Bir Şeyler Planlarken

John Lennon'ın söylediği gibi: "Hayat, biz başka şeyler planlarken oluverendir.”
Bugün on beş günlük senelik iznimin ilk günüydü. Pek keyifliydim. İki taptaze fidan(yeğenlerim) iki yaşlı ağaç(annem ve babam) bir de şiş gözlü dünya güzeli(bu da ben) kahvaltımızı yaptık. Sonra ben foruma girdim. Bir iki şey yazdım. sayfayı kapatmadım ama aşağı aldım arada bir okurum yeni mesajları diye. öyküye çalışacaktım. Bir telefon geldi. Bi yakınımız hastaneye kaldırılmış. Hastaneye gitmek için hazırladık evcek. foruma hoşça kalın diyecek oldum, bağlantı kesilmiş. Sunucu bulunamıyormuş. Öyle bırakıp çıktık evden.
Hastanede, ziyarete giden herkes hastayı görmek zorundaymış gibi, birisi görevlendirilmiş gelen herkesi sırayla içeriye hastanın yanına alıyorlar. Girmek istemiyorum diyemiyor insan. Ziyaret saati doldu, dönmek üzereydik. Bir koşuşturma, bir telaş. Hasta ağırlaşmış, öyle dediler. Kaybettik hastamızı. Gençti. Bunun için çok üzüldük. Ama acısı dindi. Bu da tesellimiz oldu. Baş sağlığı dilemeyin lütfen. Buna gerek yok. Dostlar sağ olsun, sağlıcakla yaşasın...
Eve 17.00 civarı girdik. şu öyküyü bitirmeye kararlıyım ya ben. Bilgisayarı açtım. Foruma girdim yine önce. Öykünün kayıtlı olduğu dosyayı açmadımdı daha. Elektrik kesildi. Az önce geldi de ben de girip bunları yazdım.