Berlin Üzerindeki Gökyüzü

Berlin Üzerindeki Gökyüzü (Der Himmel über Berlin),Wim Wenders'in 1987 yapımı bir filmi,Almanya-Fransa ortak yapımı.

Film kimsenin görüp işitemediği iki meleğin, 80'lerde Berlin'i tüm ayrıntılarıyla gezmesinin hikayesi. Kahramanımız meleklerin en önemli özelliği ise insanların "iç konuşmalarını" duyabiliyor olmaları. Bir yandan eşsiz görüntülerle şehri gezerlerken bir yandan da ölümsüzlüklerinin verdiği eskilikle, şehrin dününe, savaş yıllarına , Türk göçünün etkilerine, duvarın ötesine, kısacası Almanya'nın tüm dinamiklerine şahit olabiliyorsunuz. Meleklerin yanından geçtiği insanların arzularını, korkularını, nefretlerini ise o kadar akıcı ve şiirsel bir dille dinliyoruz ki film boyunca konuşmaların bitmemesini, daha fazla karakterin filme girmesini istiyor insan. Bunda yönetmenin çekimleri, konuşma metinlerini her biri alanında uzman isimlerle çalışmasının , bir ekip çalışmasının zenginliğine de bağlayabiliriz.

Yönetmen, farklı çekim açılarıyla sizi Berlin'de gezdirirken bir yandan da film boyunca "Kafaları binlerce sorunla meşgul gelip geçen insanlardan mı; yoksa hissiz, temassız, algısı neredeyse tamamen kapalı meleklerden mi olmak isterdin?" sorusuyla da meşgul ediyor. Tam bu gelgitleri yaşarken o gelip geçen insanlar arasından seçilen iki karakter giriyor filme. Sirki ekonomik sorunlar nedeniyle kapanan, sık sık yer değiştirmek zorunda kalan Trapezci Kadın ve 1945 Almanya'sınında geçen bir dedektif filmi çeken yönetmen Canpeneiro.

Trapezci Kadın, günlük antremanını yaparken (bu sırada da melek, bir köşede onu izlemektedir) içeri giren sirk sahibinin "toplanıyoruz" sesiyle, aklımdan çıkmayan repliği başlatır. Bu kısım sadece meleğin duyduğu bir iç konuşmadır:

Trapezci Kadına aşık olan Melek, onun bu yalnızlığında kendinden çok şey bulmuştur. Elleri vardır ama tutamaz, ciğerlerinden sigaranın bir nefesini bile geçiremez ve bu anlarda yaşama dönmenin hasretini çeker. İşte tam bu noktada ise yönetmenin onu fark ettiğini, onu hissettiğini anlar ve aralarında bir arkadaşlık başlar. Ardından da Melek,sonunu bilmediği bir süre canlanmak, dünyaya gelmek adına melekliğinden vazgeçer. Bundan sonrasında ise hikaye aşk hikayesiyle devam eder.

Filmin çoğunluğu siyah beyaz ve ben ilk defa yönetmenlerin neden bazı filmlerini siyah beyaz çekmek istediğini bu kadar net anladım. Filmin renklendiği kısımlar, şiirselliğin olmadığı ve daha da önemlisi Meleğin canlandığı anlar. Gün ışığına ihtiyacımız olmadığında, her şey gecenin verdiği hisle sürsün isteriz ya böyle hissettim film boyunca.

Son olarak Melekler Şehri adlı Hollywood filminin, bu filmin ticari bir uyarlaması olduğunu da hatırlatayım.

Bazı ayrıntılar için : Vikipedi