Silgi

Önce ayak parmaklarında başlamıştı.

Güç bela geçiştirilmiş bir haftanın ardından bitap eve dönmüş, aklında yapılması gerekenlerle dolu upuzun bir liste salondaki kanepeye yığılıp kalmıştın. Öncelikle yemek hazırlanmalıydı; Adorno’nun Kültür Endüstrisi bitirilecek; Klossowski’nin Nietzsche’sinden bir bölüm kaldı geriye; sonra da güzel bir kahve yapmalı, sade; Oyun Sonu için bilet alınacak, epey geç kaldın ya, arkalardan da olsa izlemek lazım Beckett’ı; yerler de çok pis bu arada, bir süpürge tutmalı; ama olmaz, toz alman da lazım, onunla da kim uğraşacak şimdi deme; Deleuze’le ilgili bir cümle düşmüştü aklına; neydi, neydi, of, o anda yazman gerektiğini biliyordun; Duran Hoca’yı da araman lazım, bir sürü arıza çıkaracak yine pezevenk, peşinden koş dur, bir sürü kapris çek, neden böyle oldu ki bu adam?

Güçlükle uzaktan kumandanın düğmesine basabildin. Yekta Kopan, Sid sesiyle, Dolmabahçe’nin avlusundan konuşuyor. Kapadın. Duş almak seni tekrar insan yapar. At kendini banyoya.

Gerçekten de iyi gelmiş. Temizlik gibisi yok. Saçını kurut, burun kılların uzamış yine, onları düzelt. Tırnaklarını kesmeyeli de epey olmuş. Ellerini hallettikten sonra, ayağını klozetin kapağına dayayıp tırnak makasıyla ayak parmaklarına yönelmiştin ki, işte o an fark ettin. Ayak parmaklarında hiç tırnak yok. İlk önce uzamamışlar diye düşündün. Sonra elinle şöyle bir yoklayınca tümden kaybolduklarının ayırdına vardın tırnaklarının. Kısa bir şaşkınlığın ardından, iyi ya işte, kesmek zorunda kalmayacağım bir daha diye düşünüp banyodan çıktın.

***

Sabah, her zamankinden biraz daha fazla uyumuş olarak, yedi buçukta gözlerini açtın. Şöyle bir gerindin yatağın içinde. Derin bir nefes aldın. Yorgana garip bir koku sinmiş, nevresimleri değiştirmeli. Pencereyi açıp bir güzel havalandırmalı önce odayı. Kahvaltıya kaymak almıştın. Güzel. Ballı kaymaklı dört dörtlük bir kahvaltı. Yanında da Monteverdi dinlemeli: Orpheus. Atto 1 ve 2. Gerisi kasar. Sonra şu toz alma işine bakmalı. Mail’leri de kontrol etmek lazım. Algının Fenomolojisi’nden çeviri var bir de. Öğle yemeği için kabak hazırlamalı. Neyse. Kalkmak için yeltendin, sonra yorganı sıyırıp ayaklarıma bakayım dedin nedense. Bu gözlerle bu uzaklıktan tırnakları görmek imkânsız. Lakin küçük parmağını falan da seçemedin. Kalk bakalım.

Bilgisayarının başına oturana kadar vakit öğle olmuş. Hemen Winamp’i çalıştırıp, Roger Waters’tan Music From Body’yi aç. Garip, dinlendirici bir etkisi var bu albümün sende. Kimse de sevmez. Hıh, çok umrunda ya.

Nilgün Hanım’dan beklediğin mail gelmiş. İyi. Yazı bu Pazar giriyor gazeteye. Cevap vermekte de bayağı geciktiler ama. Yazının başlığını biraz yumuşatsa mıydın? “Pazarlamacı Ağzıyla Sanattan Konuşmak”, biraz sert oldu sanki. Adam sen de, sana ne. Yazıldı gitti işte. Arzu Hanım’dan hâlâ cevap yok. Anlaşılan durumları biraz sıkışık, ödeme falan yapamayacaklar. Hayırlısı. Mine Hanım’la yeni sayıya yazmak istediğin yazıyı konuşmalı. Elif Hanım’a da bir mail atıp dosya konusunu öğrenmeli. İlginç. Ne çok kadın editör var son günlerde.

Bilgisayarın başından ancak zilin çalmasıyla kalkabildin. Belinde hafif bir ağrı. Duruş bozukluğu. Bilgisayar hastalığı. Fizyoterapi randevunu sürekli sallayıp duruyorsun. Fizik-tedaviden de randevu almalı, bel fıtığı için. Kargo gelmiş olmalı. Kalkıp kapıya doğru giderken hafif hafif yalpaladın sanki. Yalpalamak da değil de, ağırlığı bir tarafına aldığı için yan giden tekneler gibi biraz eğri yürüdün. Teslimat fişini imzalayıp aldın kargoyu. Salona geçip paketteki dergiyi açtın. Bu cırt cırtlı torbaları iyi yaptılar doğrusu. Baktın. Baskı iyi. Yazı nerede? Hah. İyi, derginin kıçında değiliz bu kez. Bunları düşünürken göz ucuyla aksayan ayağına baktın. Çorabının uç kısmı aşağı doğru düşmüş. Neyse, dedin. Başka neler yazılmış bakalım. Hmm. Şu iki yazıyı muhakkak okumalı.

Kabak yine çok lezzetli olmuş. Bu konuda maharetin tartışılmaz ya, kahve için dışarı mı çıkmalı? Yok. Bu ayakla olmaz. Aslında bir öykü yazmayalı kaç zaman oldu? Bir Flaneur’ün Öğleden Sonra Yürüyüşü, iyi bir öykü adı olabilir ya da, daha iyisi, Odada Bir Flaneur.

“Alo!”
“Merhaba, nasılsın?”
“İyidir. Senden ne haber?”
“Şey... Uygunsun değil mi, konuşmamız lazım.”
“Hayırdır, ne oldu?”
“İyidir iyidir de, şu sempozyum işi canımı sıktı. Senin ‘Kamusal Alanda Rastladım Sana’ bildirisini çıkarmışlar son anda. Biliyor muydun?”
“Öyle yarım ağızla söylüyorlardı ya. Gerekçe ne denmiş?”
“Dönemin hassasiyetleri, yazının hedef aldığı kesim falan filan işte.”
“Ne güzel.”
“...”
“İyi, hadi görüşürüz.”
“İyisin, değil mi?”
“İyidir, iyi. Görüşürüz. Hadi.”
“Görüşürüz.”

İyi olmadı. Yeni bir yer düşünmek lazım yazıyı değerlendirecek. Yapacak da bir sürü iş var. Nereden başlamalı şimdi? En iyisi bas git adaya. Öyle uzak. Ne işin var ki buralarda? Deniz kenarlarında bir köy de olur aslında. Nah, olur. Köylük yerler de bile arsalar ne kadar oldu haberin var mı senin? Gözü açıldı millettin, atmaca gibi, emlak borsası kovalıyor herkes. Aman! Ne diyor Nietzsche, “Ev tamamlandığında, iskele sökülmeli.” Hoş senin kurduğun evin tamamlandığı da, tamamlanacağı da yok ya.

***

Neden sonra doktora gittin. “Biraz acayip gibi ama, böyle işte.” diye açıp gösterdin baldırına kadar yok olmuş sol bacağını. Tasdikler gibi, “Evet, acayip biraz.” dedi doktor. Muayene etti. Kan tahlili istedi. “Tamam.” dedin. “Ağrı falan yok öyle mi?” “Yok, turp gibiyim, maşallah.” “İyi, iyi. Bir de röntgen çekelim, bakarız.” dedi. “Tamam.” dedin, haftaya sonuçlarla beraber gelmen üzerine anlaştınız. Baston değneklerine yaslana yaslana uzaklaştın.

Zaten doktor falan derken o kadar vakit kaybettin. Bir de yok tahlildi, röntgendi. Hayat o kadar uzun mu be doktorcuğum. Hiç gelemezsin sen, kimse kusura bakmasın. Hem daha Rudolf Arnheim’ın Geri Çekilme Olarak Soyutlaması’nı çalışacaksın. Onun Gestaltçı kavrayışıyla Hartman ontolojisi arasında bir bağ bulup çıkarmak falan. Yok, olmadı. Olmaz.

Evde oturmuş ücretsiz izin istediğin işyerinden gelecek telefonu bekliyorsun. Canına minnet! İşlerin azıcık gevşemesinden istifade, ne zamandır listende olan bir yığın işi düzenliyorsun. İçeride bangır bangır pop müzik eşliğinde televizyonda birileri, hepsi de bir örnekmişçesine acayiplikler taşıyan bir takım hikâyeler anlatıyorlar. En tiz perdeden çığlık atar gibi kahkahalar duyuyorsun. Aklını toplayıp Jonathan Crary’nin Gözlemcinin Teknikleri’ne konsantre olmaya çalış. Telefon zırlayıverdi. Sesinde, sanki hiç de telefon beklemiyormuş, tamamen aklından çıkmış gibi bir hava.

“Alo... Aa! Durmuş Bey. İyi günler.” Kendisine Durmuş denmesine, bir de böyle gevreterek konuşulmasına pek bir sinir olur. “Nasılsınız?”
“Sağolun. Şey... Ben sizin sunumunuzun olamayacağını bildirmek için aradım.”
“Hayırdır? İptal mi edildi program?”
“Yok, öyle değil. Sadece değişiklik yaptık. Son anda yurtdışından iki kişi eklendi de listeye. Malum salon küçük, zaman da kısıtlı...”
“İyi de siz davet etmiştiniz beni oturuma.”
“Öyle ama... Son anda bir değişiklik işte. Başka sefere artık.”
“İyi de ben bildirimi falan da hazırlamıştım.”
“Kusura bakmayın.”
“Peki.”
“Görüşmek üzere. İyi çalışmalar.”
“Size de.”

Gözlerini açtığında saat gece yarısını çoktan geçmiş. Kanepede, her tarafın uyuşmuş. Miden kazınıyor, mutfağa gidip bir şeyler atıştırmalı. Yeltendin. Olmadı. Bir daha yeltendin. Kanepenin örtüsünü kaldırıp baktın. Sağ bacak da ötekine katılmış, seni bırakıp beraber Güney’e tatile inmişler anlaşılan. Azıcık kurabiye vardı mutfakta. Telefon edip Özge’yi mi çağırsan? Yok artık, ne o öyle yatalak adam gibi! Örtüyü iyice açıp, atla yere. Ellerinle sürüne sürüne mutfağa yönel. Hah, toz almaktan kaça kaça böyle olursun sonunda. Yerler, leş. Elin, yüzün battı işte. Temizlikçi falan çağırmalı en yakın zamanda. Sandalyeye tırmanıp masanın üzerindeki kurabiyelerden bir iki tane at ağzına. Oh be, güzel olmuş hakikatten. Geri dönüp televizyonu aç.

***

Ahizeyi kaldırıp rasgele bir numara çevirdin. Bir-iki çaldı telefon. Sonra kapadın. İşler bekler. Çalışma odasına geçtin. Kitaplık karşında dağ gibi yükseldi mübarek. İnsan eve alacağı eşyayı dikkatli seçmeli. Berkeley’le Dilthey da ta tepelerde duruyor. Batı metafiziğini ne diye el altında tutmazsın ki be adam. Varoluşçuları at yukarılara. El mahkum tırmanacaksın şimdi. Yaradana sığınıp salla kolunu üçüncü rafa. Yüklen, asıl gövdeyi. Bir! Dirseğini rafa iyice yerleştirip kıçı hafifçe sallayarak atla diğer rafa. İki! Göz hizanda Oidipus duruyor. Alnında boncuk boncuk ter. Ha gayret. Şu Yunanlıları aşınca kara görünecek. Hoppa!

Gözlerini açtın. Yığılıp kalmışsın kitaplığın önüne. Bir yığın kitap üzerine devrilmiş. Can havliyle Tractatus’a sarılmışsın düşerken, elinde kalmış.

Birkaç başarısız denemenin daha sonunda bilgisayarın başına sürünüp, klavyenin karşısında oturmayı yeğ tuttun. Canın sıkılıyordu ya, yapacak da çok iş var. Attığın mail’lerden birkaçına hâlâ cevap gelmemiş. Açıp bir kalaylayayım şunları diye geçirdin içinden. Derken, şimdi telefona kadar kim gidecek deyip vazgeçtin. Başladın internetten gazete okumaya.

Yeni duruma uyum sağlamış sayılırsın. Telefonu da telesekretere bağlamışsın. Rahatsız eden yok. İyi.

***

Yazılarını bilgisayarda yazmadan önce, kağıda geçirmeyi, onu da çalakalem yapmayı seversin. Yine öyle hızlı hızlı yazıyorsun. İkinci paragrafa geçtiğinde sana da biraz silik yazıyormuşsun gibi gelmedi mi? Baş taraflar iyi okunmuyor sanki. Biraz daha bastırarak yazmaya karar vermiştin ki, ilk satırın tamamen silinmiş olduğunu gördün. Daha dikkatli bakınca harflerin birer birer kaybolduğunu fark ettin. Kalemine baktın. Sağlam görünüyor. Herhalde bayatlamış bunun mürekkebi diye düşündün. Kalemliğinden bir başka kalem çekip silinen yerlerin üzerinden hızlı hızlı geçtin. Tam yeni satıra geçerken aynı şeyin bu kez daha hızlı yinelenmekte olduğunu gördün. Yazdıkların yavaş yavaş siliniyordu. Sinirlendin. Belki daha hızlı yazarsan.

Masanın başından yuvarlana yuvarlana salona geçtin. Böylesi daha hızlı. Bach koydun müzik setine. Mutfaktan öte beri topladın, yatak odasından bir iki kazak, örtü falan, dönerken de vitrinin dolabından şarap şişesini çektin aldın. Salonun ortasına kendince bir cephanelik hazırladın.

Sabah ağzında şarabın kekremsi tadıyla uyandın. Baş ağrısı yapar bu meret hep sende. Kanepenin kıyısında, etraftaki yemek artıklarını iteleyip doğruldun. Başını ovmak için ellerini kafana götürdün...

***

Hiçbir yere kımıldayamıyorsun. Kolsuz bacaksız, git gide silinen bir gövdeyle evin orta yerine mıhlanıp kaldın. İşyerimi arayıp bir hastalığa yakalandığımı, karantina gerektirdiği için bir süre müşahede altında olacağımı mı söylesem, diye düşündün. Sonra bunun olanaksızlığını kavrayıp vazgeçtin. Bilgisayar içerideki odada açık kalmış. Ev savaş meydanı gibi alt alta, üst üste. Henüz sürünebiliyorken topladığın malzemeler de er geç tükenecek. Umursamadın. Bir-iki Nietzsche alsaydım keşke, diye içinden geçirmedin değil. Burnunla falan dürtükleyip bal gibi okuyabilirdin.

Aslında bu kadar kızacak bir şey de yok ya. Dünyanın bütün editörleri birleşin! Kırkayaklar keçi kadar olaydı, ne paça çorbası içerdik, değil mi? İleri geri konuşmanın sonuçları bunlar! Aman canım, peşine adam takıp topuğuna sıktıracak değiller ya. Hem topuğun olmadığına göre, öyle bir sorunun da yok demektir. Keyiflendin. Bir de güzel kahve olaydı; şöyle, sade.

(Kitap-lık, Temmuz-Ağustos 2008: 35-38)