Defter

Genç adam gözlerini açtığında doğmakta olan güneş etkisini vücudun açıkta olan kısımlarında hissettirmeye başlamıştı bile. Bu ılıklık hissi ona bir an için geçmişi hatırlattığından olsa gerek, hatıralarını başından savmak istermiş gibi kollar ani hareketlerle bir iki kez savurdu. Keşke tek bildiğim geçmiş, duyulan olsaydı dediğini duydum, dış görünüşündeki düşkünlüğü onaylıyordu bu sözler. Kendisinden ve dünyadan nefret ediyor olmalı dedim kendi kendime. Monoloğuma devam edecektim ki, yavaşça ayağa kalktığını gördüm. Genç adam da ancak o an anlayabilmiş olmalı sırtının yattığı yer gibi kaskatı kesildiğini ki, pis elleriyle sırtını beceriksizce ovalamaya çalıştı, bir yandan da ertafa bakınıyordu. Delikanlının bakışlarını kendisine bağlayabilen ilk şey, iskeleti andıran bedenine sonradan eklenmiş gibi duran koca kafalı bir sokak köpeği oldu. Çöpleri karıştırmaya çabalayan çelimsiz köpek bir çift gözün kendi üzerinde olduğunu hayvansal bir içgüdüyle fark etmiş olacak ki, oldukça mühim olduğuna oradan geçmekte olanherhangi birini inandırabilecek denli ciddiyetle sürdürdüğü uğraşına ara verdi ve gözlerini delikanlıya dikti.

***

(...)Ne bakıyon lan it dedim, içimden... Nasıl cesaret ederim ki böyle bir köpeğe meydan okumaya. Yürüyüşünden de beni bir tehtit olarak görmediği anlaşılıyordu, demek ki canıma okuyacak kadar güçlü kuvvetli bir şeydi. Üstelik bal gibi biliyordu açlıktan karnımın sırtıma yapıştığını, ancak yine de bir tehtit olamayacak denli ucubeydim itin gözünde.Ee haklıydı hayvan... Sırf ucubeliğimden rahatsız olduğu için çöpten aldığı yiyecek parçasıyla uzaklaşmaya başladığında da haklı değil miydi.. Şu köpek imrenilecek yaratıktı doğrusu ! Neyse...Yatıp kalktığım, ayak takımına ev olan sokaktaki çöp tenekelerinde pek yiyecek olmadığına - zaten olanları da deminki köpek gibileri alırdı- adım gibi emin olduğumdan şöyle zengin mahallelerine gitmek gerektiğini de biliyordum. Dünkü çocuk değiliz ya canım! Bu zengin mahallelerinde hiç sevmezler benim gibileri ama ne hikmetse en güzel ziyafetler de buralarda verirlir. Bir orta gelirlinin yiyemediği şeyleri yemişimdir ben buradaki ziyafetlerde.. En pahalı havyarları, adını hasbel kader öğrendiğim safranlı yiyeceklerle adını bile bilmediğim binbir çeşit yemeği tatmışımdır. Bugün de otellerin olduğu yüksek binaların arasında küçüklüğümü daha iyi anladığım ancak bu anlama ile birlikte karnımın ne denli geniş olabileceğini de tekrar tecrübe edebildiğim sokaklara doğru yürümeye koyulmuştum. Önceleri buralarda yürümek biraz sıkıntı verir insana, herkes gözünü sizin üzerinize diker. Üstünüze başınıza bakarlar, birbirlerine bir şeyler söylerler hanımlar, beyler sizin hakkınızda. Çalı süğürgesi saçlarınızdan, pislikten kapkara olmuş yüzünüzden, paçavra giyisilerinizden utanırsınız önce. Ama hele bir ayağınız alışsın buralara, hele bir tıka basa doldurun midenizi hiç birşeyi takmaz olursunuz. Bu hanımlara beylere şükredersiniz, merhametlerini sizden esirgemedikleri için ve bu kadar cömert oldukları için minnetlerinizi sunarsınız. Ancak böyle yerlerde pis kendi kokunuza katlanmanız gerekir, hanımların beylerin arz-ı endam ettiği çevrelerde insana çekilmez gelir kendi leş kokusu. Mesela bugün kaldırımda genç bir kızın yanından geçiyordum ki, bir de baktım kız suratını seksenlik neneler gibi buruşturuyor. Kılığımdan dolayı böyle yaptığını sanmıştım, ta ki hanımkız elini burnuna götürene dek. İşe bakın o anda benim burnum açılıverdi..Aman yarabbim, leş ki ne leş! Kokuyu duymamaya çalıştım, olmadı.Burnumu tıkadım kar etmedi. Sanki burnumun içi kokuyor arkadaş..Dedim, şöyle güzel şeyler düşüneyim, mesela kebap! Mmm.. Ne de güzel kokar..sadece çeyreği yenmiş olsun mesela Urfa’nın! Oh oh, misss! Yanında da bir iki ısırıkla bırakılmış pide ekmeği olsun.. Bunu bir hanım sipariş vermiş olsun misal, onun için salatayı de yememiştir: Salata soğanlı! Tam meşrubatı da bulacaktım ki, bir göktelen inşaatı gördüm. Upuzun birşey, hani derler ya mühendislik harikası... Dedim nasıl olsa tamamlanınca giremeyeceğiz içine, bari şimdi bir bakalım nasıl birşeymiş bu. “İzinsiz inşaata girilmez” tabelasını esgeçtim başladım merdivenlerden çıkmaya. Çık babam çık, yürü babam yürü...Bir koridor var siz üç yüz metre ben diyeyim beş yüz..Vallahi yalan değil! Kaçıncı kata geldim bilmem, amelelerin olsa gerek, bir yemek kokusu almaya başladım. Kokuyu takip etmeye koyuldum, hiç ses gelmiyordu. Baya acıkmış bunlar dedim kendi kendime, yoksa insan iki kelam eder, değil mi...Ama yok, öyle değildi, kimse yoktu küçük tüpün başında. En az üç kişilik sucuklu menemen ile zeytin, peynir, çay... Öteye beriye baktım hemen, Allah’ın kulu yok etrafta, in cin top oynuyor. Emin olamadım, biraz daha bakındım sağıma soluma. Öyle ya, biri çıkıp gelse ne işin var senin burda dese, beni menemenin başında yakalasa ne diyecektim? Bakınırken bir defter gözüme ilişti, yanında da kalem. Biraz karşıtırdım defteri..Eski püskü, sararmış yapraklarıyla toz toprak içinde, yarısından çoğu boş defterin sayfalarında okunmaz bir yazı...İnşaat ustasının mı acaba dedim? Defteri bir kenara bırakıp yemeğe daldıracaktım elimi ki, bu kez de manzara çekti dikkatimi. Tüm şehir ayaklarımın altındaydı, aşağıya baktım insanlar küçücüktü. Ne hanım vardı ne de bey, sadece karıncalar.. Rüzgar soğuk ve sert esiyordu yukarıda, menemenin kokusu da kesilmiş olmasına rağmen leş kokusu yoktu, şaşırmıştım.bir an deftere baktım ve başladım yazmaya...

***

Ayağa kalktım, üstümdeki başımdaki elbiseleri çıkarıp bir kenara fırlatıp anadan üryan “İnşaata izinsiz girilmez.” tabelasının yanına gittim: “Doğru yazmışlar”.. Tabelaya bir tekme atıverdim, levha ters dönmüştü, bir tane daha vurdum: Tabelanın yerinde yeller esiyor... Başladım merdivenlerden yukarı doğru çıkmaya, siz diyin üçer üçer ben diyeyim beşer beşer atıyorum adımları.Yukarı çıktıkça yemek kokuları gelmeye başlamıştı burnuma, dayanamadım kustum... Biraz dinlenlenip devam etmeye karar verdim, sonra bir kat daha çıktım.. Kokunun kaynağına ulaşmıştım. Hemen rüzgarın gelmekte olduğu penceremsi aralığa doğru hareketlendim, çünkü aynı pencereden gelen rüzgar kokuyu iç tarafa taşıyordu. Pencereye ulaştım: “Oh, dünya varmış!” Aşağıya baktım, herkes minnacıktı. Demek olması gereken boyutlarınızı aldınız dedim, bir yandan da bakışlarımla kendimi baştan aşağıya katediyordum. Arkamı döndüğümde ise yan tarafta açık bir defter olduğunu farkettim, yanında da bir kalem.. Başladım yazmaya. Bir yandan yazıyor bir yandan “ne kadar küçükler, ne kadar küçükler, minnacıklar, minnacıklar” diyordum.Bu diyişim her tekrarda biraz daha değişik bir vurgu ile çıktığını farkettim ağzımdan. Sonra bir de baktım ki “Ah ne kadar da küçükler, ah ne de minnacıklar.. Ah, neden bu kadar ufaklar ki” diyorum..

***

Ayağa kalkar kalkmaz yukarı baktım, kimse yoktu. Zaten kimsenin de olmaması gerekiyordu dedim. Merdivenlere yöneldim. Çıktım, çıktım, çıktım...Leş gibi menemen! Kusasım geldi, daha ne olduğunu anlamadan ağzımın içi dolmuştu.Çıkarmadım, yuttum. Çıktım, çıktım, çıktım..yaşlılıktan olsa gerek yorulmuştum, biraz dinlendim.Sonra pencere... menemen... defter, kalem.. minnacıklar.. evet, küçükler, sinek gibiler. Yazdım, yazdım..merhamet etmedim; aşağı atlamadım, yazdım..küçücükler, sinek gibi... Merhamet etmedim, aynı boya gelmek için atlamadım da! Yazdım; kendimi, onu, bunu, şunu:

“Genç adam gözlerini açtığında doğmakta olan güneş etkisini vücudun açıkta olan kısımlarında hissettirmeye başlamıştı bile(...)”