Kuşdili Suskunluklar

Kuş Dili Suskunluklar
1

Çantamın altını üstüne getirmiştim. Yoktu. Bozuk paralar, buruşuk fişler, boş sigara kartonları, saç tokaları, reklam broşürleri, sinema biletleri… Kaybettiğim küpemi bile bulmuştum. Fakat ne bir kitap vardı, ne bir dergi. Toplantı saatine kadar bir yerde oturup, bir şeyler okuyarak vakit geçirecektim sözde. Daha önce hiç görmediğim, görmeyi de istemediğim bu cehennemin dibi şehirde, üç saat boyunca ne yapabilirdim ki? Saat sabahın yedisiydi. Açık bir kitapçı dükkanı bulmak umuduyla, bilmediğim sokaklarda dolaşmaya başladım. Bir yandan da zar zor bulduğum toplantı binasının yerini kaybetmekten endişe ediyor, fazla uzaklaşmaya cesaret edemiyordum. Rastladığım birkaç gazete bayiinde, günlük gazeteler ve magazin dergilerinden başka yayın yoktu. Büyük bir marketle bir lokanta arasında sıkışmış o küçük kitapçı dükkanını gördüğümde, açık olabileceğine ihtimal vermemiştim.

Kapısı kapalı, içerisi yarı aydınlıktı. Gelişi güzel düzenlenmiş, daracık bir vitrini vardı. Kitapların seslerinin, kokularının duyulabildiği, kıpırtılarının hissedilebildiği o küçük, sıcak dükkanlardandı. Bir türlü ısınamadığım, bir yığın dvd, hediyelik eşya, kırtasiye malzemeleri arasında, titizlikle sınıflandırılmış kitapların yalnızca dekor gibi göründüğü, çok satan ucuz kitapların baş köşelere yerleştirildiği, o büyük ve ruhsuz mağazalardan sonra, uzun zamandır görmediğim eski bir dosta rastlamış gibi sevindim. Gerekirse açılana kadar beklemeyi göze alarak, vitrindeki kitapları incelemeye koyuldum. Üst sıra; Dostoyevski’nin hemen yanında Kazuo Ishiguro, onun yanıbaşında şifalı bitkiler kitabı. Chuck Palahniuk ile Mehmet Akif Ersoy, sanmıyorum ki başka herhangi bir yerde yan yana görülsün. Bir alttaki sırada ise boydan boya aynı kitap diziliydi, bir öykü kitabı. Yazarın adını okuduğumda, gözlerime inanamadım. Yirmi yıl önceye döndüm bir anda.

“Bir Oksijen ve iki hidrojen atomundan oluşan, sıvı durumunda bulunan, kokusuz, renksiz ve tatsız madde?”
“ Su”
“Bir canlının özelleşmiş üreme hücrelerini meydana getirmeden tıpatıp atasına benzer canlıların oluşmasını sağlayan üreme şekli?”
“Eşeysiz üreme”.
“Saçlarımın rengini beğenmiyorum. Keşke kızıl olsalardı. Ne dersin?”
“Böyle güzel. Sarı yani.“
“Dava’nın yazarı?”
“Franz Kafka.”
“İstanbul surları üzerine ilk Türk sancağını dikerken şehit olan kahraman?”
“Ulubatlı Hasan.”
“ Başını vermeyen şehit kim peki? Ulubatlı Hasan’ın amcaoğlu mu?”
“Hayır, hikaye kahramanı. Yazarı da Ömer Seyfettin.”
“Üçgenin iç açıları toplamı?”
“Yüz seksen.”
“Yarın akşam doğum günüm. Gelmek ister misin?”
“Bilmem...”
“Türkiye’nin yüzölçümü.?
“Sekiz yüz on dört bin beş yüz yetmiş sekiz kilo metre kare.”
“Limonata ve pasta var. Bir de babamın videocudan kiraladığı bir macera filmi. Gel işte.”
“İzin alabilirsem gelirim”.
“Karadeniz bölgesi bitki örtüsü.?”
“ Orman.”
“Önemli tarım ürünlerini de say bakalım çok bilmiş.”
“Fındık, çay, tütün, mısır…bir de şekerpancarı.”
“Aferin. Gelecek misin doğum günüme?”
“ Evet.”
“Beni seviyor musun peki?”
...

Susar, konuşamazdı. Suratı kıpkırmızı kesilir, bir süre nefes alamaz, konuyu hemen değiştirirdi. Sınıfın en utangaç öğrencisiydi. Biraz İngilizce, çokça Türkçe ve meramını anlatacak kadar da kuş dili bilirdi. İzlediği ayıp filmlerin etkisiyle Almancasını da epey ilerletmişti. Benle Almanca konuşmaz, utanırdı. Gençliğinde “Vatandaş Türkçe Konuş” flamalarıyla yürüyen dedesinin etkisinde kalmıştı. Herkesten ve her şeyden etkilenirdi. Benden sadece etkilenmez, severdi de…

Vitrindeki kitabın üzerinde ismini gördüğümde; gözlerime inanamamıştım. Yıllar sonra ben onu değil, o beni şaşırtmıştı.

2

Sigara diye çaya uzanınca bardak öbür yana savruldu, tuttum. Kaynar çay elimi aşıp yere yayıldı. Ayağa kalktığımda onu gördüm. Seneler sonra, sabahın yedisinde karşımda duruyordu Saçları düzeltmesini istemeyeceğim kadar dağınık, omuzları bluzunu taşıyamayacak denli yorgun gözüküyordu. Sigaranın dumanından, tüpün mavi ateşinden, çaydanlığın raflara yaydığı sıcaklıktan, içeriyi dolduran güzel kokudan, yarısı yere dökülen çaydan haberi yoktu. Başını öne doğru çıkarıp kaşlarını kaldırmış vitrine bakıyordu. Kıpırdamıyordu, kıpırdamıyordum.
Parmaklarımın üstünde küçük bir yangın vardı, acıyordu. Usulca yerime oturdum. Beni görmesinden çekinir gibi tuhaf haller alıyordum. Şaşkındım aslında. Kalkmalı diyordum, gidip kapıyı açmalı; günaydın deyip boynuna sarılmalı. Hatta hiç konuşmadan sarılmalı, saçlarına dokunup koklamalı. Olmazdı, yapamazdım. Bir kapı kulpu uzaklığında durduğunu bilsem de ona el sürmemeliydim. Gerçekliğini yitirebileceğini aklımdan çıkarmamam gerekti. Vazgeçtim. Açmamalıydım kapıyı. Aynı yere bakmaktan usanıp uzaklaşmalıydı o da. Suratımı kapıya yaslayıp bakmalıydım ardından. Cama yanağımın izi çıkmalıydı. Onu hiç görmemiş gibi davranmalıydım, delirdin mi, diye sormalıydım kendime. Hepsini sen uydurdun, gelmedi o, görmedin onu, demeliydim. Dayanamadım. Boğazımdaki gıcığı temizledikten sonra kalktım, kapıyı açtım.

3

Kapalı olduğunu sandığım dükkanın kapısının içerden açılmasıyla, şaşkınlığım bir kat daha arttı.

“İçeri buyurmaz mısınız?”
“Şey.. Ben sandım ki… Her neyse… Teşekkür ederim. Vitrindeki şu öykü kitabı var ya, ona bakabilir miyim?”
“Tabi, buyrun. Çay içer misiniz?”
“Hayır, teşekkürler.”

Koridor gibiydi dükkan, dar ve uzun. İki yanında kitap rafları. Koridorun sonunda bir masa, masanın üzerinde bir lamba, açık bir kitap, yarısı içilmiş bir bardak çay, kül tablası ve dumanı tüten yarım bir sigara. Yerde bir küçük tüp, üstünde kaynayan çaydanlık. Bergamotlu, karanfilli, mis gibi çay kokusu. Neden hayır dedim ki…

“İşte, istediğiniz kitap.”

Şaşkınlığım sirayet etmişti sanki. Bir garip bakıyordu yüzüme. Tamam, sabahın bu saatinde şaşkın bir yabancının dükkanın önünde dikilmesi biraz garip olabilirdi. Ancak başka türlü bir bakıştı bu. Gördüğüne inanamıyor gibiydi daha çok. Anlam veremesem de fazla durmadım üzerinde. Bu sabah uçağa bindiğimden beri her şey biraz garipti zaten.

“Çay taze, istemediğinize emin misiniz?”
“İyi olur aslında, size zahmet olmazsa.”

Sigara ikramını da geri çevirmedim. Masanın ön tarafındaki sandalyeye oturup kitabı karıştırmaya başladım. Kitabın adı, Kuşdili Suskunluklar. Garip bakışlarını hala üzerimde hissediyordum. Yirmi öyküden oluşuyor. Birşey söyleyecek gibi boğazını temizliyor, kafamı kaldırdığımda vazgeçip önündeki açık kitaba bakıyordu. Yazar hakkındaki birkaç satırda, yıllar önce tesadüfen ortak bir arkadaştan öğrendiğimden daha fazla bilgi yok. Daha rahat okuyabileceğim bir yere gitmeliydim.

“Çay ve sigara için teşekkürler. Bu kitabı almak istiyorum.”
“Senin olsun. Kızıl saç yakışmış bu arada. Yine de sarının daha güzel olduğunu düşünüyorum hala.”

4

Sarı bir noktaya dönüşene kadar, bakıp kalmıştım arkasından. Gitmişti. Birdenbire kızıl saçlarıyla tekrar giriverdi hikayeye.

Bitirmem gereken bir hikaye var. Henüz kurgusunu dahi kuramadım. Mekanı bile tasvir edebilmiş değilim. Karakterler mi? Off! Evet, bir de bu mekanı ele geçirecek bedenler lazım. Hayır, zaman konusuna hiç girmeyelim istersen.

Kitapçı olabilir tabi. Neden olmasın. Seyahattedir. Yorgundur. Sabah bir iki satır okumayınca midesi bulanmakta, çay, simit, sigara ve bir iki satır yazı ile kendine gelmektedir. Bazen sabah okuyacaklarını yatmadan önce başucuna hazır eder, kim bilir? Seyahat, kahvaltı zevkinin içine etmiştir. Kadındır. Çantasının içi, aklı gibi karmakarışıktır. İşte buldum her şeyin başlangıcı bu olabilir pekala. Bir gün sevdiğini yarın sevmez. Gereksiz nezaket ve görgü kuralları vardır. Tedirgindir. Bunu da diyaloglarda kullansam nasıl olur?

Ne kadar zamanımız var? Yazmak istiyorum. Bir sayfa, bir paragraf, bir cümle, bir kelime, bir harf, bir nokta...Evet, evet bütün düşüncelerimi tek bir nokta ile anlatmak istiyorum.

Yazının içinde bir nokta gibi görünüp kaybolur. Hem kendini hem karakterli değiştirir. Mekanı da tabi ki. Evet Sarı bir nokta. Kapıda göründüğünde, içeri girdiğinde hep bir noktadır. Hem anlatan hem de anlatılandır. Eski bir sevgilidir. Çocukluğumda aşık olduğum alaycı bir güzellik.

Belki saçmalama hakkımı kullanırım. Okuyucuyu şaşırtmak gerek değil mi efendim? Senli, benli oluruz. Bilinmez hoşlanır belki okuyucu. Tamam işte devam ediyorum. Buyurun.

Tamam devam ediyorum hemen darılma. Kaburgamdan yaratıldığını da asla unutma. Önce Adem babamız vardı, yani ben. Sonra Havva anamız oldu, yani sen. Tanrısal bir dokunuş var üzerimde, inanmıyorsan aç bak bölümlere, baplara, ayetlere, surelere…Önce ben vardım yani. Sonra Sen oldun. Yani ben aslında senim. Yani sen yoksun. Yani sadece ben varım. Yani, yani, yani…

Belkide şiir olarak anlatmamı isterler. Söz, hiç bir şey değişmeyecek. Adını da “Yaratılış” koydum.

YARATILIŞ
Tamam devam ediyorum hemen darılma.
Kaburgamdan yaratıldığını da asla unutma.
Önce Adem babamız vardı,
Yani ben.
Ondan Havva anamız oldu,
Yani sen.
Tanrısal bir dokunuş var üzerimde,
İnanmıyorsan aç bak bölümlere,
Baplara, ayetlere, surelere…
Önce ben vardım yani.
Sonra sen oldun.
Yani ben aslında senim.
Yani sen yoksun.
Yani sadece ben varım.
Yani, yani, yani…

Nasıl olmuş? Beğenirler mi Çok mu egoist? Olsun efendim olsun. Zaten her şeyi faş ettik. Kurgunun dibine vurduk. Anladı zaten okuyucu. Hikaye nasıl bitecek diye merak içinde o kadar.

Yazıp bitirmeliyim artık. Hemen şimdi. Ben, sen, o, biz, siz, onların hikayesi olmalı. Bütün dillerde.. Bir kuşun dilinden örneğin. Her şey olmalı kitabın içinde. Ölümsüzlüğün formülü olmalı mesela. Hiç ölmemelisin. Seni tek bir noktadan tekrar yaratabilmeliyim. Saçlarının sarı rengi de buna dahil.

Bitirmem gereken bir hikaye var. Seninle başlamalı hikaye. Hadi başla Sarı, pardon Kızıl! İlk hikayeyi sen yaz. Seni zaten ben yaratmadım mı? Tekrar oku istersen şiiri. İki kere yazdım utanmadan. Anla artık. Artık biliyorum ne yazacağımı. Fakat ilk sen yazmalısın.

“Çagantagamıgın agaltıgınıgı ügüstügünege gegetigirmigiştigim. Yogoktugu. Bogozuguk pagaragalagar, buguruguşuguk figişleger,…”