Sabahat

Çalar saatleri hiç sevmez Sabahat. Evin bir odasına kapatır anadan babadan kalma eski saatleri. Akşamüstleri pencerenin kenarına oturup sokağı seyreder, ana caddeden mahalleye doğru kıvrılan o bozuk yola bakar gün batarken. Düdüklüde yemeği pişer, o dışarı bakar. Akşama yemeğe misafiri olmaz, mesaiden çıkıp eve geleni olmaz. Tek kişilik sofralara oturup kalkar Sabahat, yemeğiyse dört kişilik yapar, tariflere göre. Tencereyi soğuyana kadar cam kenarına koyar, menteşenin üzerine.

Sabahları uyanmak için saatini kurmaz dedik ama komşusunu kurar o önceki geceden. Pencereden Keriman’ı sesler, kahveye değil, çaya çağırır. Keriman, yirmi beşlik taze. Üst katta neyi bekler? Anası, suskun bir yatalak, Keriman’ı bekler. Keriman, her sabah bakkala giderken çalar kapısını Sabahat’ın, alınacak var mı, onu sorar. Sabahat, ihtiyacının görülmesinden hoşnut, miskinliğini pışpışlar uyanır uyanmaz, ayaklarını uzatmaz ama koltuğa, gider sandalyeye oturur.
Keriman, çekinir bakkala girerken. Bakkal baygın bakar, eli ayağına dolanandır, para üstü verirken eli eline dolanandır. Bir başkası daha olsun ister Keriman bakkal ellerinde. O vakit sabah ferahlaşır bir kat daha. Bakkal, yüzün göründüğü yerdir aynı zamanda, renkli fistanla girilir içeri. İki adım ileri, iki adım geridir.

Sabah çayını da dört kişilik demler Sabahat, Keriman’ı buyur eder, o ise bazan girer yarım saatlığına. Bastonla tepeden vurmaz tabana Keriman’ın anası, sessiz bekler.

Nakışa meraklı değil Sabahat ama gençliğinde var yapmışlığı birçok örnek. Şimdi eskileri söker, yeniden yapar. Keriman merakla bakar, “Ay abla” der, “sen yok musun?”

Saatin tiktaklarını sever Sabahat, hafifçe sallanır akşam yemeğinden sonra ona uyarak. Televizyon değil ama, radyo dinler iş görürken. Not alır yemek tariflerini, cilde iyi gelecek bitkileri. Sebzlerini sirkede bekletendir, yaprakları kaynatıp ara ara içen. Zinhar, sokar kafasını içeri, biri sokak tarafından evin içine bakacak olsa. Örter hemen perdesini, bir nevi hamiyet ile belki.

Tiktak, “Keriman, kız bi bana bak!” Çiğdem çitlerler beraber en çok. Ağzına kaçan çekirdek çöplerini ayıklar Keriman, fark etmez Sabahat’ın hiç oralı olmadığını. Miras kalmadı hiç Sabahat’a büyüklerinden. Varsa yoksa eski eşya. Evinde onları kullanır, ahşap işlemeli koltuklar –tahta kurtları kemirir gece gündüz, geceleri duyulur kırt kırt gürültüleri-, cam vitrin, koca ayakkabılık, yığın desenli halılar –birinin yanmış kenarı ütüden, diğerinin bir ucunda koca bir leke-, bir küçük kitaplık, dev bir duvar saati –guguklu, sarkacı var bir sağa bir sola giden-, yenilerine göre bakılınca dev gibi tabii.

Dün sabah yine kapıyı çalmaya indi Keriman, aralıkmış gibi geldi kapı önce. Tedirgin geldi, yaklaştı, kapalıymış. Zile bastı bir, açan yok. Boş verip aşağı inecekti, geri geri geldi ayakları, kapıyı vurdu bu sefer, ses yok. Arka arkaya vurmaya başladı kapıyı, nefes alış verişi duyuluyordu koridorda. “Ne yapmalı ki şimdi” diye düşündü. Tam o sırada açtı kapıyı Sabahat, “patladın mı kız” dedi, yüzündeki telaşı görünce “hele gel bi otur çayını iç önce” dedi, “yüzün sararmış”, “amma evhamlı kızsın”, “gel, ekmek almaya iki dakka sonra gidersin”.

Sabahat’la Keriman, oturup sabah çaylarını içerken sokağı seyrettiler.