Lord Dunsany - Azrail ve Odyseus

Azrail ve Odyseus
Lord Dunsany

Olimpos Dağında Aşk, Azrail’e gülüp duruyordu, çünkü kendini tutamıyordu, çünkü Azrail çok çirkindi, çünkü kayda değer hiçbir şey yapmamıştı, ama Aşk yapmıştı.

Ve Azrail kendisine gülünmesinden nefret ederdi, sürekli bir köşeye çekilir, sadece kusurlarını ve bu dayanılmaz muameleyi nasıl sona erdirebileceğini düşünürdü.

Ama bir gün Azrail rüzgârın eşliğinde Olimpos’ta belirdi. Bu giriş herkesin dikkatini çekmişti. “ Sen şimdiye kadar ne yaptın?” diye sordu Aşk. Azrail büyük bir ciddiyetle: ”Odysseus’u korkutmaya gidiyorum.” dedi, çenesini yere doğru çevirdi ve gri gezgin pelerinini arkasına çekerek yine rüzgârın eşliğinde kapıdan çıktı.

Ve hemen İthaki’ye, Atena’nın bildiği o salona geldi, kapıyı açtı ve orada ünlü Odysseus’u gördü. Beyaz çoraplarını şöminenin yakın bir yerine asmış, ellerini ısıtmaya çalışıyordu.

Ve açık kapıdan içeri giren rüzgâr sertçe Odysseus’un üzerine doğru esti.

Ve Azrail arkasına sokuldu, birden bağırdı.

Ve Odysseus oralı olmadı, solgun ellerini ısıtmaya devam etti.

Sonra Azrail daha da yaklaşıp anlamsız sözler söylemeye başladı. Ve bir süre sonra Odysseus ona döndü ve konuşmaya başladı. “Hım, Eski Köle” dedi ve devam etti: “Seni Truva çevresinde çalışmaya gönderdiğimden bu yana efendilerin sana iyi davranıyorlar mı?”

Ve Azrail kısa bir süre sessiz kaldı. Aklından Aşk’ın ona nasıl güldüğünü geçiriyordu.

Sonra Odysseus: “Hadi, buraya gel, bana bir omuz ver” dedi. Ve omzunu o zayıf eklemli omza dayadı. Beraber omuz omuza açık kapıdan dışarı çıktılar.

Çeviren: Gökhan Doğru
"Death and Odyseus", Fifty-One Tales