Gün Batımı

Akşam olup, güneş denize döküle döküle çekilip karşı tepenin ucundan isli, harlı bir köz parçası gibi göründüğünde kumsal da boşalmıştı. Terlik, havlu, şort, mayo, bikiniler; kremler, yağlar; gözlük, şapka, şemsiyeler; can simitleri, deniz yatakları, toplar, kovalar, kürekler, tırmıklar, kırmızı, mavi, sarılar taşınmıştı kumsaldan.
Babalar, anneler, teyzeler, dayılar, yengeler, amcalar, ablalar, ağabeyler, çocuklar yavaş yavaş çekimilşti kumsaldan. Mısırcılar, simitçiler, kağıt helvacılar, sucular, dondurmacılar, şekerciler de.

Batmakta olan güneşin önünde kurşuni siyahlıkla parlayan simitçi “sonkaaalmadııııyemiiiiş” diye bağıran çocuğa seslendi:
- Lan oğlum kimse kalmadı, kime bağırıyon, akşam oldu, akşam!
- Elimde iki kutu kaldı, bitsin. Akşam olduysa sen n’apıyon burada?
- Ben son turdan dönüyom lan, satmıyom. Kimse yok ki kime satayım. Beş kişiye mi bağıracam. Ne bitmez yemişin varmış, zabağtan beri, bitti son, bitti son. Başlıyon aynı laf, bitiriyon aynı laf, ama nedense bitmiyo elindeki iki kutu. Kaç kutu sattın?
- Bilmiyom valla, sattıkça verdim İbraam Abi’ye.
- İbrahim Abi, inşattaki İbrahim mi?
- He, inşaattaki.
- İbrahim Abi’nin neyi oluyon sen?
- Hemşeriyiz, köyden komşusu.
- Hıı, yani heçbişesi. Neyse, Bak bi’şey diyeyim, gel buradan girip, iskeleye kadar yüzek. İskeleye ikinci giden, son kalanları satsın. Birinci gelen de yüzmesine devam eder. Nasıl?
- Yok abi, ben kendim satarım.
- Oğlum sattıktan sonra ha sen, ha ben, ne fark eder? Korkma kimse çalmaz yemişlerini, maksat eğlence olsun.
- Yok abi, bunları satıp gitmem lazım.
- Tamam sırayla yüzek, önce sen. Ben o arada satarım seninkini. Dakka tutarız. Kazanan devam eder.
- Yok abi, ben yüzmeyecem.
- Ne lan, yoksa yüzme mi bilmiyon? Bilmiyosan söyle.
- Yook, yüzmede ne var, herkes yüzer. İbraam Abi görür, kızar, kutular bitmedi.
- Ya, ne kızacak! Zaten son tur, baksana kim kalmış ki? Herkes evine gitti. Hem ikinci gelen satmaya devam edecek, bu günden sonra da sıraya koyarız son turları.
- Yok abi, olmaz.
- Niye olmaz?
- Olmaz işte.
- Tamam, bi sebep söyle.
- Sebep yok, olmaz. Ben istemiyom.
- Lan oğlum, niye istemiyon, yemişlerini mi çalacam?
- Ondan değil.
- Ya niye? Paranı mı çalacam?
- Ne alakası var!
- O zaman ne? Bi eğlence olsun dedik…
- Hiç öyle, ben kendim satmak istiyom.
- Satamazsam diye mi korkuyon? Satamazsam, senin iki kutuyu ben alırım, söz!
- Sen iki kutuyu alıp n’apacan, ben satarım.
- Şerefsizim sen yüzme bilmiyon, erkekliğe de b… sürmüyon!
- Ya, yüzmede ne var!
- Yüz o zaman, göreyim. Hadi… vallaha sen suya girmeden şurdan şuraya gitmem. Ya da sebebini söyle.
Çattık, der gibi kafasını salladı Abdullah. Elindekileri yavaş yavaş yere koydu. Terliklerini çıkardı, sağa sola bakındı, son bir kez itiraz etmek istedi:
- Şimdi ben yüzünce sana ne karı var,onu anlamadım?
- Oğlum eğlence olur, her akşam sırayla son turu böyle yaparız. Hem inatlaşıyon ya,biliyom diye, o yüzden merak da ettim.
- İnatlaşırım tabi, biliyom çünkü.
- Tamam, anladık.
Ayağını suya irkilerek sokarken, çıh çıh, diyerek kafasını sağa sola salladı, tekrar itiraza yeltenir gibi yarı döndü, sonra vazgeçti, dönüp karalı bir şekilde hızlandı.
- İskeleye yürüyerek gitmeyi düşünmüyon demi, bilmiyosan çık, hepsini ben satarım tamam!
Kolları kanat gibi koltuğunun altında, kumda yürür gibi yürüdü biraz, su derinleşince kollarını kaldırıp iri , yavaş adımlar attı. Sonra bir ayağı yerde, uzandı suyun üstüne. İlk kulaçta dengesini kaybetti. Bir kaç sert kulaç attı. Battı çıktı, toparlayıp tekrar tek ayağının parmakları ucunda, kollarını yana açarak uzandı, kulaç attı, iki üç kulacın ardından ayağı tekrar yerden kesildi. Battı, çıktı. Etrafında dönerek, kumsala doğru bakmaya çalışıyordu. Tekrar, tekrar battı, çıktı. Sonra battı ve çıkmadı.
İyice kararan suda güneş yer yer ayna gibi göz alıyordu.
Simitçi, yemiş paketleriyle biraz ötedeki muhtemel müşteri çifte doğru koşuyordu.