Nasıl Oluyor?

Ben artık ipin ucunu kaçırdım. Ne olup bittiğini değil bunun nasıl olabildiğini anlayamıyorum.

Anlatayım;

İlk şaşkınlığımı kentten, arabalardan, insanlardan sıkılıp, her zamanki gibi köye sığındığımda yaşadım. Birkaç kitap, üç beş öteberimle çaldım baba ocağının kapısını. Sabahları, serinde tarlaya gidip, ot, çalı, kazma, çapa, bir şeyler yapıyorum. Yeşile, doğaya, ormana, bayıra dalıp, içimde bir şeylerin susmasını, dinmesini bekliyorum. O gün de zeytin dibi kazmaktan geldim. Yorgunum. Dışarısı yanıyor. Sıcak. Rum evinden bozma evin girişinde oturuyoruz yazın. Daha geniş, daha serin burası. Tahta divanın üzerinde oturuyor babam. Seksenini geçmiş. Kulakları duymuyor pek. Oturdum yanına. Yorgunum demenin gereği yok, görünüyor. Neye çekileceği belirsiz, anlamlı bir gülümseme var babamın yüzünde. Son yıllarda daha bir haberlere, memlekette, dünyada neler olup bitiyor’a meyletmiş. Masadaki dizüstümü açtım. Bir şey anlatmayan, bir şey istemeyen bir müzik açma niyetindeyim. Nasıl olduysa bir Youtube görüntüsüne takılıp kaldım. Yüzü kırmızı bezle maskelenmiş bir genç, akıcı ve inançlı konuşuyor. Babamın bir süre sonra ilgisi söylediklerine yöneldi. Dizüstüne yaklaştı. Sandalyeye oturdu. Daha iyi duyan kulağını o yana çevirdi. Dinledi, dinledi… Yüzüme baktı, Bu çocuk doğru söylüyor, ben de böyle düşünüyorum, ben de bunları söylemek istiyordum hep. Ama bir türlü hangi lafla, nasıl denir bilemedim, dedi. Şaşırdım. Baba, o çapulcu bir Marksist diyecektim, sustum. Eskiden dediği gibi; Bu anarşik ne diyor, memkeletin anasını belledi bu ve bunun gibiler gibi bir şeyler dememesini beklerdim. Ama hayır, demedi.

Onunla nette tanıştım. Sonra arkadaş, daha sonra dost olduk. Bir fotoğrafını görmüştüm sadece, omuz hizasında çekilmiş. Sanırım ya cep telefonuyla ya da dizüstünün kamerasıyla çekilmiş. Yuvarlak, saçın sakalın iç içe, harmanı bir yüzü vardı. Hafif kilolu gibiydi. Yıllarca haberleştik. Zekiydi, ilgiliydi, dünyada, ülkede ne olup biteni merak edip, ötesinde evren, yıldızlar üzerine bile kafa yordu. Çeşitli nedenlerle telefonla aradım, hiç açmadı telefonu. Sesini duymadım yıllarca. Bilgisayar konusunda uzamandı. Yeri geldiğinde benim ona göre ufak tefek, bilgisayarla ilgili sorunlarıma hep ilaç oldu.

Bütün günü bilgisayarın başında geçiyordu. Onun adına üzdü bu beni hep. Ayda yılda bir, dışarı çıkmak zorunda kaldığı günlerin öncesinde, bunun sıkıntısını, tedirginliğini yaşıyordu. 10 m2’lik bir alanda geçti yılları. Yıllarca yaşadığım yere davet ettim. En sonunda, artık bir gün, defalarca erteleyişten sonra gelmeye karar verdi. Geldi de. Onu köye götürdüm. Niyetim biraz doğayla baş başa bırakmaktı. Yaşadığı şehirdeki yapılar büyüktü, yüksekti, yeşil azdı, yoktu, olanı bile uslu, evcil bir yeşildi.

Pek konuşkan değilimdir. O da çok konuşmuyordu. O gece denizin kıyısına inip, kuma oturup sustuk. Eve dönüp yattık. Gecenin çeşitli zamanlarında tıkırtılarını duydum yattığı odada. Köyde internet yoktu. Bu nedenle bilgisayarda yapacak bir şey bulamadı pek. Öğlenden sonra odasından çıktı. Bir şeyler atıştırdı. Bütün gece kurbağa, böcek seslerinden uyuyamamış. İlk kez duyduğu bu sesler, sanki başka bir âlemdeyim hissi yaşatmış onda, garpisemiş. Sonraki birkaç gün o kadar istediğim halde pek çıkmadı odasından. Papatya, kertenkele, börtü, böcek, suyun altında balık, yukarıda kırlangıç, martı, bulut, devinim içindeyken, biber, patlıcan, sırıkta fasulye tırnak tırnak uzayıp, elma, erik olgunlaşıp kızarırken o; odadaki yer yatağına uzandı. Yattı, uyudu, uyandı, su içti, yattı, kalkıp bir şeyler yedi, yattı. Her gün, Çıkıp şöyle bir dolaşalım mı, dedim. Yüzüme boş boş baktı.

Bir gün artık ısrarlarıma dayanamadı, tamam, bu gün çıkalım tarlaya, bayıra, biraz dolaşalım, dedi. Çıktık. İlk kez toprağın içinden fışkıran bibere, domatese, soğana baktı, dalında bir elma gördü belki de. O kadar ürkek, çekinerek basıyordu ki otlara, çimenlere, garipsedim. Bir çalı duvarından birkaç böğürtlen koparıp verdim. Yedi. Hoşuna gitti tadı. Gelip kendisi toplamak istedi. Mor böğürtlenlere uzattı elini. Bir anda çığlıklarla kendini geriye attı. Yüzü kıpkırmızıydı. Elini uzattığı yere baktım, beyaz, turuncu kanatlı bir kelebek ürkerek havalanmış, uzaklaşıyordu. Kelebekten ürkmüştü.

Daha sonra köyden, o günlerden konuştuğumuzda, onu en çok etkileyen şeyin, insanların karşılaştıklarında birbirine selam vermeleri, birbirinin hatırını sormaları olduğunu anlattı bana.

Aradan yıllar geçti. Birkaç gün önce telefonum çaldı. Açtım, oydu. Şaşırdım. Telefonla arama âdeti yoktu. Sesi heyecanlı geliyordu. Bir kalabalığın uğultusu geliyordu telefondan aynı zamanda. Ara sıra tıkanarak, kesik kesik şunları söyledi;

“Abi Taksimdeyim. Burası çok güzel. Ne çok insan var. Görsen şaşarsın.”