Dimma

Bu kez deprem öyküsü değil... Eskilerden bir öykü...

KADİR YÜKSEL

DİMMA

Sarı Vosvos’umuzun farları Çekos’u aydınlattığında kanlı ellerini fark etmemiştik. Yıllardır sökülmeyi bekleyen kırık dökük iskelenin yanı başındaki balıkçı kahvesinin duvarına sırtını dayayıp diz çökmüş denizi seyrediyordu. Hiç istifini bozmadı, başını çevirip bakmadı bile. Elimizde bira torbalarıyla sarışından indik.
- Mazot getirdik!
Başını çevirdi. Ayağa kalkmadı. Yalçın Abi’nin uzattığı birayı alırken elindeki kanı gördük. Biranın kapağını dişleriyle açtı. Tükürdü.
- Isıtmışsınız, üstüne mi oturdunuz şişelerin?
- Eline ne oldu Çekos, kanıyor?
- Dimma’nın... İnanmıyordunuz. İçerde. Bu gece geldi. Onun kanı... Bu gece... Gelecek demiştim size. Sigaranız var mı?
Yakıp uzattım. Denize döndürdü yüzünü.
- İçerde. Gözlerinizle görün. Bu sefer de dalga geçin de düdükleyeyim beyninizi.
Yavaşça açıyor kapıyı Yalçın Abi. Pis bir koku yayılmış kahveye. Bu kesif koku... Kirden siyahlaşmış kadın pardösüsünü görüyoruz kapının yanındaki ilk masanın üstünde. Aceleyle çıkarılıp atılıverilmiş. Bir kolu ters yüz, yırtık astarı yere değiyor... Bu pardösü de... Bu koku...
Ocağın arkasında, dipte bacaklar. Kirli, iğrenç... Bacakların ucunda kan birikintisi... Pıhtılaşmak üzere. Tezgahta koca bir ekmek bıçağı, kıpkırmızı. Çöküyorum olduğum yere. Midem bulanıyor. Yalçın Abi yaklaşıyor kirli bacaklara. Pıhtılaşmak üzere olan kan birikintisine basıyor ayakkabısının ucuyla, kaldırıyor ayağını. Kapının önüne zor atıyorum kendimi. Kusuyorum. Yalçın Abi’nin eli omzumda.
- O, diyor, Kesik.
Birası mukavvanın üstünde kaldı. O kesif koku... Öğürüyorum. Dönüp bakmıyor Çekos. Gözü hep denizde, uzak ışıltılarda.
- Nasıl, inandınız mı şimdi? Dimma’yı gördünüz mü? Kendisi istedi, yalvardı... Sevdim onu, okşadım, saçlarını taradım, kokladım... Kendisi istedi...

***

Hafakanlar basmıştı gene. Buzdolabını yere boşalttım, yok. Yok, ulan. İnsan, ilaç olsun diye, bir iki duble bir şey saklamaz mı? Bir şişe birayı atmaz mı zulaya? Yerimde duramıyorum. Terliyorum ki, sorma. Çıktım kahveden. Bir gıdım esmiyor, anasını... İskelenin kenarına çöktüm. Deniz çarşaf. Karıncaların su içmesi için. Uzaklar, karşı kıyılar ışıl ışıl... Işıl ışıl ya, ben zindanım. Ulan, neremden çıkıyor bu kadar ter. Çöp gibi adamız. İki soğuk bira atıversem, hafakan mafakan kalmayacak. Ama şehre inmeyi gözüm yemiyor. İskelenin kenarından eğiliyorum suya. Daldırıyorum kafamı. Bir iki sallıyorum suyun içinde. Sıcak, ulan, su. Uzakların ışıkları oynaşıyor gözümde. Ayaklarımı suya uzatıp oturuyorum çakıltaşlarının üzerine. Böyle oturur, soframızı kurardık Salim Usta’yla. Rakı gırla... Şarkılar... Var mıydı, Salim Usta’nın üstüne balıkçı? Bu körfezin tarihi yazmamıştır Salim Usta gibisini. “Güzel gün görmedi avare gönlüm, neler çekti neler biçare gönlüm” Hüzzam... Her gece söyletirdi bu şarkıyı bana. Denize âşık adam. Şu ilerdeki küçücük barakaydı bütün varlığı. Bu iskele yedi onu, bu kırık dökük iskelenin paslı demir kazıkları... Kimseler kalmadı sonra. Bir ben işte... Numunelik... Kavuşmasaydı Allahına, gene bırakmazdı barakasını. Taksiratı affolsun... Es, be oğlum, es be, rüzgâr mısın? Geldiği kadar kolay gidiverse, hafakan dediğin... Geldi mi çöker, anasını...
Denizden iskeleye tırmanan karaltıyı gördüğümde vakit çoktan gece yarısını geçmişti. İskelenin ucuna oturdu karaltı. Ulan, dedim içimden, bu boklu körfezde, ne cesaret, herife bak. Beline kadar inen saçlarını savurmaya, elleriyle taramaya başlayınca anladım, herif değil, kadın olduğunu. Yüzünü değil ama, sağa sola sallanırken göğüslerini gördüm. Çırılçıplak. Tamam, dedim, döndü benim orospu. Dönmez mi? Nereye gidecek? Uzaklarda ne yapar yalnız başına? Döndü, işte. Kahveye doğru yürür şimdi. Birdenbire çıkarım karşısına. Ne yapar? Ne yapacak, atılır boynuma. Çekos’um, der. Sensiz yapamadım, der. Hiç değişmemişsin, der. Ya da kellik iyice yakışmış sana, der. Seni çok özledim... Al beni koynuna, affet... Çoktaan...
Teni sararmış, dedim içimden. Sapsarı... Bacağını çıkardı sudan. Pul puldu belinden aşağısı. Altın sarısı. Ama kalın... Balık kuyruğu muydu? Kafayı üşüttüğümü sandım. Balık kuyruğuydu ya... Bacağı balık kuyruğuydu. İnanamadım. İyice baktım. Denizkızı bu. Terler boşandı, soğuk, buz... Çöktüm olduğum yere. Dua düşündüm, okuyayım bir iki tane. Yok, anasını... Şahadet kelimesi bile gelmiyor dilimin ucuna. Ulan, dedim, Salim Usta gönderdi bunu, kavuşacaksın Allahına bu akşam. Sıkı dur, oğlum Çekos.
Ulan, dedim sonra, ister misin, benim karı denizkızı olsun. Denizlerde dolaşa dolaşa, n’apsın garip. Utancından belki de... İnsan içine çıkamayacağından... Yüzünü bir görebilsem.
Sessizce yanaştım iskelenin kıyısına. Pişt, dedim. Pişt, pişt... Dönmedi yüzünü. Atladı suya. Koştum iskelenin ucuna. Boşuna... İskeledeki ıslaklıktan başka bir şey bırakmadı ardında. Yüzünü görmek için neler vermezdim, anasını... Göstermedi...
Dimma koydum adını. Dimma... Nasıl? Dimma... Onun ismini de hatırlatsın diye... İnanmıyorsunuz, değil mi?
Gene gelecek. Göreceksiniz gene gelecek. Pişt, piştleri duymaya, bana yüzünü göstermeye gelecek. Yüzüme bakamıyor. Utanıyor. Oysa çoktaan... Gelecek. Çoktan affettiğimi söyleyeceğim. Bana bakacak... Dimma...

***

- Bir mükellefin ıvır zıvır işleriyle uğraşıyordum, sabah sabah. Sinirlerim tepeme çıkmıştı. Herif, laf anlamıyor. Baktım, olacak gibi değil, şefe gönderdim. İçimden küfürler savura savura masama giderken dairenin kapısında Çekos’u gördüm. Elimdeki dosyaları masama bırakıp kapıya çıktım. Hayrola, Çekos, dedim, hangi rüzgar attı seni buraya? Pek uğramazdı bizim daireye, kırk yılda bir... Bu gece biraları alın gelin, dedi. Dimma mı gelecek, dedim. Evet, dedi. Haber mi yolladı balıkadamlarla, dedim. Açtı gözlerini, kocaman. Parladı. Doğru konuş, lan, diye bir bağırdı! Omuzumdan itti. Sendeledim. Arkadaşlar yanıma koştular. Sakin ol, Çekos, dedim, şaka yaptım, özür dilerim. Başlatacaksınız şakanızdan! Susmuyor. Bir şey yok, dedim arkadaşlara. Dairedeki herkes işi gücü bırakmış bize bakıyordu. Çekos’un koluna girip merdivenlerden indirdim. Ulan, bir de dalga geçmeyin be, dedi. Göreceksiniz, dedi, bu akşam gelin. Bir sigaramı aldı, gitti.

***

- Adam iyice üşüttü. Gidiyoruz bakalım... Görelim şu Dimma’sını delinin... Bize bir orospuyu yutturmaya kalkacak Dimma diye.
- Yahu, Yalçın Abi, Çekos’u kandırıp bir huzurevine yerleştirsek. Yakında iskeleyi sökecekler. Kahveyi de yıkarlar.
- Mümkün değil. Kandıramayız. Kahve yıkılırken içine girer oturur. Ölür de ayrılmaz. Kesik Zehra’nın birasını hazırla, yaklaştık.
Sahile giden yolun son dönemecinde bir köprü altından geçilir. O köprü altının kaldırımında yaşar Kesik Zehra. Büyükçe bir çöp bidonunun yanı başında mukavvaları üst üste koyarak yaptığı yatağındadır hep. Çok eskilerde şarkıcılık yaparmış gazinolarda, pavyonlarda. Yalçın Abi’nin babasıyla da... Şehir küçük, herkesin dilinde... Bir gün, nedendir kimse bilmez, kendi kendine konuşmaya, durup durup ağlamaya başlamış çarşının kaldırımlarında. Uğradı bu, demişler. Gelene geçene sataşmış. Çıngar çıkarmış. Dövmüşler. Çarşı esnafının gayretleriyle hocalara okutulmuş. Akıllanmamış. Hastaneye götürmüşler, İstanbul’a. Yatmış birkaç yıl. Taburcu etmişler sonra. Akıllanmamış akıllanmasına, ama çıngar da çıkarmamış bir daha. Ayrı hikâye. Bu köprü altına yerleşmiş. Gelip geçen arabaları durdurup sigara ister. Bazen de midesi kaldıranlar, üç beş kuruş verip, karanlık bir köşede... Öyle pis kokar ki, bütün köprü altına sinmiştir kokusu. Kesif... Sidik kokusuyla karışık... Üzerindeki pardösü kirden siyahlaşmıştır. Ayakları çıplaktır yaz kış. Kirli, iğrenç... Çekos’a gittiğimiz gecelerde, mukavva yatağın kenarına gelip camı hafifçe aralar bir şişe bira uzatırız Kesik Zehra’ya. Tanır bizim Vosvos’u. Uzaktan görünce hazırlığını yapar, sevinir.
- Kesik yok, Abi.
- Kim bilir kim kandırmıştır kadıncağızı. Ulan, ne imansızlar var şu dünyada.
- Bu saatte hep buralarda olurdu. Hayret!
Mukavva yatağın yanında sarışını durduruyor Yalçın Abi. Kapıyı açar açmaz burnumun direği kırılıyor. Birayı mukavva yatağın üstüne bırakıp çabucak giriyorum arabanın içine. Bu kesif koku...
- Tamamdır, Abi, çabuk gazla, kusabilirim.
- Ulan, ne nane adamsın!

***

Öyle her zaman kahveyi bırakıp açılmam denize. Ama o gün hava bir güzel, bir sıcak ki sorma... Denizin ortası serindir, püfür püfür eser. Kahveye de ne gelen var, ne giden. Öğle saati kim uğrar. Akşamüstü gelirler. Çok çok birkaç kişi, öyle dolup taşmaz... Güneşin körfezde batışını seyrederler. Kahve içerler, bol köpüklü. Herifler manitalarıyla, elele dizdize... Sarılırlar... Bazen kaçamak öpüşürler, anasını... İşi bilen delikanlılar fal bakmaya girişirler...
Atladım tekneye. Akşam yemeğine balık kızartırız. İyi istavrit var, dediydi Salim Usta. Canım çekti işte. Bilsem... Olacağa çare yok. Açıldım. Hava güzeldi güzel olmasına ama uzakta, karşı kıyıların orada... Bulutlar... Olta iyi, bereketli. Çok dibe atmıyorum, mezgitle uğraşamam. Salim Usta’nın pat patını gördüm. Dönüyor. Keyfim kaçtı. Çektim oltayı. İki istavrit daha. Çıkardım iğnelerini. Yanaştı Salim Usta. Dön, dedi, kabaracak birazdan. Şansa bak, dedim, kırk yılın başı, anasını... Döndüm. Salim Usta bu, görülmüş şey mi şaştığı. Bilsem döner miydim? Kabarırsa kabarsın, alabora etsin... Kıyıya yanaşırken kabarmaya başladı deniz. İyice ağırlaştı kürekler. Daha sıkı sarıldım. Güçlendi dalgalar. Zor çektim kıyıya tekneyi.
Döner miydim? Hadi döndüm, girer miydim kahveden içeri? Bilsem... Hadi girdim... Benim karı... Kıvranıyordu herifin altında. Seslerini duydum önce. Karımın inlemeleri. Batıyordu, ulan. Batıyordu inlemeler... Ta şurama, şurama... Ocağın arkasındaydılar, dipte. Yer mi yok, ulan. Ekmek teknemi mi buldunuz yiyişecek? Ayakları tezgahın dışına taşıyordu ikisinin de. Karımın küçücük ayakları...
İlk oracıkta bastı hafakanlar. Seslenemedim. Çöreklendi. Boğazıma yapıştı. Bir koca soluk dolaştı ciğerlerimde. Metrelerce derine dalmışım gibi şiştim. Öksürük. Bir öksürük ki ardından, sorma. Birden karıştı tezgahın arkası. Herif telaşla kaptı pantolonunu. Öksürük tutmasa... Boğazım... Ter boşandı. Yığıldım yere. Karayağız, esmer bir delikanlıydı. Kaçtı. Doğruldum. Peşinden... Yetişebilir miyim? Herif tazı gibi. Öksürük ciğerlerimi söküp atacak. Fazla koşamadım. Çöktüm. Körük gibiyim. Kayboldu gitti herif. Hay, anasını avradını...
Benim karı, giymiş entarisini, çıkmış iskelenin ucuna. Bir delilik eder şimdi bu. Dur, dedim, dur. Dinlemedi. Attı kendini suya. Dur, orospu, dur. Koştum. Yetişmek için... Salim Usta çıktı iskelenin ucuna, atladı. Dalga fena vuruyor. Kabardıkça kabarmış. Nefes nefese vardım iskeleye. Salim Usta çıktı bir, nefes aldı, daldı gene. Çok sürmedi, iskelenin yanından çıktı. Çakıllara oturdu kaldı.
- Yok, dedi, yok Çekos. Dalga güçlü. Savurmuş bir tarafa.
Bacağı kanıyordu. Kötü kesilmiş...
- Atlarken... Demir kazığa...
Döner, dedim. Döner... Dönmez mi? Dönmedi. Bulamadık. Ne yapar denizde? Uzaklarda?.. Nereye gider? Dönecek... Dönecek, anasını...