Kar, Çöl ve İki Dul

Karanlık gecenin içinde lambalardan yağıyormuş gibi görünen kristal buz parçacıkları içimdeki buğuyu silemedi. Ayrılığın hüznü kanat açmıştı yüreğime ve ben soğuğun içindeki bedenimi yumuşatmaya çalışıyordum.

“Ayrılıklar yeni başlangıçlar getirir.”

Annemin kırgın sesini camın gölgesine soktuğum başımla duymamış gibi davranıyorum. Kocamın gitmesi, çocuğumuzun olmayışı birer sinsi yılan gibi büzüşüyor kalbime. Rahmi çöl olan bir kadınım ve ayrılık yeni başlangıçlar yapamayacak kadar kötürümleştirdi beni.

Annemin yaşlı yüzüne bakıp fısıldamak istiyorum içimdekileri. Kısır olan kızının çektiği ıstırabı sıcak bir su gibi çarpmak istiyorum suratına. Acının hararetiyle dişliyorum dudağımı. Beyazlaşıp rengini kaybeden dudağımdan ince bir damla kan dilime sızıyor. Ilık, demir kokulu sıvıyla yavaş yavaş dolan ağzım yutkunmamı engellemeye çalışır gibi kasılıyor. Karın kuş tüyü gibi yağışına bakıp boğazıma dolan kusma isteğini duygularım gibi bastırmaya çalışıyorum.

“Yarın bir avukata gidelim. Soralım. İki kadın bir başımıza olmaz. Birilerinden destek almalıyız.”

Annemin sözleri güvercinin kanadını kırar gibi kırıyor beni. Kadın olmanın acizliğini vuruyor yüzüme. İki kadın bir erkek olamıyoruz. Aşağılanan, hiçbir şey beceremeyen bir cinsin sadece parçasıyız. Aldatılan, hor görülen, itilip kakılan hep kadınlar. Kocamın beni terk ettiğini duyan annemin verdiği tepki gibi hepsi. Kısa ve net…“Ne yaptın da kocan gitti?”

Kadının bile kadına güveni yok. Gerçeğin ta kendisi hayat… El üstünde tutulan erkeği memnun etme derdinde olan nice kadının sonu olan bir yıldırım ve terk ediliş….

Kar yağışı hızlandı. Kuş tüyü gibi iri iri düşen birer beyaz hüzün, kar taneleri. Beyazlığına kapılıp yüreğimin isini almasını diliyorum bir an. Yokluğumu varlığıma karıştırıp kartopu olup atılmak istiyorum suratlara. Kısır kadının sonu, diye kulaktan kulağa söylenen bir efsane olur acımasız hayatım.

“Kızım niye cevap vermiyorsun? Bir de ağlanacak haline gülüyorsun. Hiç mi utanma kalmadı sende?”

Gülümsüyor muyum? Evet, kaderime gülümsüyorum. Sarı sokak lambasından yağıyormuş gibi kristal bir hayatın içine yağan kara gülümsüyorum. Çölün sıcağına yağan kara, döl tutmayan, çorak bir tarla olan bedenime gülümsüyorum. Hatta gülümsemek hafif kalır kahkaha atıyorum. Kulaklarımda çınlıyor tiz kahkaham. Annemin yanıma gelişine, omuzlarımı tutup kendine çevirmesine daha çok gülüyorum. Camın buğusuna yansıyor siluetimiz. Kaybolan bir hayatın tek tanığı sarı sokak lambası… Annemin attığı yakıcı tokadın ağırlığıyla, çığlık atarak koşuyorum dışarı. Keskin soğuk göğsümü delip geçiyor. Saçlarıma, ince elbiseme yağıyor kar. Arınıyor ruhum hislerden.

“Kısır olmak umurumda değil!” diye haykırıyorum tipi şeklinde yağan kara. Yüzüme dokunan her bir tane eriyor. Annemin çığlığı çınlıyor kulağımda “Eyvahlar olsun! Kısır mısın?” Çuval gibi yığılıyor yere.

“Ateş düştü ocağıma komşular yetişin!” diye dövünüyor karın içinde. Benim yüreğimdeki yangının soluk isi dudaklarımdan çıkarken anneme koşup sarılıyorum. Sığınıyorum kadın yüreğimle dul anama. Rüzgâr kuvvetleniyor, evlerin bacalarından dumanlar çıkıyor. İki dul kadın gecenin kuytusunda birer süveyda düşen yüreklerimizle kalakalıyoruz oracıkta. Kar gibi çöl olan bedenimle bir dulun yüreğiyle hissediyorum var olmanın acısını. Sonsuzluk gibi sabitleniyoruz o anda ve yanıyoruz soğuk havada.

Semrin Şahin