Karina Mahan - Altıncı Doğumgünüm

Altıncı Yaş Günüm
Karina Mahan

Altıncı yaş günümde annem ve babam beni bir Çin restoranına götürdü. Bu, değerli birkaç çocukluk anımdan biridir. İki yıl sonrasına, annemle babamın boşandığı yıla kadar, yaşamıma dair pek şey hatırlamam.

Restorana geldiğimizde kırmızı plastik sandalyelere oturduk ve mönüye bakmadan siparişlerimizi verdik. Annemle babam gene kavga ediyordu. Kimse bu kavgaların sebebini hatırlamıyor. Genellikle saçma olaylar yüzünden olurdu – vay efendim babam balo ayakkabılarını gene nereye koymuş, vay efendim annem banyo malzemelerini niye küvetin içinde bırakmış… Kulaklarımı ellerimle kapatmış, onları duymuyormuş gibi yapıyordum. O sırada, beyaz bluzlu ve kıpkırmızı etekli Asyalı bir kadın dikkatli bir şekilde bana doğru baktı. Masadaki can sıkıntısından sıyrılmış olmanın mutluluğuyla ben de ona baktım. Kadın ilginç Asyalı gülümseyişiyle gözlerini kısarak gülümsedi. Uzun ince bir parmak beni yanına çağırıyordu.

Büyülenmiş bir şekilde, plastik sandalyeden inip odanın öteki tarafına doğru yürüdüm. Annem ve babam kendilerini didişmeye o kadar çok kaptırmışlardı ki yokluğumun farkına bile varmadılar.

Yanına gittiğimde kadın bana doğru eğildi. Başımı nazikçe serin ve kuru ellerinin arasına alıp kulağıma şöyle fısıldadı:
“Sen onlardan birisin.”
Kıkırdayarak sordum: “Onlar kim?”
“Duyarlı insanlar.” Bu her şeyi açıklıyormuş gibi başını salladı.
Başımı kaldırdım, altı yaşındaki birine göre oldukça akıllı görünmeye çalışıyordum. “O ne demek?”
Kadın gülümsedi ve işaret parmağını alnıma dayayarak şöyle dedi: “Diğerlerinden farklısın. Kendini koru. Sen özel biri olacaksın.
“Ne için özel biri?”
“Bir gün anlayacaksın.”

Yalpalayarak masama döndüm. Annem sertçe bana baktı ve ortalıkta gezindiğim için beni azarladı. Garson dumanı tüten bir tabak pilavı masaya getirdiğinde “ben özelim” diye mırıldandım.

Babam hüzünlü bir gülümseyişle başımı okşadı. Annem bir sigara daha yaktı, o günün geri kalan kısmıysa hiçliğe doğru silinip gidiyor.

Karina Mahan Norveç’in Stavenger şehrinde yaşıyor. On sekiz yaşında ve avokadoyu belirgin bir tadı olmamasına rağmen çok seviyor.

Çeviren: Lütfiye Örge
(Kaynak)

Altıncı Doğumgünüm
Karina Mahan

Altıncı doğumgünümde annem ve babam beni bir Çin restoranına götürdü. Bu benim nadir olan değerli çocukluk anılarımdan biridir. O yemekten iki yıl sonra gerçekleşecek olan annemin ve babamın boşanmasına kadar yaşamıma dair pek şey hatırlamam.

Restorana geldiğimizde kırmızı plastik kanepelere oturduk ve mönüye bakmadan siparişlerimizi verdik. Annemle babam gene kavga ediyordu. Kimse bu kavgaların sebebini hatırlamıyor. Genellikle saçma olaylar üzerine olurdu – babamın fantezi ayakkabılarını nereye koyduğu ya da annemin banyo malzemelerini niye küvetin içinde bıraktığı üzerine… Kulaklarımı ellerimle kapatmış, onları duymuyormuş gibi yapıyordum. O sırada, beyaz bluzlu ve kıpkırmızı etekli Asyalı bir kadın dikkatli bir şekilde bana bakmaya başladı. Masadaki sıkıntıdan sıyrılmış olmanın mutluluğuyla ona baktım. Kadın ilginç Asyalı gülümseyişiyle gözlerini kısarak bana gülümsedi. Uzun ince bir parmak beni yanına çağırdı.

Hipnotize olmuş bir şekilde, plastik sandalyeden indim ve odanın öteki tarafına yürüdüm. Annem ve babam didişmeye kendilerini o kadar çok kaptırmışlardı ki yokluğumun farkına bile varmadılar.

Yanına gittiğimde kadın bana doğru eğildi. Serin ve kuru elleriyle yavaşça başımı sardı ve kulağıma fısıldadı:
“Sen onlardan birisin.”
Kıkırdayarak sordum: “Onlar kim?”
“Duyarlı insanlar.” Bu her şeyi açıklıyormuş gibi başını salladı.
Başımı kaldırdım, altı yaşındaki birine göre oldukça akıllı görünmeye çalışıyordum. “Bu ne anlama geliyor?”
Kadın gülümsedi ve işaret parmağını alnıma dayayarak şöyle dedi: “Diğerlerinden farklısın. Kendini koru. Sen özel biri olabilirsin.
“Ne için özel biri?”
“Bir gün anlayacaksın.”

Yalpalayarak masama döndüm. Annem bana dönerek ortalıkta gezindiğim için beni azarladı. “Ben özel biriyim” dedim, garson dumanı tüten bir tabak pilavı masaya getirdiğinde.

Babam üzgün bir şekilde hafifçe gülümsedi ve başımı okşadı. Annem bir sigara daha yaktı, o günün geri kalan kısmıysa hiçliğe doğru silinip gidiyor.

Çeviren: Lütfiye Örge
(Kaynak)