Ahmet Erhan mevsimi
Mevsimin tazesi; Ahmet Erhan.
Bakıyorum da, işportacıların bisiklet tekerlekli, binbir kokulu tezgahlarının çoğunda o var. Kenarına siyah beyaz, bıyıklı, buruk gülümseyen bir fotoğrafını asmışlar.
Fotoğrafa yakın durup, çığırıyorlar; Gelin! Gelin! Ahmet'in yanına gelin. Ben zaten hep yanındaydım.
Re: Ahmet Erhan mevsimi
Ölümünün ardından bir yazayım istedim ben de. Sonra kitapları yanımda olmadığından vazgeçtim.
Ateşi Çalmayı Deneyenler İçin ile lisede okurken tanışmıştım. Yıllar boyu şiir çevrelerinin üvey evladı gibiydi. Kimse üzerine bir kelam etmedi, edenler de laf arasında "Aman canım, o da şiir mi?" diyerek bıyıkaltından gülüyorlardı. Ölünce badem gözlü olmasına en içerlediğim yazarların başında geliyor artık.
Re: Ahmet Erhan mevsimi
Barış Acar'ın hassasiyeti konusu beni de üzdüğü için bu kısa şeyi yazmadan edemedim.
Bakıyorum her yerde fotoğrafının önünde kameraya gülümseyenler. (Ölüsevici bir toplum dedikleri bu mu yoksa?) Keşke bu kadarla kalsa, "kullanma, alet etme" var daha çok bunun altında. Halbuki o, (ilk kez sıcak bir yaz günü, bir zeytinin altında okumuştum, deniz unutma adını, diyordu, ne diyordu, nasıl unuturdu deniz adını, deniz neydi? bir sürü soru) Fazla uzatmaya istemiyorum yazdıklarımı. rahatsız olduğum şeyi yapmaktan korkum.
Re: Ahmet Erhan mevsimi
Benim de çok sevdiğim bir şairdi. Üniversite yıllarında kendi keşfettiğin bir şairinin olması, farklı bir dünyayla tanışmak gibiydi. Otobiyografi şiirini ilk okuduğum günü hatırlıyorum. Sonra Anne şiiri, hepimizin aile yaşamını nasıl da yansıtıyordu. İnsanın, şairlerinin ölmesi çok acı
Re: Ahmet Erhan mevsimi
Hastalığı süresince her an ölmesinden korktuğum sevgili şair...Ben tatilde , deniz kenarlarında sefa yaparken, ölüm haberinin gelmesinden korktuğum şair...Doktorların kalan ömrünü bildirdiği, öleceği zamanı bilen şair...Konuşma yetisini yitiren ama konuşan şair...İlk göz ağrısı şairlerimden...
Şairime bir haiku;
Bütün yaşamım
sessizliğiydi
güneşin.
Virginia Brady