Küçük Kız

05 Eyl 2010

oktay

Tik-tak, tik-tak, tik-tak, tik-takırtılartılarımı duyan var mı!? TİK-TAK-TİK-TAK-TİK-TAKILMIŞ ya merakının oltasına, telaşla bir şeyler arıyordu odasında küçük kız. Kocaman kocaman ışıldayan siyah gözlerinde yenilgi nedir bilmez savaşçıların mağrur bakışlarını yakalamak mümkündü. Güneş hala tüm parlaklığıyla odayı sararken, o da didik didik ediyordu her santimi odadaki, yem bulabilmek için kendini paralayan minik kuşlara benzettim onu bir an.Kesik kesik hareket ediyor, kafasını sağa sola bir makinenin kayıtsızlığıyla çevirip duraklıyor, sonra bir başka ani hareketle belirlediği yeni yere yöneliyordu. Başının arkasından ikiye ayırıp ördüğü kömür karası saçlarıyla, yüzündeki sabırsız fakat umutlu ifadeyi fark etmesem, bir çırpıda uçup gidebileceği düşüncesini kafamdan atamazdım herhalde.

Acaba ne kadar zamandır böyle didiniyordur merak ediyorum. Bir büyüğü gelse de yardım etse şuna, belki de aradığı şey burada değil? Kömürün elmasa dönüşmesi için başında nöbet tutmaktan kime ne fayda gelir ki... Pes edeceğe de benzemiyor ufaklık, öyle görünüyor ki kim gelirse gelsin bu uğraştan alıkoyamaz küçüğü . Kafasına koymuş bir kere.... Bu yaşta bu kadar özgüven nereden geliyor acaba? Kim bilir belki bu büyüklükte bir özgüven, ancak bu kadar küçükken yüreğimizde yaşayabiliyordur. Galiba; biz büyüdükçe yüreğimiz küçülüyor yada başka başka şeylerle doluyor içi , bir çok şeye yer kalmıyor artık onda.

Bu arada, bizim ufaklık biraz halsiz düşmüş olacak ki, halının üzerine bırakıverdi kendini.Gözlerindeki mağrurluğa biraz da yorgunluk eklemiş ama hala soyluluğundan bir şey kaybetmemiş bakışları.Bir yandan dinlenip bir yandan da sağ tarafındaki devasa kitaplığı süzerken , aklına hemen çaprazındaki yatakta uyuyakalmış dedesi gelmiş olacak ki küçük kızın, gözlerini bu sefer de yaşlı adama dikti. Dedesine duyduğu hayranlığın büyüklüğünü tahmin etmek o kadar da zor değildi . Sık sık hayale dalardı kız, biri sorsa ne düşünüyorsun diye “hiç” diye cevap verir, dedesi hediye ettiğinde takıp birdaha çıkarmadığı kol saatine bakıp gülümserdi.Uyku tutmadığında koyun saymak yerine odanın neredeyse dört duvarını işkal eden kitaplıktaki kitapları dedesinin teker teker okuduğunu hayal ederdi. Onun sayfaları birer birer çevirişini, gözlüğünü düzeltişini aklında canlandırmaya çalışırken uykuya dalar giderdi. Pek çok kişi bu adamı oldukça soğuk bulmasına rağmen, kız dedesinde ayakları yere basan bir dinginlik görüyordu sanırım, yaşlı adama karşı içinde kimse için beslemediği türde bir sevgi büyütmüştü.

Kız, kara gözleriyle dedesinin adeta ruhunu delip geçerken, adam uyanıverdi. Ufaklığı görür görmez; memnuniyetini, dudaklarında sezilen her zamanki belli belirsiz gülümsemesiyle ortaya koydu.Kızdan da aynı içtenliği gördü, o anda aynada dudaklarını izliyormuş hissine kapıldı.O kadar aynıydı ki bu tebessümler…

Uzun süre böyle durduktan sonra yaşlı adam, kıza sordu “ Nasıl gidiyor? Hala bulamadın mı? ”Kız başını sağa-sola salladı artarda, cılız bir sesle hayır dedi.Yaşlı adam bu cevabı zaten bildiğini belli etmemeye çalışarak gülümsedi yeniden.

Küçük, kendini o kadar kaptırmıştı ki arama işine ve bir o kadar da yorulmuştu, dinlenirken güneşin battığını, hatta havanın adamakıllı karardığını bile fark edememişti. Usulca ayağa kalktı ve kitaplıktan birkaç kalın kitap aldı. Dedesi, kızın ne yapmaya çalıştığını sezmek için başını kaldırmaya çabaladı – bir süredir yatalaktı ama zorlarsa hala bazı işlerini görebiliyordu kendi kendine – ve kitapları fark etti.Önce kızın kitapları bu zifiri karanlıkta neden aldığına bir anlam veremedi, sonra “Tabiî ki okumak için değil..” diye mırıldandı.

O sırada kız kitapları kapı girişine bitişik olan duvarın dibine üst üste dizmeye başlamıştı bile.Boyu hala lambanın düğmesine yetişemeyecek kadar kısaydı.Kitapların dizimini çabucak bitirdikten sonra, yarattığı küçük tepeciğin üzerine çıktı ve düğmeye bastı. O anda, ışıktan kamaşan iki çift göz için çırpındı göz kapakları, belli bir amaca yönelik ama yine de bilinçsizceydi her çırpınış gibi.

Kamaşan gözlerinin de etkisiyle, küçük kızın ayağı kitap yığınının üzerinden inerken kaydı ve zaten oldukça yıpranmış olan en üstteki kitabın kapakla birlikte bir tutam sayfası da yırtıldı. Şimdi ufaklığın gözündeki o mağrurluk yerle bir olmuş, yerine en adi suçluların içine tıkıldığı gecekondu bir hücre inşa edilmişti ama dedesinin dudaklarındaki gülümsenin temeli o kadar derinlerdeydi ki binlerce yıldır yerinde duran bir tapınak gibi sarsılmaz görünüyordu. Bu sarsılmaz yapıdan “ilk kez gören bir turist” gibi etkilenen çocuk, gözlerindeki suçluluğu masumiyete çevirdi ve bir saniyede gecekondu hücresini darmadağın etti.Sonra, yırtılan kağıt parçalarının ardındaki yazıya kaydı gözleri istem dışı ve başlığı okudu :
“Ayrıntının evi : alacakaranlık “

O anda ışığı yeniden kapattı ve gülümseyerek mum ışığının gelmekte olduğu yaTAK-TİK-TAK-TİK-TAK-TİK...

Kategori: