Geviş Getiren Aydın

Rayların üzerinde giden demir atın çıkardığı sesi bastırabilmek için şiddetli bir şekilde aralarında konuşuyorlardı.

Yolculuk esnasında kompartıman görevlisi tek tek localara girip kimseyi rahatsız etmeden sessizce bilet kontrolü yapıyordu. Ancak onun içeri girmesiyle beraber içerideki sesler kol kola girip açılan kapıdan sessizce kaçıp gidiyordu.

Yorgun demir yığını püfleyerek durdu.
‘'Çaycumaya gelmişiz.!...''
‘'Bu koku da ne?''
‘'Çaycuma'yı, büyük bir yer olarak bilirdim. Oysa çok küçükmüş…

Bu sesler;

(Daha önce kompartıman görevlisi kapıları açınca aralık kalan kapıdan çıkıp, görevli gidene kadar bir yerlerde saklananmış, sonrada tekrar ait olduğu ağızları geri girmiş olan seslerden başkası değildi.) Camlardan uzanan meraklı kafalardan gelmekteydi.

‘'Durup şuradan bir sigara alsam…'' diye düşündü. Çok sigara içiyordu. Kabullenmese de bunu iyi bir tiryaki sayılırdı.
‘'Neyse idare eder beni, sonraki durakta alırım'' dedi. Ayaklandığı dar lekeli kırmızı koltuğa tekrar oturdu.

İşi gereği bu yorgun yaşlı demir ata binip diyar diyar geziyordu. Kırk beş yaşlarındaki bu adam her seferinde gazetesini alır ve yolculuk bitene kadar gazeteden kafasını kaldırmazdı.

Bu sefer öyle olmadı; canı bayağı sıkılmıştı. Yanındaki çocuğu sürekli azarlayan görgüsüz kadın yüzündendi yaşadığı bu can sıkıntısı.

Neden hep doğurup hükmetmek isterler çocuklara. Hiç anlamazdı.
Elindeki gazetenin çıkardığı iç gıcıklayan hışırtısına aldırmayıp, kaldığı yerden okumasına bir süre devam etti.

Birden, gazetesinden tekrar kafasını kaldırdı. O huysuz kadın sürekli çocuğuna bir şeyler söylüyor ya da bağırıyordu. Sinir bozucu sesler daha da çekilmez olmuştu. Saatine baktı. ‘'Daha üç saat var'' dedi. ‘'Nasıl bitecek bu yolculuk?'' Sanki sinirlendiğini belli etmek ister gibi suratını buruşturdu. O vıdı vıdısı hiç durmayan, başına yarım yamalak bağlanmış eşarbından, saçlarının birkaç teli alnına sarkmış kadına bakıp tekrar hışırdayan kâğıt parçasına daldı. Gözlerinin önünde olan bu olup bitene aslında karışmak istemiyordu. Ama yanında duran soğumuş çayının ve bir kaç nefes çektiği sigarasından da tat alamıyor. Üstüne üstlük bir de okuduğundan bir şey anlamıyordu. Oysa ona neydi canım dünyada olup bitene ses çıkarmazken, yanındaki bir kadının, çocuklarını hırpalamasına da göz yummalıydı.

‘'Bu böyle olmayacak!'' dedi içinden. Gözlerini yavaş yavaş kıstı. Suratı tekrar kızgın bir hal aldı. Çamura biçim veren el gibi gezinen dili, kadına söyleyeceğini ağzında şekillendirdi. Ama bir türlü söyleyemedi.Hani kadını da kızdırmaktan korkmuyor da değildi. Ya onları azarlamayı bırakıp tüm toplarını, mancınıklarını ona doğru çevirirse diye korktu. ‘'Bu bir savaş ilanı olur!'' dedi. İçinden. O esnada kadına hiddetle bakan suratı gülümser bir hal aldı.

Aman tanrım! O da neydi. Korkunç bir ses locanın içinde kaçacağı bir açık pencerede bulamadığından tüm haşmetiyle odaya oturdu. Kulağındaki zarı titretip, örs ve çekiçle dövüldükten sonra, işlenmiş bir ağlama oluverdi.

Bu ses; kocaman bir elin, küçücük bir yüze, mevzisi belirli bir füze gibi çarpması ve sonunda da küçük yüzün gözlerinden akan şıpırtılı bir radyasyon serpintili yağmur sesiydi.

‘'Almayacağım sana'' diye bağırıyordu kadın. Bir zırıltı salladı demirden yapılmış yığını.

Bu gözünün önünde cereyan eden savaşa artık dur demeliydi. Ya bu ateş çemberi diğer kompartımanlara sirayet edip bir dünya savaşına dönüşürse diye düşündü. Şiddetin aynı zamanda insandan insana bulaşan bir hastalık olduğunu ve sevginin hala o aşıyı aradığını biliyordu. Tekrar kafasını o hışır hışır eden kâğıt yığınından kaldırdı. Bu işe bir son vermeliyim diye geçirdi içinden.

Kadında, adamın bakışlarından rahatsız olmuş olacak ki, hafifçe başını öne eğdi. Ama avuçlarında küçük sarı başı sıkmaya devam ediyordu. Adam, bundan cesaret alıp, ''lütfen hanımefendi bunlar küçük çocuk daha neden vuruyorsunuz bu sabilere'' diyecekti ki tekrar yörüngesini iyi bilen bir füze yine o küçük sarı kafanın yüzüne isabet etti. Ortalık toz duman olmuştu. Adam bu tokattan sonra iyice irkilmişti. Korkudan, adamın elleri, ceplerine daha önce koyduğu taşlara baka baka yolunu bulan iki adam gibi girdiler ve kayboldular.

‘'Ne istiyorsa şu çocuk alayım bari'' dedi. Artık bağırtı sesleri odanın içinde yer bulamadığından ranzalarda yatan çocuklar gibi üst üste biniyordu. Diğer çocuklarsa annelerinin sıcacık koyunlarında sere serpe uzanmış uyuyordu.

Adam artık arkasına yaslanıp, kim bilir ne derdi var ki kadıncağızın diye düşünmeye başladı
Belki kocası terk etmiştir. Belki de kocası ölmüştür baksana üzerindekiler yırtık pırtık
Beklide çocuğun patavatsızlığı, hak ediyor yumurcak…

Adam artık ne menzilinden fırlatılan füzelerin sesini ne radyoysan yağmurlarının şıpırtısını duyuyor nede güzel gözlerin ardındaki cinneti görüyordu.

Odada duyulan tek bir ses vardı o da kafasını camlara yaslamış gazetenin hışırtısı…