Pervane: Bir Totolojik Döngünün Hikâyesi

Ne kadar parlaksın! Gözlerimi delip geçiyor saçtığın ışıklar ve kanatlarımı da sıcaklığından yok olmamak için çırpıyorum sanırım : Eriyip gitmemek , hazzından bir parça daha haz koparabilmek için...Sana yaklaştıkça daha gayretli oluyorum bu yüzden, kanatlarımın çıkardığı vızıltı tizleşiyor ve o tizleştikçe ben tazeleniyorum. Senin zevkle yanışına davetsizce belki de asalakça eşlik eden bu yüksek sese içerlemiyorsun da.Ne kadar da yücesin, ne kadar büyüksün sen ey ulu kor! Sığıntılığım gücünden hiç bir şey eksiltmiyor, benim gibi bir otlakçı zerrece etki edemez sana! İşte ben de vızıldıyorum , kafam dumanlanıyor seni her düşündüğümde, körkütüklük aşikarlaşıyor aydınlığına her adımımda, vızıldamam sarhoşluğuma ekleniyor sana yaklaştıkça, ateşin esintiye ve esrikliğe dönüşüyor ben mesafe aldıkça. Her kanat çırpışım aynı zamanda yanmamak için çırpınışım, kendi kendimi paralamamdır benim. Korun körkütük sarhoş eder senin, kör eder, körkütük görmek son isteğimdir seni ve böylece sonumdur da. Kim bilir…

Seni görüyorum rüyalarımda hep, yanıyorsun...Ateşin sadece kendinin öznesi, kendi kendinle oynaşıyorsun rüyalarımda bile ve ben gizlenerek bir köşede seni izliyorum.Kendine uyguladığın şiddete hayran kalıyorum tekrar tekrar, kudretine aşkla, arzuyla ortak oluyorum hiddetine. Bakışlarım senin yüksekten bakışlarını yakalamaya çalışıyor, asla kement atamıyorum lakin tekine bile. Hatırlıyorum! Bakışlarının kaynağına gitmeyi denemiştim birkaç kez, çıldırmışçasına kanat çırpıyordum, yaklaşmıştım! Kudretinin korkusu sardı o zaman beni, tüm varlığımı ele geçirmişti korku, vızıltım titrememe eşlik etmeye başladı, senin yüceliğinden koparak. Ben de kendimden nefret ederek kaçtım senden, nefret ettim kendimden, sana ihanetimden nefret ettim. Vızıltımın müziğini korkaklığıma zincirlememden iğrendim o an. Sadece korkuya eşlik ediyor olması dayanılmaz kılmıştı vızıltımı. Hızla ters yöne uçup,yeterince uzaklaştıktan sonra kanatlarımı hareket ettirmeyi bırakıverdim.Yere hızla çakılacakken uyanmışım. Ah, becerememiştim işte!

Şimdi de kendimi rüyadaymış gibi hissediyorum, senin ateşinin etkisi olmalı.Hiç bu denli yaklaşamamıştım sana, çakıldığım rüya da bile neredeyse iki kat mesafe vardı aramızda.Şimdi yaklaştıkça daha önce fark etmemiş olduğum ayrıntılar beliriyor sende, her ayrıntı bir parça daha özlem ve saplantıya dönüşüyor bende. Farkında bile değilsin hiçbir şeyin, bu her halinden belli oluyor; işte senin kudretin de bu. Beni görebilseydin ne rituelin bu denli zevk verici olurdu kendine, ne de böyle vızıldayan bir böcek pervane olurdu sana. Huşu içinde izlemeye çalışıyorum seni, kanatlarımı duymazdan gelmeye çalışarak. Gücün oluşan her damarda daha da hissedilir hale geliyor benim için, ateşinin erittiği kendi vücudun damla damla akarken bacağının üzerinden ben oluşan damarları seyre dalıyorum büyülenmişçesine. Diri, genleşmiş damarlar! Tamamen eriyip gitmeyeceğin hissini güçlendiriyorlar bende, sen bitimsizsin. Gücün taşıyor bu damarlardan, eriyorsun her doyum ile.Boğum boğum oluyor erilliğin kudret damarlarında. Eriyorsun ancak bitmiyorsun, tatminin tatminime dönüşüyor tekrar tekrar. “Sen kendine yetiyorsun, bana da” diyebilmek isterdim lakin kabul etmek gerekir ki bana fazlasın. Bu bir tahmin değil, tatminin hakikatinde kulağıma çalınan, kalbime kazınan....

***

Pervane kendini büsbütün kaybetti tüm bunlardan sonra ve zikzaklar çizerek uçmaya başladı ateşin etrafında. Her şeyden habersiz mum, masanın üzerinde yanmaya devam ediyordu tüm gösterişliliğiyle. Gecenin karanlığında ondan azametlisi yoktu.
Elinde kamışı bir şeyler yazmaya çalışan adam da neredeyse ben izlemeye başladığımdan beri çabasından vazgeçmiş , biraz geri çekilerek uygun mesafeyi bulmaya çalışıyordu, mumu seyretmek için. Eriyen mum efsunluydu. Elinde kamışı, ışığın etkisinden de olsa gerek gözlerini hafif kısarak bakmaya başladı alevli nesneye adam. Beliren damarlarda akma isteğiyle dolmuştu.Ne kadar süre geçti bilmiyorum, bu üçlü garip bir ilişkinin elemanlarına dönüştüler yavaş yavaş.Herkes kendi tek yönlü biletiyle fantastik bir yolculuğa çıkmıştı.Ancak adam ve pervane başından beri bu tek kişilik ve tek yönlü bilete çift yönlü ve kişilik bir şevk ile yaklaşıyorlardı.Başından beri yanlarına alacakları bir dost ile aynı koltuğu paylaşmak arzusu duyuyorlardı. Koltuklarını arkadaşa “hediye” edecek olan bu ikili, arkadaşın kucağına oturma fantezisiyle şuh bakışlar atıyorlardı ona ve damarlarına.Mumun yaydığı ışıltıyı yakalamak için türlü göz süzmeler vuku buluyordu gecenin karanlığında. Korun yarattığın kör bir orjiydi bu. Birbirinden habersiz ancak tuhaf bir ilişki içerisinde tanımlanan hastalıklı ve iktidarsız arzu patlamaları tüm odayı sarıp sarmalıyor, her şeyden habersiz mum kendi kendini tatmin ederken, ikili birbirlerinden habersiz platonik bir meyil ile zevke dahil olmaya can atıyorlardı.
Bu arada saatler geçmiş olmalı ki, hava aydınlanmaya yüz tutmuştu. Üzerinde gezinip durduğum o böcek ortadan kaybolmamış olmasaydı güneşin doğmak üzere olduğunu farkedemezdim. Sonra derinden bir ses duyuldu önce, boğaz temizleme...Sessizliği dağıtan bu belirti, bir şeyler olacağına dair işaretti ; boğaz temizleme sesinin yerini şimdi bir ezgi ve güfte almıştı:

Allahu Ekber, Allahu Ekber
Uzunca bir sessizlik, bir hışırtı daha..
Allahu Ekber, Allahu Ekber
Eşhedü ella ilahe illallah
Eşhedü enne Muhammeder resulullah
Hayya ale-salah
Hayya alel-felah
As-salatu hayrun mine'n nevm

Burada içerideki adamın ses kulak kesilmiş gülümsediğini gördüm, devamını dinleyememiştim. “As-salatu hayrun mine'n nevm” bunda onu gülümseten neydi ? Adam odadan çıktı, kayboldu. Bu arada ben de sesin geldiği yere doğru bakmayı akıl edebilmiştim. Ezgi bitmişti ve sesin başlangıcında olduğuna benzer bir hışırtıyı yakalamamla sesin geldiği göne bakmam BİR olmuştu.Bu bakışımla BİRlikte de kendimi uçarken yakalamam da BİR oldu, BİR düzine gök kuşağı rengiyle ışıl ışıl parlayan muma doğru...