Kim Ölmüş

21 Eki 2008

Nurten Öztürk

Arkadaşlar, "savaş hikayeleri" diye bir kaç öykü denemem vardı,bu da onlardan biri. Aslında birbiri ile ilintili yazmıştım, onlar bilgisayarın formatlanmasıının azizliğine uğradı bir iki yıl önce. Bu öykü çıktı almış olduğumdan kurtuldu (yada öldü). Açıklamayı yazmamaın nedeni, bir diziden bağımsızlaştırılmış öykü çalışması olması nedeniyle sorunlar içeriyor mu çok anlayamadım,bir türlü de daha ileri götüremedim. Geçen yıldan beri bekliyor. Beklemesinin bir nedeni de daha yeni tartıştığımız istismar konusu: acaba yazmak için malzeme buldum, onu yazmayı mı seviyorum, diye sorguladım kendimi. Kendim,kendime, hayır dedim, ama metin ne diyor ben bilmem. Eren'in bir ifadesini çok sevmiştim:"güçlü kollarınıza bırakıyorum" demişti, ben buna şefkati de eklemek iserim ama...gene de siz bilirsiniz.

Kim Ölmüş?

Toprak damların kenarında, insanlar dizi dizi… İpte donmuş çamaşırlar kadar katı, ince, soğuk…. Büyük, küçük; kadın, erkek herkes, başları önde, omuzları düşük, elleri karınlarının altında birbirine sokulmuş… İki gözleri, göreceğinden korkmuş, tepeden inen yolda, yoldan gelen arabada. Araba yolu yırtarak geliyor; gürültülü. Arkasından koyu beyaz bir toz bulutu yürüyor; bulut boğumlana boğumlana büyüyor, dağılıp göğe yükseliyor, ufka uzanıyor... En yaşlı kadın yanındaki genç kadının kulağına eğiliyor; “arabanın arkası kesik başlarla doluymuş, yüzlerce, binlerce kesik başla...” “Ya!” diyor genç kadın, nefesinden güç almak ister gibi derinden bir nefes alıyor, yutkunarak:
“Kimlerinmiş? Niye ki?”
“Orasını bilemem, bilmem… Bilmem” diye fısıldıyor, başını diğer yana çeviriyor yaşlı, çok yaşlı kadın. Fısıltısı kalabalığın kulağından geçiyor. Sessizce bekleyen gölgeler kaskatı kıpırdıyor, karışıyor. Fısıltı çoğalıyor, dolaşıyor.
Herkes herkese soruyor.
“Kimmiş? Niye?”
“Kimmiş? Neden?”
“Kimmiş! N’olmuş?”
“Kaç kişiymiş? Kimin nesi?”
“Çokmuş, çok. Çöldeki kum kadar!”
Kamyon yaklaşıyor, gürültü artıyor, toz büyüyor... kalabalık katı, zayıf…
…
“Kimlermiş?”
“Niye? Ne olmuş?”
“Ne olmuş? Niye?”
“Çokmuş, çok! Sayısı bilinmez” diyor yaşlı, çok yaşlı kadın.
“Hepsi de esmer, sakallı; hepsi de erkekmiş. İri, siyah gözlü, siyah çarşaflı kadınmış... Hepsi de çocuk, okul çağında çocuklarmış. Koşarlarken petrol kuyusuna düşmüşler. Vaktinde gören olmamış, görüp de kurtaran. ..”
…

“Ya, bir kişi miymiş!”
“Demek bir kişiymiş? Buralardan mı, bizim buralardan?..”
“Bilmem. Değil buralardan, buralardan değil.
“Irak’tan mı?”
“Ben bilmem, bilsem de söylemem.”
“Şoför müymüş? “

“Hepsi gelin… taze gelin, beşibirlileri boyunlarında parıl parıl... cam gibi toplamış sıcağı, toplamış, çıkarmış yangını, küle dönmüş bedenleri. Kamyonetin arkası külle doluymuş, külle! Kül olmuş insan kemiğiyle.”
Kalabalık dönüyor .
“Kim vurmuş ki?”
“Bizim dağlardan mı?”
“Yok, ben bilmem”
“Çoban olmasın, karşı köyün çobanı.”
“Askere gidecekken biraz para tutmak istemiş, çoban olmuş… Değneği tüfek gibi tutarmış, uzaktan bakılınca, elindekinin değnek değil de tüfek olduğu sanılırmış, uzaktan…”
“Hepsi yoksulmuş, hepsi de çoban. Sürülerine kurt düşmüş; değneği, düdüğü kaybolmuş çoban. Hepsi on sekizinde ana kuzusu, gönül arzusuymuş… ”
“Terörist mi?”
“ Asker miymiş?”
“Şehit miymiş?”
“ Kimin nesi?”

“Hepsi ak saçlı, kırmızı kınalı kocakarıymış. Bastonlu dedeymiş hepsi, ölü balık gözlü, çökük avurtlu, sahipsiz, kimselermiş…Lastik ayakkabılarında morarmış ayakları, solmuş şalvarlarıyla, ağarmış bıyıkları…kamyon şoförüymüşler…”
“Kim yapmış?”
“Ben bilmem!”
“Kimlermiş?”
“Bilmem, ben bilmem…”
“Hepsi dayıymış, halaymış, teyzeymiş… hepsi abla, kardeş, abi, yengeymiş… bir değilmiş binmiş. Tam bin kişiymiş!”
Herkes soruyor.
“Ölen kimmiş?”
“…”
“Öldüren kimmiş?”
“…”
Herkes bilmiyor

Kamyon kulakları aşan gürültüyle giriyor, taş duvarları sallayarak, ağaçları kökünden sarsarak ilerliyor. Tozdan göz gözü görmüyor.. Boğum boğum… Ta, ciğerlere ulaşıyor toz.
Herkes…ceset…

Kategori: