Sait Faik Abasıyanık - Söylendim Durdum

Sait Faik'in öfkeyle dolu olduğu ender öykülerden biri "Söylendim Durdum". Hatta bu öyküyü daha sonra herhangi bir dergide yayımlamamış, kitaplara ise yazarın ölümünden sonra alınmıştır. Onun adalarıyla, deniz kenarlarıyla, tuhaf ama güzel insanlarıyla dolu İstanbul'u gitmiş yerine insanı zehirlercesine basık, yaşanmaz İstanbul ortamı içinde buluyoruz kendimizi birden bire.

Bu ruh hali içinde, İstanbul'a ve insanlarına öfkeyle doluyken dahi, "köpek" sözcüğünü kullanırkenki dikkati, duyarlılığı bu paragraftaki koku tasvirini unutturacak kadar takdir toplayıcı.

Nasıl olur da, bu güzel insanlar bir anda "laubali, iki yüzlü" hale gelmiş, yazarı bu kadar öfkelendiren ne gerçekten çok merak ettim. Yazarın genel eğilimi, öyküde zaman zaman öfkesinin ettirdiği bazı öykü dışındaki göndermelerden anladığım kadarıyla (tabi bu bir aşırı yorum denemesi) bir köşe yazarı o dönemlerde Sait Faik'i ucu dine bağlanan bir konuyla ilgili eleştirmiş olsa gerek. Ya da karakterleriyle ilgili bu tip bir saptamada bulunuldu. Tabi, bu tahmini çok da dillendirerek öykünün içinde tutmak istemiyorum, belki de kişisel bir sorunla doluydu yazarın kafası. Tek bildiğim "İşsizlik"teki tatlı haytalık, içinde bulunulan ruh halindeki memnuniyet bir anda "Bu şehre Koleralar gelecek"e kadar değişmiştir.

Yazarın, uzun zamandır yaşadığı ekonomik sorunlar, barışık halde düşe kalka giderken bir anda Sartre'nin kitabını almayı engelleyecek kadar onu etkilemiş karamsar bulutlar öyküye hakim olmuştur.

Öyküyü, herhangi bir okur, yazarın ilk öyküsü olarak okuduğunda çok fazla dikkat çekmeyecek, hatta yazarın bu kadar sevilmesini anlamayacaktır ama son zamanlarda okumamız, onun iyimserlik dolu dünyasından bizi bir anda çıkartmaya yetti sanırım. Kitapta öykünün yazıldığı tarih bile yer almıyorken, öykünün ya da yazarın kafasındakilerle ilgili daha fazla birşey söylemek tahminden öteye geçmiyor benim için , keşke anlayabilseydik bu öfkenin nedenlerini.

"Söylendim Durdum"
Mahalle Kahvesi
Sait Faik Abasıyanık
YKY, İstanbul, 2004, s. 95-97