Bilseniz Nasıl Hazırım

Bedenim dışarıdan kusursuz bir bütün olarak görülüyormuş. Öyle söylüyorlar. İnanmak gelmiyor içimden. Bazı kusurlarımın olduğu açık değil mi? Aynaya bakıyorum, kendimi beğenemiyorum. Sağ bacağım eksik olsaydı, nasıl olurdu? Fazla olan sağ kolum da olabilir. Belki iki uzva da sahip olmamak en iyisidir. Annemin karnına dönebilsem, döllenirken sorun çıkarabilsem… Geceleri uykularım kaçıyor. Gözlerimi kapatıp hayaller kuruyorum. Sağ bacağım diz kapağının tam ortasından kesilmiş mesela ve/veya kolum dirsekten halledilmiş. Mutlu olabildiğim tek yer rüyalar. Çırılçıplak görüyorum kendimi rüyalarımda, ne kolum var ne de bacağım. Aynanın karşısına geçip uzun uzadıya bakıyorum kendime. Aynadan yansıyan bedenimin güzelliğine âşık oluyorum. Bir nevi Narkissos gibi. Rüyalar hiç bitmese! Kendimi seyrederek ömrümü tüketmeye razıyım. Bu beden beni öldürecek. Uygun adım yürümek; iki bacakla yapabildiğim tek şey bu. “Hadi!” dese birisi, “Kurtaralım seni şu dertten.” Bıçak altına yatmaya çoktan razıyım. Kan, acı ürkütmüyor beni. Sonrasında gelecek mutlu günleri düşünüyorum yalnız. Bir adam vardı hani, tek kolu ve bacağı olmayan, kimdi o? Gözlerimin önüne silik sureti geliyor sık sık. Bütün ağırlığını sol bacağının üzerine verir, sol eliyle tuttuğu bastonunu sürüyerek zar zor ilerlerdi. Küçüktüm o zamanlar. Aklım beş karış havadaydı. Şimdi olsa bırakmazdım peşini. Ne olmuş, nasıl o hale gelmiş iyice araştırır, öğrenirdim. Yüzünde hep tatlı bir gülümseme olurdu. Mutluluğunun kaynağını keşfetmem için doğru zamanın gelmesini beklemem gerekiyormuş demek ki. Sabahları aceleyle geçerdi kapımızın önünden, tek kol ve bacakla ne kadar hızlı hareket edebilirse. Akşamları ağır aksak dönerdi. Geliş saatine yakın kapı önüne çıkar, merakla geçmesini beklerdim. Kim bilir ne yapıyordur şimdi? Belki de ölmüştür. Kesin ölmüştür. Dedim ya, epey küçüktüm o zamanlar.
Bacağımla kolum içime bulantı veriyor. Uzuvlarım yüzünden örseleniyorum. Birkaç kez doktora gidip durumumu anlattım. Bedenimdeki fazlalıkları almalarını istedim. Derdimi yalın bir şekilde aktardığımı sanıyorum. Ne yazık ki sonuç alamadım. “Sağlıklısın,” deyip geri çevirdiler beni. Sorun sağlık sorunu değil ki! Anlamıyorlar. Anlamadıkları gibi istediğimi de yapmıyorlar. Bu halimle çirkin ördek yavrusuna benziyorum. Asil bir duruşumun olmasını nasıl da isterdim! Çirkin ve kabayım. İncelmem gerekiyor. Tek bacak ve tek kol bana gereken inceliği verebilir. O anı bekliyorum, hep bekliyorum. Başıma umulmadık bir iş gelmesini umut ediyorum. Bir kaza, bir saldırı veya bir doğal afet olabilir. Elbette olabilir. Sabırlıyımdır ben hem de inatçı. Başıma iş gelebilecek her deliğe giriyorum. Yıkılma tehlikesi olan terk edilmiş binalar, kuş uçmaz kervan geçmez harabeler arasında dolanıyorum. Hani belki çökerler de altında kalırım diye. Yoo! Ölmek istemiyorum. Tek dileğim fazlalıklarımdan kurtulmak. Bu bedene hapsolmak ne işkence!
Bazı günler bambaşka biri olma arzum o kadar dayanılmaz hale geliyor ki, küçük oyunlar oynuyorum kendi kendimle. Üç beden büyük gömlek geçiriyorum üstüme. Sağ kolumu dirseğinden kırıp gömleğimin içine saklıyorum. Gömleğin kolu boşlukta sallanıyor. Sol omzuma çantamı takıp dışarıya dolaşmaya çıkıyorum. Son derece inandırıcı oluyor. Çocukların bakışlarından anlıyorum. Herkes beceremez bunu. İsteseler de yapamazlar. Bense bu işte ustalaştım. Kolsuz insan numarası yapmak bana kendimi iyi hissettiriyor. Deneyimlerime dayanarak bacağı gizlemenin kolu gizlemekten daha zor olduğunu söyleyebilirim. Pantolonun paçasını oldukça uzun tutmak fena bir yöntem değil. Ancak yürürken bacağınızı çok dikkatli bir şekilde sürüklemeniz gerekiyor. Bu durumda bile insanlar sizin bacaksız olmadığınızı anlıyorlar, sadece bacağınızda adlandıramadıkları bir sorun olduğunu düşünüyorlar. Kesin konuşmak istemem. Yine de öyle sanıyorum. Çünkü bacağınızı –kolda olduğu gibi- eklem yerinden kıvırıp başka bir yere saklama şansınız yok. Ne yaparsam yapayım, başkalarını ne kadar kandırırsam kandırayım, gerçeğin ne olduğunu biliyorum ya, işte bu beni bedbaht ediyor. Huzurum kaçıyor. Böyle olsun istemezdim. Keyiflenmek, coşmak, kendinden memnun olmak benim de hakkım. Şu genç yaşımda sıkıntılarımla tükenip gidiyorum. Fazlalıklarımla asla mutlu olamayacağım. Tanrı aşkına insaflı biri çıkıp bana yardım etmeyecek mi? Biliyorum ki etmeyecek. İnsanlar, bacağımdan ve kolumdan kurtulmak istememi tuhaf buluyorlar. Duruma farklı bir açıdan yaklaşayım da beni daha iyi anlayın. Bedeninizde iki bacak değil de üç bacak olduğunu hayal edin şimdi. Ne yapardınız? O fazla uzvunuzu hemen aldırırdınız. Tabi, eğer mümkünse. Aldırmaz mıydınız? Durumu biraz daha açalım: Üç bacağınız var ama birisini nerdeyse hiç kullanmıyorsunuz. Ona ihtiyaç duymuyorsunuz. İki bacak, sizin için yeter de artar bile. Gereksiz olan üçüncü bacak bedeninizde bir nevi aksesuar görevini görüyor. Ancak o kadar zevksiz bir aksesuar ki, bedeninizin bütün güzelliğini alıp götürüyor. Ona baktıkça kendinizden iğreniyorsunuz. Çünkü o kötü aksesuar size hiç mi hiç yakışmıyor. Güzelim elmanın içini kemiren siyah bir kurtçuk gibi sizi yiyip bitiriyor. Kim ne derse dersin, son derece çarpık bir durum içerisindesiniz. Kendinize doya doya bakamıyorsunuz. Ne vakit olursa olsun aklınız hep oranızda, üçüncü bacakta. Onunla gezip tozmak istemiyorsunuz. Şu tiksinç fazlalık olmasa hayatınız mükemmel olacak. Başkaca sorununuz yok çünkü. Bu dertten kurtulmak için çareler arıyorsunuz. Ona buna gidip sıkıntınızı anlatıyorsunuz. “Bende fazlalık var,” diyorsunuz. “Ah bir kurtulsam!” diyorsunuz. Yardım istiyorsunuz. İstemek ne kelime adeta dileniyorsunuz. İnsanlara sesleniyorsunuz. Umursamıyorlar sizi. Ne yapardınız?
Bir başkasının yerine geçip düşünmek kolay iş değil. Başıma öyle bir çorap örülmüş ki, çözebilene aşk olsun. Yine de ne yapıp edip bu sorunu kökünden halledeceğim. Gerekirse ölümü bile göze alırım. Bu fazlalıklarla yaşadığım hayata hayat denmez zaten. Olmazsa alırım elime bıçağı, yapılması gerekeni kendim yaparım. Daha önce birkaç kez denemedim değil. Sağ dirseğimde ve dizimde bazı çizikler var. Bütünüyle beceremedim gerçi. İş her defasında yarım kaldı. Açıkçası biraz korktum. Acıdan veya kandan değil. Sanki kesikleri yanlış yerlere atıyorum gibi geldi. Sonuçta bu iş ustalık istiyor. Kolumu ve bacağımı biraz fazla ya da eksik keserim diye çekindim. Eksik kesmenin çaresi var ama fazla kesilirse o zaman geri dönüşü mümkün olmayan bir yola girmiş olacaktım. Bedenimin bütünlüğünü sonsuza dek kaybetme riski beni ürküttü. Geri adım atmak zorunda kaldım. Çok yaklaşmıştım, heyecanlıydım. Doğdum doğalı böylesine umutlu olduğum an sayısı azdır. Maalesef beceremedim. Umut yerini öncekinden de derin bir umutsuzluğa bıraktı. Kaybolmaya yüz tutmuş bir umutla yaşamak bu hayatta insanın başına gelebilecek en kötü şeydir.
Onca insan var, kolsuz ve bacaksız. Benden önce de vardı, benden sonra da olacak. İşte buna katlanamıyorum. Onlar mutlu mesut hayatlarını sürdürürlerken benim fazlalıklarımla yaşamak zorunda olmam adaletsizlik gibi geliyor. İsyan ediyorum. Tanrı’nın gücüne gider mi? Bazen O’nun beni uzuvlarıma hapsederek cezalandırdığını hissediyorum. Tuhaf bir duygu, ama hissediyorum. Bunu yapabilir. Hangi günahın bedeli emin değilim. Ne garip! Yeri göğü zangır zangır titretebilecek bir Tanrı benim küçük günahlarımla ilgilensin. Kulağa pek mantıklı gelmiyor. Yine de O’nun öfkesini üstüme çekmek istemiyorum. Kim bilir, günün birinde beni bu dertten kurtarır belki. Küçük bir çocukken kapımızın önünden geçen tek kollu ve bacaklı adam vardı ya, ona benzetir beni. Ben de böylelikle başkalarına gıptayla bakmaktan kurtulurum. Seyreden değil de seyredilen olurum o zaman. Önce kendimi kendim seyrederim, sonra beni seyredecek küçük bir kız çocuğu bulurum. Her gün kapılarının önünden geçerim. Belli mi olur? Hayat tekerrür eder, derler hep. Belki bu kez gerçekten de eder.
Tek bacağım ve kolumla başım dik bir şekilde sokakları arşınlayacağım. İnancımı bütünüyle yitirmedim henüz. O zaman üç beden büyük gömleklerle, paçası uzatılmış pantolonlarla değil de beden hatlarımı ortaya çıkaran elbiselerle dolaşacağım. Güzelliğimi sergilemekten kaçınmayacağım. Giyeceğim askılı bluzlarla kesik kolumun bütün ihtişamı ortaya çıkacak. Eteklerim rüzgârda havalanırken sağ bacağımın yerinde yeller estiğini görenler bir kez bakacaklar, sonra dönüp bir kez daha bakacaklar. Pantolonlarımın paçalarını, gömleklerimin kollarını iğneleyerek boşluğu göstereceğim onlara. Bakın, diyeceğim, ne kolum var ne de bacağım. Sadece boşluk, diyeceğim, sadece boşluk. Sil baştan bir hayat yaratacağım kendime. Aynalarla barışacağım. Uykularım düzene girecek. Rüyalarımda fantezilerimi değil gerçekleri göreceğim. İşte hepsi bu! Teşekkür ederim. Çok teşekkür ederim. Bu kusursuz bedene kavuşmama ön ayak olan herkese çok teşekkür edeceğim. Gereksiz uzuvlarımdan kurtulunca dört dörtlük olacağım. İlle de olacağım. İlle de olacağım. Önce sabırlı sonra dört dörtlük olacağım. İnce, kibar olacağım. Ustalıklı planlar yapacağım. Bu işi onlar yapmazsa ben yapacağım. Körkütük sarhoş olup öyle yapacağım. İçim sevinç doldu. Neden bilmem, gözlerim doldu. Hem gülmek hem ağlamak geldi içimden. Bir gülerim, bir ağlarım. Kendi kendime hem güler hem ağlarım.