Yarıda Kalan Kitap

Başladığım bir kitabı yarıda bırakmakta zorlanırım eskiden beri. Önüne konulan tabağı “o yemek bitecek” baskısına boyun eğerek bitiren çocuk gibi uslu uslu sonunu getirmeye çalışırım her kitabın. Bir nedenle bunun “doğru” davranış olduğunu hissederim. Bir nedenle. Ne olabilir o neden? Hoşuma gitmeyen bir şarkıyı ortasında kapatınca yanlış bir şey yaptığımı düşünmüyorum. Oysa söz konusu kitap olunca iş değişiyor. Bunun, “kitaba saygı” diye nitelendirilebilecek bir anlayışla ilgili olduğunu tahmin edebiliyorum. Diğer yandan, kitaba salt kitap olduğu için saygı duyanlardan değilim. Belki eskiden kalma, şimdiye dek fazlaca sorgulama ihtiyacı duymadığım bir alışkanlık. Ağaç yaşken eğilmiş, ben de şimdi doğrultmaya uğraşıyorum.

Son zamanlarda elime geçen kitapların çoğu ilgimi çekmediğinden olsa gerek, bu güdülenme daha çok sırıtmaya başladı. Okuduklarımdan sıkılan yanım kitabı bırakmaya meylederken, bir türlü kaynağını bulamadığım o ses bana gözümü kitaptan ayırmamamı öğütlüyordu. Sonunda o sesle yüzleşmeye karar verdim. Gidişatından hiçbir beklentim kalmamış bir kitapta ısrar etmenin bir anlamı var mı gerçekten?

Hüseyin Cöntürk’ün okuduğu her kitaba 20 sayfa hak tanıdığını söylemişti bir arkadaşım. İlk 20 sayfada ikna olmadıysa, kitaba daha fazla zaman ayırmazmış. Hatta rivayet o ki “Karpuz kabak çıktığında yemeyiz, bir kitap kabak çıktığında neden sonuna kadar okuyalım ki?" diyesiymiş. Kendimi Cöntürk’le bir tutacak değilim. Sıradan edebiyat görgümle Cöntürk derinliğinde bir görüş oluşturabileceğimi düşünmüyorum. Diğer yandan, eleştirmenin “kabak kitap” tanımlamasının yerinde olduğunu düşünüyorum. Kendi beğenime, önyargılarıma göre bir kitabı “kabak” ilan etme hakkını görüyorum kendimde, evet. Hattâ sağda solda “dayanamadım” diye yaka silkme hakkını da.

“Kitabın ilk bölümü biraz sıkıcı, evet; ama yazar ondan sonraki bölümlerde aşka gelmiş. Kaçırılmayacak bir şenlik.” En çok da bunu duymaktan korktuğum için ısrar ediyordum galiba kitabı “SON” yazısını görene kadar okumakta. Şimdilerde, bir kitabı yarım bırakmanın, o kitabı okuma hakkını hepten kaybetmek anlamına gelmediğini anladım. Artık bir kitabı gözüm tutmayınca şöyle düşünüyorum: “bu kitap biraz dinlensin, sözüne güvendiğim birinden hakkında olumlu şeyler duyarsam başka bir gözle yeniden okumaya başlarım.”