olduğu yerde öyle kımıldamadan durmaya devam etti. Servet Hanım balkondaydı.
Gökyüzü biraz daha koyulaştı, ay iyice parladı. Azıcık rüzgâr çıktı, yapraklar dingin hışırtılarla karıştı geceye. Gün boyunca güneşin sıcağını emen asfalt, kum, toprak ve çimen gecenin ortalarına doğru soğudu. Sabaha doğru çiğlenen çimler güneşle beraber yeşil yeşil parıldadı. Gülpaşa ile Karabaş ortalarda yoktu.