Yama

Günden güne oyulan boşalan yapraklara, artık silik-bulanık gören gözlerle bakıp, ince, kemikli parmağını yaprakların arasında gezdirdi.

O iğrenç dokunuş?

Patlıcan kökünün incelmiş dallarından sarkan delik delik yaprakların üzerindeki birkaç yeşil kurtçuğu titrek parmaklarıyla tutup, yere attı.

Üzerine hınçla bastı.

“Nalet!”

yama
Bekle. En önemli, en değerli sensin. Güçlüsün. Büyük, önemli işler için yaratılmışsın. Sadece kolunu kaldrıp, hedefini belirlemen yeterli. Her şey sensin. Bekle.

Birkaç çırpı kırıp, ateşin koyu yerine attı. Koluyla terini sildi. Elindeki uzun sırıkla kenardaki uçları közlenmiş dalları ileri, ateşin en harlı yerine sürdü. Elvermedi içi, kenara koydu elindekini. Tutuşuk bir dal parçasını aldı eline, dal parçası yükseldikçe yalımlar büyüdü. Elini yaktı.

“Nalet!”

yama
Bekle. En önemli, en değerli sensin. Güçlüsün. Büyük, önemli işler için yaratılmışsın. Sadece kolunu kaldrıp, hedefini belirlemen yeterli. Her şey sensin. Bekle.

Adam elini kadının bedenin üzerinde gezdirdi. Her kuytusunu, koyağını şehvetle avuçladı. Kadının tavanda bir köşeye ilişik gözleri, taş kesilmiş bedeni sustu. Olmamayı, bedenini bilmemeyi diledi. Dilini ısırdı.

“Nalet!”

yama
Bekle. En önemli, en değerli sensin. Güçlüsün. Büyük, önemli işler için yaratılmışsın. Sadece kolunu kaldrıp, hedefini belirlemen yeterli. Her şey sensin. Bekle.

Patlıcan kökünün incelmiş dallarından sarkan, uçları morarmış, delik delik yaprakların üzerinden birkaç yeşil kurtçuğu titrek parmaklarıyla tutup, yere attı. Üzerine alışkanlıkla bastı.

“Aaah hayat!”