Deniz Suçlu

Hiç mi hiç ağlamadı. Yosun yeşili gözlerini O'nun yaşadığını bildiği denizin karşı kıyısındaki tepeye dikip öylece kalakaldı bir an. Halbuki aramıştı. Gelecekti. Upuzun parmaklarıyla gene O’na dokunacak, küçücük kırmızı dudaklarıyla bilmediği bir sürü sırrı uzun uzun anlatacaktı.

Ama bunların hiçbiri olmadı. Şubat'ın bu en soğuk gecesinde, elinde bir kesekağıdı kestaneyle bir bankın üzerinde hareketsiz kalakaldı. İleride, yoksul mahallelerin gecekondularında yakılmış lastik parçalarından çıkan dumanın zehire çaldığı bir gökyüzünün altında; altmış watt'lık çıplak ampullerin aydınlattığı yoksulluğu, gecekonduların kireç badanalı soğuk duvarlarını, bu duvarların arkasında öksürmekten ciğerleri ağzına gelen insan yavrularını düşündü, hissetti. İşte tam da oradan gelecekti. Denizin karşı kıyısından bu tarafa umuttan, ışıktan, sözcüklerden yapılmış bir köprü kuracaktı. Her nasılsa köprünün ayağının bir tarafı kendi kalbinde diğeri de O'nun kalbinde oluverecekti.

Ama her gün içindeki kopkoyu karanlığı büyüten deniz; bütün günahları, düş kırıklıklarını, yoksulluğu, pisliğe bulaşmış bedenleri derinliklerine tepeleme yığmış; bütün bunlardan kenti istila edecek bir ordu kurmuştu. Soğuk bir gece vakti derin uykusundan uyanacak, içindeki bütün pisliği kentin üstüne boca edecek; yüzyıllar boyunca sessiz ve koyu bir karanlığın içinde büyüttüğü intikamını böylece almış olacaktı.

Halbuki aramıştı. Saçlarına baharı takıp getirecekti. Meydanın hep aynı yerinde mesken tutmuş kestaneciden aldığı kestaneleri her gün tekrarlanan bir ibadetmişçesine soyacak ve O’na yedirecekti. Upuzun kızıla çalan saçlarının inatla kem gözlerden esirgediği incecik boynundan esen bir meltem; bütün çiçek kokularını dolduracaktı ciğerlerine. Bütün meydan, balık-ekmek satan yorgun yüzler, meraklı turistler, ayağı mestli yaşlı amcalar, çöpçüler, hatta deniz bile görecekti. Belki yüzyıllardan beri süregelen intikam hırsı dinecek gene barışıverecekti insanlarla.

Gözleri açıp oturduğu banktan meydana baktı. Otobüsler seyrekleşmişti. Artık daha az yolcu taşıyorlardı. Meydan artık çöpçülerin, şişkin karınlarını biraz daha fazla balıkla doldurmak için mırıldayan gözü aç kedilerin, vardiyalı işçilerin, ağızlarıyla içmesini bilmeyen sarhoş yeni yetmelerin mekanı olmuştu.

Halbuki aramıştı. Cebinde bir avuç dolusu kuruyemişle gelecekti. Hepsini de O’na yedirecekti. Kitaplarda yazılmayan, kimsenin bilmediği hikayeler anlatacak, zamanı sonsuz bir şimdiki ana kilitleyip gidecekti.

Pardösüsünün yakasını kaldırıp ellerini cebine soktu. İki kıyıyı birbirine küs iki kardeş gibi ayıran denizin üstündeki ışıklardan bir anlam çıkarırmış gibi uzun uzun baktı. Dipteki muazzam orduyu görür gibi oldu. Onlar için dua etmek geldi içinden. Vazgeçti. Oysa bunların hepsi Deniz'in suçuydu. Sadece O'nun suçu.