Kızıl Kukuletalar*

Bugün, sokağın öteki binalarının biraz uzağında dikilen evimin etrafını sardılar; maskeli, kızıl kukuletalı, sonu gelmez (gerçek anlamda sonu gelmez) bir kalabalık – ellerinde görmekte güçlük çektiğim (cam pisti, toz içindeydi, uzun zamandır temizlenmemişti) bazı nesneler vardı. Gözleri, suratlarını örten kara maskelerdeki iki delikten kan kırmızısı bir renkle fışkırmış, parlıyor; omuz omuza veren bedenleri soluk aldıkça şişip birleşiyordu sanki.

Bir anda, binlerce çift kızıl gözün evime (bana, evime) çevrildiğini fark edince yerimden sıçramıştım. Salondaydım. Patricia Highsmith’in The Black House adlı kitabını okuyordum. Annemin ölümünün ikinci yılıydı; iki senedir olduğu gibi sessizdi ev. Koridordaki saatin tiktaklarından rahatsız olmuş, salonun kapısını kapatmış; sıcaktan bunaldığım için de pencereyi açmak istemiştim. Birden karşıma çıktılar. Perdeleri çeker çekmez dehşetle atıldığımı anımsıyorum: geri kaçmış, bir elimde sıkı sıkı tuttuğum perdeyi de kendimle beraber çekip bir parçasını kornişten çıkarmıştım. Bunca kalabalık (bana bütün sokağı, hatta mahalleyi kaplıyor gibi görünüyordu) ne yapıyordu bu bahçede? Kukuletalıların kıpırdamaya niyeti yok gibiydi; öyle dimdik, nefes alıp vermekten başka hiçbir canlılık belirtisi göstermeden duruyorlar ve hepsi aynı anda, birbirleriyle sözleşmiş gibi bana doğru bakıyorlardı.

Yaklaştım, kolu tutup aşağı indirdim ve pencereyi açtım. Ilık bir hava yüzümü yaladı; hafif esiyordu. Kukuletalılar durdukları yerden öylece bakmaya devam ettiler. “Bir şey mi oldu?” dedim, kendimin bile güçlükle duyduğu bir sesle; cevap gelmedi. Sonra kararlılıkla “Siz kimsiniz?” diye bağırdım fakat yanıt alamadım. Öylece bakmayı sürdürüyorlardı. Öfkelendim. Pencereyi kapatıp kapıya yöneldim ama ürktüm bir anda, dönüp koltuğa oturdum.

Anlayamıyordum; nasıl olmuştu da bu kadar büyük, devasa bir kalabalık, tek bir çıtırtı bile çıkarmadan gelmiş, bahçeyi doldurmuştu? Benim duymamama imkan yoktu; sabahın çok erken saatlerinden beri ayaktaydım; güneş doğarken bahçeye çıkmış, biraz dolaşmıştım hatta, o sıra hiç kimse görünmüyordu. Başka neler olmuştu o gün? Aslında epey ilginç şeyler de geçmişti başımdan ama bütün bunların bu olayla hiçbir ilintisi yoktu: kahvaltı etmiştim, dolapta çok şey kalmamış diye aklımdan geçirmiştim bir ara fakat markete gitmeyi ertelemiştim, sonra aklıma annemin ölüm yıl dönümü olduğu geldi; ikinci sene dolmuştu. Pek vefakâr biri sayılmam ama annemle babamın odasını bu iki sene boyunca muhafaza etmiştim. Olağandışı bir şey olarak görmemek lazım bunu, açıkçası o odayla ne halt edeceğime karar verememiştim. Ani bir kararla annemin odasına çıktım; yatağa oturdum, duvardaki fotoğrafına baktım. Sever miydim onu? Galiba. Annemdi işte, her çocuğun sevdiği kadar severdim ben de annemi. Canım sıkıldı; kalkıp çekmeceleri karıştırmaya başladım; oldukça dağınık bir dikiş kutusu, eski fotoğraflar, birkaç bilezik, küpeler, aspirin kutuları, birkaç sararmış mektup zarfı.

Hayır, mektupları okumadım. Aşağı indim. Patricia Highsmith okudum. The Black House. Sonra? Sonra bu dışarıdaki ölüm sessizliği.

Bu dışarıdaki ölüm sessizliği ne demek oluyordu? Bir hayâl miydi her şey? Bu kuşku içime çöreklenir çöreklenmez titredim; perdeyi hafifçe aralayıp dışarı baktım – işte oradaydılar, bir çember olmuş binlerce kütle. Evin her yanı sımsıkı kapalıydı fakat o kızıl gözleri duvarları delip geçiyordu sanki; beni görüyor, takip ediyordu. Bu katı, kızıl-kara renklerle bezenmiş kalabalıkta hüküm süren sessizliği aldığım her nefesle bozduğumu hissediyordum.

Sıkıntıyla perdeyi çektim. Kimdi bunlar? Benden ne istiyorlardı? Odanın ortasında yürümeye başladım. Biraz büyük bir odaydı burası: bir duvarı baştan aşağı kitaplarla doluydu. Gözüm eski gazete parçalarına takılınca üçüncü sayfa haberler üşüştü aklıma: kesilen boğazlar, deşilen vücutlardan etrafa saçılmış organ parçaları, beyne saplanan kurşunlar... saçmalık! Bu dışarıdaki kalabalıkla böyle haberlerin ilgisi olamazdı, onlar başka bir şey için buradaydılar; başka bir şey, neydi bu? Bir an, ne yapacağımı bilemedim. Sehpanın üstünde Lacan’ın iki kitabı vardı; bir can sıkıntısıyla onları alıp kitaplığa tıkıştırdım, sonra köşesi kıvrılan kitapları düzelttim, hatta bir iki tanesini yere koyup üstlerine çıktım ki kıvrılan köşeleri iyice bastırılmış olsun.

Başım dönüyor, midem bulanıyordu. Elim ayağım kesilecek gibi oldu. Birkaç adım atıp masaya yanaştım ve bir anda, tam düşecekken masanın altındaki çöp kovasına atılıp kusmaya başladım. Yeşil-sarı sular döküldü ağzımdan; bir hamlede koltuğa attım kendimi, gözlerimi sıkı sıkı kapadım; yattığım yerde, gözlerimin önünden akıp giden parçalar, öylece, kasılıverdim.

Birden bir siren sesiyle sıçradım; dikkat kesilip dinledim, etraf sessizdi, telaşla doğruldum; ayaklarım parkeye değer değmez kuvvetlendiğimi hissettim sanki ama yine de başımdaki sancı giderek büyüyor, dayanılmayacak kadar yoğunlaşıyordu. Ağır aksak adımlarla ve içimdeki şu belirsiz dehşeti bastırmaya çabalayarak pencereye yürüdüm. Bir tek kıpırtı yoktu; hepsi, hepsi oradaydı. Burada kapana kısılmıştım. Çıkmak istiyordum, nasıl başaracaktım bunu? Sıkkınca kitaplığıma yürüdüm; bir kitap çektim, koltuğumu pencereye çevirip oturdum ve okumaya, bütün o kukuletalılara meydan okumaya karar verdim. Aptallıktı tabii.

Öykümü fazla uzatmayacağım: saatlerce okuduğumu anımsıyorum; özel bir ilaç sayesinde, insanların başka bir dünyaya, bütün arzuların gerçekleştirilebileceği bir dünyaya gidebileceğine dair bir hikâyeydi bu. Sıkıntıyla okurken bir ânda, öksürüğüm tuttu, koltuğumda gerildim ve tam öksürürken kitap elimden kaydı, tutayım diye uzandığımda bir sayfa yırtılıverdi ve tam da o anda, dışarıdaki kukuletalı kalabalıktan biri, bir buhar gibi göğe karıştı.

Şaşakalmıştım. Bir göz yanılsaması mıydı bu yoksa gerçek miydi? Bir müddet gözlerimi kısıp baktım ama hayır, işte orada, sıra sıra dizilmiş ağaçlardan birisi sökülmüş gibi bir boşluk vardı. Bu ne demek oluyordu? Yerden kitabı alıp bir sayfa yırttım ve birisi daha kayboldu; sonra bir tane daha, sonra bir tane daha. Kukuletalıların geri kalanı yerindeydi, geçen sefere göre daha yakındı ama hepsi. Demek ki yırttığım her sayfayla eve biraz daha yaklaşıyorlardı. delice bir fikir yapıştı zihnime; kitapların hepsini tek tek yırtacaktım. Bakışlarımı evin penceresinden dışarı çevirdim. Yırttığım birkaç sayfayla birlikte bir grup kukuletalı eve yaklaşmıştı. Demek ki benim yırtacağım her sayfayla dışarıdaki kalabalık, eve daha çok yaklaşacaktı. Demek ki kitaplar yok edilecekse büyük bir hamleyle, bir kerede yapılmalıydı.

Bir an durdum. “Ben ne yapıyorum?” diye mırıldandım. Sonra silkindim, koşa koşa evin arka yanına, mutfağa gittim, birkaç kutu kibrit vardı rafta, hepsini aldım; oturma odasına dönüp bir seferde bütün kitapları yakacaktım.
Sonra oturdum, bunları yazdım. Yazmamalıydım. Niçin? Aslında içimde kalmasın diye yazdım. Sana ne oluyor? Neyse. Gidip bütün kitaplarımı yakacağım. Bütün ev alevlerin altında tutuşurken dışarıdan siren sesleri duyulacak. Sürünerek pencereye gidecek, dışarı bakacağım. Biliyorum, itfaiyenin ve birkaç meraklı suratın haricinde dışarıda kimse olmayacak.

Seni çok özlüyorum anne.

--------
*Bu öykü, [i]Aşiyan dergisinin Mayıs sayısında aynı adla yayınlanmıştır.[/i]