Uzun Hikâye - Her Dem Edebiyat

Bir düş gördüm

Du von Jetzt — Tue, 19 May 2015 19:10:31 +0000

Devrim geliyor arkadaşlar, kardeşler,
devrin tamamen devrilmesine az kalmış.
Her tarafından çatlak veriyor,
her geçen gün yıkılışı dahada hizlaniyor,
kurulmuş olan imparatorluk,
son çırpınışlarını yapıyor,
şimdi, her an düşücek ,
ters bir piramid gibi duruyor,
geçmişdeki devrimleri tamamlayan devrim geliyor,
ama bu sefer görünen o ki,
kitaplardan bildigimiz gibi olmuyor.
çünkü yep yeni bir sey oluyor.

Bir dünya savaşı daha gerçekleştiremediler,
yaptıkları oyunları, yalanları, kurnazlığı, savaşları
kurulmuş olan emniyetsiz, huzursuz, dengesiz sistemi,
ayrımcı, yozlaşmış, bencil, cimri, korku ve nefret dolu,
o traumatik ruh hali ile
kontrol etmek isteyen insanları,
artık sadece küçük bir kesim, bir kaç kişi değil,
insan ailesinin büyük bir kısmı uyanmış ve görüyor.
önce sistem çöküyor,
bu insanlar yakalanip,
bütün dünya önünde yargılanıyor,
bu sefer bütün insanlık,
bize ne yaptiklarını,
kendimize ve birbirimize ne yaptığımızı,
neden yaptığımızı hep bir

devamını oku

Bir Film Setinden Notlar: Kostüm Provası

Mehmet Sürücü — Fri, 13 Mar 2015 00:19:10 +0000

Yelek

Adam düzgün giyimli. Koyu lacivert takım elbise, ekose gömlek, kravat. Saçlarda sık sık berbere gidildiğinin izleri, modaya uygun; kısa kesim. Hafif parfüm kokusu.
Zorunlu konuşmalar, kısa cümleler. Adam sıkılgan. Ama tutuk değil.

- Hoş geldiniz.
- Hoş bulduk.
- Nasılsınız?
- Teşekkürler. Siz nasılsınız?
- Size pantolon, gömlek ve yelek veriyorum. Bunları giydikten sonra hazır olduğunuzu bildirir misiniz? Karşı odadayım.

Biraz sonra kapı açıldı. Giyinmiş.

Kostümcü kadın odaya girdi.

Adamı baştan aşağı, uzun uzun inceledi.

Adam tırnağıyla masanın kenarındaki boya kabartısını kazıdı bir süre. Bir eli cebinde. Bu uzun, tartan bakışlardan rahatsız.

- Biraz geride, duvara yakın durur musunuz.

Tutuk-kesik adımlarla geriye çıktı. Omuzu neredeyse duvara değecek.
Kostümcü kadın yaklaşıp, gömleğin yakasının yeleğin altında kalan kısmını düzeltti.
Adam başını istemsizce geriye doğru egdi. İrkilir gibi.

devamını oku

Bir Film Setinden Notlar: Göl

Mehmet Sürücü — Mon, 09 Feb 2015 00:41:19 +0000

Bir boşluğunu yakalıyorum yoğunlukların. Kendimi sokağa atıyorum.

Arastadan geçip, kenar mahaleye yürüyorum. Arkamda tenekecilerin, sobacıların çekiç sesleri, türlü zanatkarın dükkanından sokaklara dökülen alet-edavat takırtısı... Kesik camlardan sokağa uzanan soba borularından ince grimsi dumanlar tütüyor. Dükkanların içerisinde ince bıyıklı gür sakallı adamlar çaylara yarım şeker katıp, uzun uzun karıştırıyorlar. Kasabanın dibine inen dik yamaçların tepeleri bemlibeyaz kar. Sokak birkaç usul-aksak yürüyen ihtiyarın ayaklarına amade. Yolun kenarında kararmış kar birikintileri.

Sıkıldım belki aynı olanlardan. Emin değilim. Ama bir parça yürümek, hele de daha sessiz, vitrinlerin, renkli camların aydınlatmalarının olmadığı sokaklarda olmak bana daha iyi gelecek biliyorum. Ortalardan, paltoma sarınıp, kapüşonumu örtüp, kenarlara kaçıyorum.

devamını oku

Bir Film Setinden Notlar: Zil Çalsın!

Mehmet Sürücü — Sun, 01 Feb 2015 14:53:25 +0000

82. Sahne:
Yaşar kocaman kulaklarını tutup Avni’ye gösterir. Avni Yaşar’ın kulağına bir fiske atar. Yaşar ve Avni duvardan atlayıp okula yönelirler. Veli ve Halil’in önünden geçerken…
Bu sırada zil çalar.
Bir film senaryosundan

Okulun girişindeki elektronik zilin başındayım. Bir elimin işaret parmağı çalma düğmesinin üzerinde, diğeri kulağıma yakın telsizi tutuyor. Saniyeler bile önemli dediler, telsizden, Zil çalsın, komutu geldiği anda düğmeye basmam gerek. Ne erken, ne geç, tam anında. Ellerimden, ayak parmaklarımın ucuna uzayan bir gerilim içindeyim. Elim hafifçe titriyor.

Uzayan bir sessizlik var koridorda. Biraz önce, koşturup oynayan, şakalaşan çocuk çığlıklarıyla doluydu.

“Zil çalsın! Zil çalsın!”

Düğmeye basıyorum. Bir melodi yayılıyor okulun dışına, koridora.

Oldu mu acaba?

devamını oku

Çöp

Mehmet Sürücü — Thu, 16 Oct 2014 22:02:05 +0000

Bu tarla bir zamanlar ekilip biçilirdi.
Sonra herkes tohumlarını aldı bir taraflara gitti.
Ne oldu bilmiyorum, ama iyi olmadı.
Bir bebe patiği, bir yapma gül, bir karınca ölüsü çöpe gitti.
Bir şarabın kırmızısı, kekiğin kokusu, defnenin rengi kaldı.

Davettir;
Gelin, eski-yeni dostlar, devam edelim, bırakmayalım, devam edelim.

Tanburacı

Mehmet Sürücü — Fri, 26 Sep 2014 08:26:41 +0000

Ortakamaranın arkası.
Yanları üç sıra, yer yer kahverengi pas lekeli demir borularla çevrelenmiş genişçe bir alan.
Alanın kıç tarafına monte edilmiş koca hidrolik tanburalar, ağır ağır dönüyor. Kalın bir çelik halat sarılıyor tanburaya.
Birkaç topuzlu kolu ileri geri iterek, tonlarca güce kumanda ediyor.
Gergin halatın uzandığı bomdan sarkan makaranın ucunda suları süzülen ağlar.
Tamburacı bir diğer adı.
Reisin oğlu.
Onyedisinde.
Sarı kafalı, mavi gözlü, incecik bir genç. Bir yanı çocuklukta gibi.
Ağzının kenarında yarım sigara.
Parkasının kapüşonunu çekmiş kafasına.
Burnu kızarmış ayazdan.
İkinci reis bağırıyor;
“Vira! Vira! Vira!”
“Uyuma be Veli. Acele et biraz oğlum.

devamını oku

Bi Kola Daha!

Mehmet Sürücü — Sat, 21 Jun 2014 17:24:13 +0000

Duştan yeni çıkmıştım. Uzanmış, dinleniyordum. Bedenimdeki yorgunluğun sızıları hafiflemişti biraz. Cebim çaldı. Açtım. Kenan.

“Hazırlan hemen. Traktörle alacam seni.”
“Ne oldu?”
“Dağevine çıkıyoruz. Teşkilat hazır. Birader orda zaten. Sen sadece biraz ekmek al. Kendine yetecek kadar. Gerisine lüzum yok. Bizim eve doğru gel.”
“Tamam da duştan yeni çıktım. Bekle bir on dakika da hazırlanayım.”

Gerekmeyeceğini bildiğim halde sırt çantama kitap defter kalem attım. El feneri, çakı, ekmek aldım. Anama Kenan’la yakadaki zeytinliğe gideceğimizi söyledim. Sakın içmeyesiniz, diye bağırdı ardımdan.
“Tamam! Merak etme sen. Yorulduk zaten. Çok durmam. Beni bekleme, yat sen.”

Derenin üstündeki tahta köprüden geçerken hep yaptığım gibi durup, sudaki balıklara baktım. Gölgemin suya düşüşüyle ürktüler. Saz ot aralarına kaçıştılar. Ufakların umurunda değil. Sürüyle titreşiyorlar akan suda. Derenin karşı yakasından bağırıyor bizimki.
“Hadi oğlum!

devamını oku

Köşeler

Mehmet Sürücü — Sat, 14 Jun 2014 22:43:09 +0000

Bir karar alıyoruz; tüm duygularımızı, evin her yanına taşımaktansa bir köşe belirleyip, orada tutmakla ilgili. Çıkış noktamız, evdeki bilinen okuma, yemek, dinlenme alanlarına benzer, merkezler, yerler belirlemenin yaşama katkıları üzerine uzun uzun düşünmelerdi.

Bunun için öncelikle duyguları iki ana ayırıma alıyoruz. İyi-kötü, doğru-yanlış, istenen-istenmeyen, hayatı daha yaşanır kılan-zorlaştıran gibi, tümünü kapsayacak bir sınıflamanın ne kadar güç olduğunu görüyoruz sonrasında. Birimizin bir tarafta gördüğü duygu’yu, diğerimizin sınıflamasını kabullenmediği, yanlış tarafta bulduğu oluyor.

En başında, düzenlemeye çalıştıklarımızın sadece “duygu” kelimesi ile bile tam olarak ifade edilemediğini görüyoruz. Çok daha kapsamlı-öte bir şeymiş aslında. Bu nedenle bir sözcük uyduruyoruz; “OKO”. Sonrasında bunları OKO’nun OKO 1, OKO 2 gibi alt tanımlarını oluşturuyoruz. OKO’ların alt tanımlarını kendimize göre biçimlendirmemiz gerektiğinde anlaşıyoruz.

devamını oku

Kuyu

Başak Canpolat — Wed, 04 Jun 2014 17:17:20 +0000

Bir, iki, üç
Ali, Hasan, Zeynep
Kara üzüm, ak üzüm, kuşburnu

Ali kara üzümü annemin
Hasan ak üzümü
Ben kuşburnu
Çiçek var bahçe içinde
Ortada su kuyusu

Sabah giderken
Ak üzüm kurusu babam da
Akşam döner
Kapkara...

Yüzünün kömür karası
Biner gider kuyunun ışıklı suyuna
Sabah Hasan benzer babama
Ali akşamına

Bahçede çiçek
Ortada kuyu
Babam bir ak, bir kara üzüm kurusu

Deneysel Şiir-Öykü Sarkacı*

Barış Acar — Sat, 24 May 2014 17:19:03 +0000

Söyleşi: Erhan Altan

Erhan Altan: Biraz anlatır mısın, deneysel şiirle tanışmaman nasıl oldu?

Barış Acar: Aslında hâlâ tam olarak tanışabildiğimi söyleyemem. Benim için şiir ve öykünün yolları Küçük İskender’in Gözlerim Sığmıyor Yüzüme’den Dedem Beni Korkuttu Hikâyeleri’ne geçerken kesişti. 90ların başıydı. O yılların şiir dünyası da öykü dünyası kadar kuraktı. Dolayısıyla git gide daha az şiir okumaya başladım. Şiir eleştirisi ise yok denecek kadar azdı zaten. Dize dergisi falan vardı. İşte o yıllarda şiirle tüm bağımı yitirdim. Bir daha da geri dönmedim. Taa 2011 yılına kadar. Neredeyse yirmi yıl.

devamını oku