Gözden Düş

Gözden düş

Henüz mesai saati bitmemişti ama gördüklerine daha fazla tahammül edemedi. Önce masaya düştü, iki gün önce dökülen nar suyu kalıntısına bulanırken yapış yapış olsa da hızından pek taviz vermeden yuvarlanarak yerdeki ahşap parkenin çukuruna girdi sağ göz bebeği.

Sol göz fal taşı gibi açıldı. Ne yapacağını bilemeyerekten çaresizce ağlamaya başladı. Daha çok, daha çok ağlamalıydı ki tüm oda tamamen göz yaşlarıyla dolsundu, tuzlu suyun kaldırma kuvvetiyle girdiği delikten çıksındı sağ göz bebeği.

Ama bilmediği bir şey vardı; o da sağ göz bebeğinin o küçük, zift rengi, vernik kalıntılarının kayganlığında ışığı ölmüş delikte belki de bir ömür arayıp durduğu o kayıp hissiyatı bulmuş olmasıydı.

Tabii ki bunu akıl edemezdi sol göz bebeği. Çünkü görmezdi, düşünmezdi. Onun görevi sadece bakmaktı. Şekli ne olursa olsun bakmak. İster bön bön, ister kısık kısık… Bu konuda seçim şansı kendi insiyatifinde olduğu için oldukça özgür ve şanslı hissediyordu. Zaten ona bahşedilen görevi layıkıyla yaptığından ötürü ziyadesiyle mutmaindi. Bir aksilik, sinir bozukluğu yada bir aşırılık olmadığı sürece vakti geldiğinde kepenkleri kapatır, uyurdu.

Ben bunları yazadururken o yine hiç düşünmeden ağlıyordu. Helak olmuştu bile çoktan. Düşünmeyi bir an bile düşünmediği için müstahaktı belki de.

Daha yazasım vardı ama kornea epiteli bulanık bir suyla kaplıydı, tek gözle yanlış tuşlara basacağımdan çok ama çok korktum.

Ocak 2013
Elif Yemenici