Nezihe Meriç - Tan'ın Öyküsü

Bizim memleketin kaba saba bir adamıydı sonunda. Komşu amcamız, bekçi babamız, hacı dedemiz olabilirdi.

Öylesine havasına girmiştim oyunun, oğlumu oyalayayım, polis korkusunu gülünçlü bir serüvene çevireyim diye.

Tatilden, yazdan, ışıktan, kalabalıktan, turistik sözcüğünü anımsatan her şeyden: Boncuklar, deniz kabukları, deri eşya, sandaletler, boyna asılan süsler, ter, deniz, yosun kokan beyaz gömlekler, şile bezi uzun entariler... (s. 137)

Bu kış geçince, gelecek kışın sonunda beş bitiyor. "Ne kaldı ortaokula yani diyordu?", ince omuzlarını kaldırarak. Ya da taşı denize fırlatmadan önce, kolunun altından yan yan bakıp gülerek. Ortaokullu olunca, okulda yemeyecek artık öğleleri.Arkadaşlarıyla beraber köşedeki tostçuda! Ya da yeni açılan çarşının dönercisinde. "Bir döner bir kola", diyecek. "Yau, kola dedik, pepsi veriyorsun sen de!" diye efelenecek. (s. 138)

Masa bir anda karmakarışık oldu. Hepimiz birden sustuk. Sonra hepimiz birden konuşmaya başladık. Sonra gene hep beraber, Özdemir'e yaklaşan polise baktık. Izgara balıkları getiren garson, masanın üç adım gerisinde kaldı. Üst üste bindirilmiş yüzler masalardan, rakılardan bardaklardan bize bakmaya başladılar. Deniz kenarının bu güzel içkievi, bir an içinde tümüyle birden ekşidi. (s. 140)

Evet, ertesi gün, ben kapıdan girdim, hemen arkamdan girdiler. Dört kişiydiler. İkisi hiç yüzüme bakmadı. Dosdoğru girdiler içeri. Ne biçim bir insan olduğunu yüzünden, sesinden anlamadığım üçüncüsü "Evi arayacağız" elindeki şişkin dosyada evrak karıştırarak. Dördüncü kabaydı. İriyarı bir bekçiye benziyordu. Babacan. Ama değildi. Paramızı biriktire biriktire ne güçlüklerle aldığımız kitaplarımızı, eşyalarımızı, çalışma masalarımızı, plaklarımızı altüst ediyorlardı. Bir ara kaba olan polis, "Ne iş yaparmış bu?" dedi ortaya. Sonra bana dönüp yineledi "Kocan ne iş yapar?" Dikliğini, hırsını saklamaya çalışan bir sesle, "Şiir yazar" dedim. "Ne?" "Şiir yazar." "Manici yaniya he?" Yanıtlamayınca üsteledi. "Âşık maşık gibi mi? Saz ney de çalar mı?" Öyle kesin bir susuşla sustum ki, sürdüremedi... (s. 141)

Gittikleri zaman, pencereleri açıp evi havalandırdım. Hiç sesimi çıkarmadan, söylenmeden, önce bir sigara yakıp ağır ağır içtim. Sonra, dayak yemiş bir çocuğu öpüp severek gönlünü alıyormuşum gibi, evimi toplamaya başladım. (s. 141)

Tan'ın Öyküsü, 1971 yılında Özdemir İnce'nin gözaltına alınmasının ardından, eşi Ülker İnce'nin oğulları Tanbey'e, eve polislerin gelip sorular soracaklarını söylemesi üzerine, Tanbey'in söylediği "Anne polislere söyle, bana dördüncü sınıftan soru sormasınlar." cümlesinden yola çıkılarak yazılmış bir öykü.

Beni her ay birkaç kez hedef gösteriyorlar ve her defasında onlarca ölüm tehdidi alıyorum. Beni öldürtüp ne yapacaklar, nasıl olsa ölmeyecek miyim? (Kaynak)